sabah 9.30’dan bu saate kadar durduğum dershaneden çıkıp istanbul’un o dillere destan trafiğinde eve dönmeye çalışıyorum. ne kadar yorucu olduğunu söylememe gerek yok sanırım*.

bazen bunlardan biri de ben oluyorum. tercihim genelde starbucks tarzı garson olmayan, ya da garsonların zırt pırt ne alırsınız diye sormadığı mekanlar oluyor.

böyle biri olmaya sebep çoğunlukla gidecek, beraber vakit geçirmeye değecek birinin olmaması. ama bu demek değil ki herhangi biriye muhabbete açlık duyuyorum. o da değil... yani biriyle mekana gidince sıkılıyorum bazen. boş boş samimiyetsiz muhabbetleri sevmiyorum.

bu dünyada en güzel arkadaş yanyana susabildiğin, susarken de çok şey paylaşabildiğin arkadaş değil midir ? öylesini bulursan al yanına besle, büyüt, bağrına bas arkadaşlığını.

sürekli "hiç konuşmuyorsun, muhabbete hiç katılmıyorsun, telefonuna bakma, şunu yapma, buraya dönme, bana bak, şebek ol beni eğlendir." diyen insanlarla hayatı bıraktım, bir kaç saat bile geçmez. o da çekilecek çile değil anlayacağınız. ben öyle arkadaşı da istemem yanımda.

bir şeyler anlatmak istediğimde dinleyecek, o bir şeyler anlatmak istediğinde dinleyeceğim ama susmak istediğimizde de susacağımız bir ilişki ve arkadaşlık en güzel olanıdır. ama onu da bulmak gerçekten güç.

kısacası yalnızlık esasen cidden bir tercihtir. dolaylı ya da dolaysız, bunu sen seçersin.

olay tam olarak öyle değil.

haber linki




yani büyük ihtimalle bir yayına katılacak. ya da bize süpriz yaparak yayıncı bile olabilir.oluşacak durumları şimdiden sabırsızlıkla bekliyorum.

-evet.iktidar_yalakası 1 tl göndermiş ve "bu ülkeyi size yedirmeyiz!" demiş teşekkürler iktidar_yalakası. chat ne diyo bu?

kanada.

en sevdiğim yeşilçam filmidir. kanını satıp geçinmeye çalışan umudunu at yarışına bağlayan yoksul bir halkın hikayesidir.

1992 yılında izel çelik ercan tarafından çıkarılan özledim kasedinin güzel bir şarkısıdır.

(bkz: the lord of the rings)

sınırları olmayan sevdalar yaşardık,
kayıp şehrin, soğuk sokaklarında.
hayaletler gibiydik gövdelerimizde.
ve her bir hayalet öldürürdü aslını.

bir vardık, bir yoktuk.
hayaletler gibi sevdik birbirimizi.
mürekkebi dağılmış bir şiirin dizeleri gibiydik.
ve her bir şiir yavaş yavaş öldürürdü şairini.

ansızın, yüreklerimizde buluşup, sevişirdik.
her an beraberken, her an ayrıydık birbirimizden.
hayaletler gibi sevdik birbirimizi.
ne gören oldu bizi, ne de duyan.

bir hayalet,
hayal ettim geçenlerde.
onu kendimi öldürürken buldum.
durduramadım da onu, olan olmuştu.

cümle aleme gereksiz yere dert olur .

ben derim. bir çok kez dedim de. etkilendiğim insana da derim yani kadın da olsa güzel de derim. *

sadece soruyorum nedeggggnnnnn????.

kar gördüm kaydım isimli çalışmam.


bu şarkıyı da paylaşmak için bahane arıyordum.

duygularını ve tepkilerini kontrol edememe halidir. zaman zaman bende bunu yaşarım. çok seversen kırılırsın çok özlersen bu duyguyla başedemeyip kırarsın. insanın doğası gereği bu tarz duygu yoğunluğu yaşaması çok olası. yadırgamıyorum.

7 mayıs 1911'de cide'de doğmuştur. 1930 yılında kastamonu muallim mektebini bitirdikten sonra 6 yıl ilkokul öğretmenliği yapmıştır. 1938'de, gazi eğitim enstitüsü edebiyat bölümünden mezun olmuştur. bir süre türkçe öğretmenliği yapmıştır. ilk şiirleri 1927'de, kastamonu'da yayımlanan nazikter ve açıkgöz gazetelerinde çıktı. 1944'te sınıf adlı ikinci şiir kitabının, sıkıyönetim kararıyla toplatılmasından sonra, 6 ay hüküm giydi. sabahattin ali, aziz nesin, mim uykusuz ile birlikte çıkardıkları markopaşa başta olmak üzere, çeşitli dergilerde çıkan yazıları ve yayımlanan kitapları nedeniyle, yaşamının çeşitli evrelerinde, birçok kovuşturmaya uğradı ve değişik sürelerde tutuklu kaldı. 1947'de öğretmenlikten çıkarıldıktan sonra, hayatını öykü, roman, tiyatro oyunu ve gazetelerde köşe yazıları yazarak kazandı. 1974'te yenigün gazetesinden emekli oldu. 7 temmuz 1993'te aramızdan ayrıldı. cidede bulunan evi müze olarak ziyarete açık durumdadır.

daha ünlü ve zengin kişi için "müteveffa" kelimesinin kullanılması osmanlı zamanının tüccarlarının (yani zenginlerinin) neredeyse hep gayrimüslim olmasından kaynaklanıyor herhalde. bu sebepten alışılagelmiş olabilir belki.

bazı mecralarda para karşılığında satıldığımızdır. özellikle internetteki geçirilen zamanın artmasından ötürü sosyal medya bir iş alanına dönüştü ve insanlar bir nevi takipçilerini satarak para kazanıyorlar. öncesinde de kanallar izleyenlerini satarak para kazanıyorlardı. yani biz bize verilen sözde bedava şeylerde üründük ama bizi mutlu olduğumuz yalanına o kadar hapsettiler ki hepimiz kurbanlık koyun edasıyla buna uyduk. şimdi bizi satarak kazandıkları paralara hayran hayran bakıyor, ulan bu bu kadar parayı nasıl kazandı diyoruz.

cümle bile israf olur tanımlamaya.
tek kelimeyle travma...

uzun uzun yazılarını hiç sıkmadan okutabilen güzide yazarlarımızdan kendisi.
kim bilir nerelerde olan raikkonen'in yazdıklarını okuyorum, ne kadar muhteşem! *
daha fazla yazmasını dört gözle bekliyorum.