sizinle yaptığı sohbet esnasında, sürekli size dokunan insanlardır.

bazısı parmak uçları ile dokunur, kimisi kolunuzu tutar, kimisi omzunuza dokunur ve son derece rahatsız edicidir.

yapılan bir araştırmaya göre bu tarz insanların bu hareketleri çocuklukları ile alakalıymış. çevresindeki insanlarca dinlenmeyen çocuklar, büyüdüklerinde dikkatin kendi üzerinde ve söylediklerinde olduğundan emin olmak için sürekli temas kuruyorlarmış.

yapma arkadaşım.

jeoloji mühendisliği
(bkz: deprem olacak)

binlerce yazar tek yürek, hepsi bir ağızdan "son feci mars" diye bağırıyor ama içlerinden bağırıyorlar. *

tabii ki eyluling ve ölmedim ama hafif sürünüyorum.
bir de ben, bir de legal torbacı. bir de şey var; lahmacundanterasagelenkurum.

sayesinde keşfettiğim fikirlerimi bana tanınan alan kadar özgürce ifade ettiğim kafa sözlüğü keşfetmeme sebebiyet vermiş kişidir.
siyah saçı müthiş olmuştur ayrıca

valla kendinin güzel olduğunu iddia edenler şuraya bi caps atsın öyle ikna olalım. caps yoksa hayatta inanmam kızlar kusura bakmayın. en azından yüzünüzün yarısı görülsün ona da razıyız. *

bir şeyin ne olduğu, nasıl olduğu değil, var olduğu olgusu. ben varım çünkü bu hayatın parçasıyım. bu hayata bir görev için buradayım. varım çünkü bana görmem için gözler, düşünmem için akıl verilmiş. eğer bu var oluşumu iyi yönde kullanmazsam, becerilerim, aklım kalbim ve vücudum durgunlaşacak, çürüyecek ve sonunda yok olacaktır. yüce yaratıcı bize nasıl ki bedenimizi bağışlamış ve bizi, bedebimizi en iyi şekilde akılcı ve bilinçli olarak kullanmakla görevlendirilmişse, bize bağışladığı bu sınırsız potansiyeli de hiç şüphesiz onu değerlendirmemiz için vermiştir. ben var oluşumu en iyi şekilde kullanmak istiyorum.kimse dünyaya tesadüfen gelmedi.herkes bir amaç için burada. elimizden gelenin en iyisini yaptığımız zaman, yaşamımızda ya da başka birilerinin yaşamında ne gibi bir mucizenin gerçekleştigini çoğu zaman bilmeyiz. bu dünyaya, var olduğumuzu göstermeliyiz. tıpkı bizde var olan ancak haberdar oladığımız gizli kalan yeteneklerimiz gibi... bu yetenekler kili toprağa benzer. o, ayakkabımızdaki çamur olabilir, bir binadaki tuğla ya da herkes ilham veren bir heykel olabilir. sonuç onun nasıl kullanıldığına bağlıdır. işte hayata var olduğunu göstermek de kendini nasıl kulandığına bağlıdır.

oh oh pandemik sayesinde kurtuldugu muz selamlaşma şekli.
covid 19 sayesinde kurtulduğu muz öpüşme, sarılma,el öpme, tokalaşma olaylarından hepsinden kurtulduk, salgın bitse bile ben aynen devam hiç bozmadan.
alışkanlık yapacağım.

benim bilgilerimin ülke içinde kalması daha tehlikeli.

hükümetimiz insanları daha kolay fişlesin diye bu uygulamaları yaptık demiyorlar da hayırlı olsunmuş, yemezler.

ondan sonra şafak operasyonu; sen bip te bunu yazmışsın gel bakalım.

kimse bana kızmasın ama aramızdaki kişilerden bile olsa ben kimseden bir şey istemezdim. hem bu bir yere kadar işleri götürür. daha da büyümek için reklam şart. mesela sadece kitapçıların reklamını alın. ya da fark etmez. reklam konusunda inatlaşmayın derim sevgili yönetim. üzmeyin boş yere kendinizi. biz sizden razıyız.

nice yıllara normal sözlük.

biz biraz erken başladık kutlamaya ağam.
(bkz: normal sözlük 1 yaşında)

sırf unutulamadığı, çaktırmadan yaşatmak istediği duygular için koyuyorsa bu hiç hoş değil. ha tüm duygular bitmiştir o insan artık bir anlam ifade etmiyordur ismin anlamı da güzeldir neden olmasın koyulabilir.
sevişilinebilizite ukdesi.

adalet ağaoğlu'nun erotizm ve toplumsal gerçekliği bir arada kaleme aldığı eseridir. 1991 yılında yayımlanmıştır. ayrıca türk edebiyatının ilk erotik romanı olarak geçer. bir yerde duymuştum adalet ağaoğlu bu kitabı yazarken sürekli klasik müzik dinlemiş. *
yazarımız kitabı bir 'oda romanı' olarak tanımlamıştır. bu kavramı da romanın erotizmle ilgili olması ve onu çağrıştırmasına bağlamıştır.
bilinç akışı tekniğini kendine has bir tarzda aktarmış romana sevgili adalet ağaoğlu.
okurken benim de ruhumu sıkıştıran bir romandır ayrıca..
kitaba baştan sonra bakacak olursak tamamıyla erotizm hakim. * isimleri belirtilmeyen bir kadın ve erkeğin, bir lokantada karşı karşıya oturdukları masalarda birbirleriyle ilgili hayal kurmaları ancak olumsuz tecrübeleri yüzünden hayalden vazgeçmelerini konu alır.* karakterlerden 'kadın' ve 'adam' diye bahsedilir. romanda hayalle gerçek iç içe geçmiştir. yazarımız ruh üşümesinde kadınla erkeğin yaşadıklarından hareketle tek bir bireyi değil, bütün toplumu insanlığı alakadar eden iletişimsizlik duygularını işler. yani tekile değil çoğula hitap eder. farklı bir üslup ve konuda olduğu için okunmaya değer olduğunu düşünüyorum.

yemek yemediğimiz durumlarda kurtarıcı işlevini görür. ilk çiğ köfteci dükkanı açıldığı zaman önünden geçtiğimde bir baktım, açılış yapılmış, balonlar, çiçekler, çelenkler vs. içimden dedim fazla uzun sürmez, yakında kapatır gider, mevsimlik çiçekler gibi ömrü kısa olur diye ama yanılmışım. hatta o dükkanın sahibine de itiraf ettim aklımdan böyle düşüncelerin geçtiğini. o dükkan şimdi dokuzuncu senesine girdi herhalde. ilk öncüsü orası oldu ve ardından diğer markalar da pıtrak gibi şube açtılar. arz oluyorsa talep de geliyor.

(bkz: çocuk). düşündükçe bunalıyorum. iyi bir anne olamayacağımdan korkuyorum bazen. kendime yetemezken başka birinin sorumluluğu düşüncesi beni geriyor. bir de ülkenin ve dünyanın hali malûm.

yahu ne kadar takvimi dolu bir yazarsın. biliyorum gece hayatın çok neşeli geçiyordur ama gel artık.

ne ölümden korkmak ayıp
ne de düşünmek ölümü.

"evladım şu camı bir örtüver."

insanlar da sanıyor ki bir mekana oturulduğunda tüm yaşamsal fonksiyonlarınızı bir köşeye bırakıp sadece sipariş vermek yeterli. çalıştığım çoğu yerde üstün gözlem yeteneklerim sonucunda şunu fark ettim ki siz el kaldırmasanız bile gözlerinizle verdiğiniz mesajları algılamam zor olmuyor. ancak ilk kez girdiğiniz bir mekanda size hoş geldin diyen garsonun sıfatına bile bakmaya tenezzül etmeyip sessiz sedasız bir yere geçtiğinizde, direkt olarak hafızada kalıcılığınız bitiyor. oysaki hoş bulduk şeklinde bir karşılık verseniz ve masanıza oturduğunuz andan itibaren iletişimin tüm ögelerini kullanmaya istekli olsanız, zaten garson da size hizmet etmeye istekli olur. öyle dut yemiş bülbül gibi oturup sipariş alınmasını beklerseniz, daha çok beklersiniz.

edit: anlama kıtlığı olanlar için açıklama yapayım. ortalama 30-40 masanın bulunduğu ve küçük sayılamayacak bir işletmede çalıştığım için gönül rahatlığıyla yazabiliyorum. garsonun bakması gereken tek masa siz değilsiniz, 2 kişinin servis bölümünde çalıştığını düşünecek olursak da her masaya yetişmemiz mümkün değil. çoğu müşteri qr kodun ne olduğundan bihaber. bekliyorlar ki normal menü getirelim. normal menü çoğu işletmede 1 senedir yok zaten. olanlar da maliyetten kısmak için yeni menü bastırmıyorlar. her şey dijital yani. ben tabii ki garson olarak salonun organizasyonunu ve hakimiyetini sağlamak durumundayım ancak öyle müşteriler var ki yeni mi geldi yoksa hep orada mıydı anlamak mümkün değil. pis masaya oturanlar mı dersin (yeni kalkmış masa ve müşteri sormadan laps diye oturuyor.), pis diye üstten bakıp 'siler misin bu masayı, pis bu' diye bir de azar işitiyorum. uşağınız vardı sizin burada. görgü kuralları diye bir şey var. garsonun bildiği kadar keşke siz de müşteri olarak bilseniz bazı şeyleri.

kendilerini tanımlamak için başkalarına ihtiyaç duymazlar. kendini gerçekleştirmiş kadınlardır ve var olmak için kimsenin onayını istemezler.

inananlar için bir fırsat.. inanmayanlar için ise bir değeri olmayacaktır..