6 temmuz 2025 beş askerin mağarada metan gazından şehit olması

siz hiç şehit haberi vermeye gittiniz mi ailesine? sabah daha mesaiye başlamadan bir mesaj düşer önünüze. yukarı köyden/mahalleden ahmet oğlu mehmet şehit düşmüştür. gereği yapılsın, ailesi bilgilendirilsin. yarabbim dersin, dağa çıksam günlerce  aç susuz kalsam da şu haberi vermesem ama çare yok, giyersin tören üniformanı, birkaç mehmetçikle birlikte, hastaneden gelen ambulansı da  alırsın arkaya, düşersin yola. vatandaş da öğrenmiştir artık, önde bir askeri araç arkada bir ambulans geliyorsa bu bir eve ateş düştü demektir. yaklaştığın her kasaba veya köyün buz kesildiğini hissedersin.. içinden geçtiğin her yer sessizleşir. köye varırsın.. askerde evladı olan her haneden inceden bir sızının yükseldiğini, aman bizim eve doğru gelmesin diye neredeyse dua edildiğini duyarsın. bütün köy donmuştur adeta, çocuklar koşmaz, kuzular melemez, kuşlar bile uçmaz. herkes büyülenmiş gibi izler seni, hangi eve gidilecek diye ızdırap dolu bir merak sarar ortalığı.şehidin evine doğru yaklaştığında, bahçedeki ihtiyarın büyülenmiş gibi sana baktığını, bacaklarının titrediğini, elindeki bastonla zar zor ayakta durmaya çalıştığını görürsün. ayakların geri geri gider. bahçedeki çocuklar eve doğru koşar. pencerelerde bir hareket başlar ve kapının önüne telaşla bir ana çıkar, bir sana, bir arkandaki mehmetçiklere, bir de ambulansa bakar,atar kendini yere. oğlu daha toprak altına girmeden o ana düşer toprağın üstüne. kimi ana önce sana doğru koşar, son bir umutla “yaralı, yaralı değil mi komutan” der, dizlerinin bağı çözülür, çökersiniz birlikte yere, o ağlar sen ağlarsın, gözyaşları birbirine karışır, hemşire elinin titremesinden, gözünün yaşını silmekten sakinleştiriciyi yapamaz bile. kimisi gördüğü rüyanın gerçek olduğunu, yerinden çıkan yüreğinin toprağa girdiğini anlar, hiç birşey diyemez yığılır kalır. babalar.. o babalar, fidan gibi evlatlarını feda eden o babalar.. sicim gibi gözyaşları dökülürken gözünden, acıya garkolmuş bir gururla, “vatan sağolsun, vatan sağolsun şehit babasıyım ben” diyeek sessiz çığlıklar atar. kimi içine akıtır gözyaşlarını, kimi donar kalır, kimi günlerce konuşamaz.. kimi dua eder kimi beddua.. kimi kendi saçlarını, kimi saçlarımızı yolar, ne şapka kalır başınızda ne rütbe omuzlarınızda, söker atar. asıl büyük kıyamet bir-iki gün sonra kopar. gerçekle yüzleşme günüdür. bu sefer cenazeyle birlikte varırsın köye.. tören mören hak getire. köylü alır şehidini omuzlarına, yer yerinden oynar, ne protokol kalır ne düzen. tekbir sesleri feryada karışır. kimi evladımı en son haliyle hatırlamak istiyorum der, görmek istemez cenazesini. kimi de illede göreceğim der,gösteremezsin ki; ya yüzü yoktur ya da bacağı. zar zor törene geçilir. bir üsteğmen elinde daha önce de okuduğu, sadece isim hanesi değiştirilmiş standart metni okur, “kanı yerde kalmayacak” der bitirir konuşmayı, tabuta sarılmış analar, babalar, bacılar, gardaşlar bunu duymaz bunu, duysa da inanmaz.zevat, öğle yemeği ile bir önceki randevu arasına sıkıştırdığı şehit cenaze törenine katılarak görevini yapmış olmanın huzuru içinde, vicdanı rahatlamış bir şekilde köyden ayrılır.
orada bir mezar, bir bayrak, bir ana kalır..emekli j. alb. hilmi alıcı'nın yazısından

önce vatan, millet
sonra ana ve yar
bu yolda savrulan birileri var

ezan dinmez diyen
bayrak inmez diyen
şehit ölmez diyen birileri var
şehitler ölmez, şehitler ölmez

bayrakla dertleşen
toprakla birleşen
can verip devleşen birileri var

ezan dinmez diyen
bayrak inmez diyen
şehit ölmez diyen birileri var
şehitler ölmez, şehitler ölmez