8-9 senedir kendini kötü hissedenler

8-9 sene kendinizi iyi hissetseniz bu da bir sorun olurdu

ben değilimdir. keşke 8-9 senedir olsa ama 2008den beri iyi değilim ki bu da sanırım 14 seneye tekabül ediyor.

tavsiyelerin boş geleceği insanlardır. kelimeler yetersiz.

evsiz alkolikler gibi bir mekan bulup sandalyeleri çekelim içimizi dökelim birbirimize.

evet sirma bugün seninle başlıyoruz.

benim 11 sene oldu.

ne zaman iyi hissettik ki.. doğarken ağladık,ağlamaya da devam ediyoruz işte.

iyi hissetmemek derken ? bunun da seviyeleri var aslında. mesela mutlu olup olmadığını sorguluyorsan ayvayı yemişsindir. kafa gitmiştir. ben 2011 yılında yaşamaya başladım bu durumu. ara ara da hep yaşarım, sağolsun beni hiç yalnız bırakmadı o zamandan beri. bu konuda sabaha kadar yazarım da hem üşeniyorum hem de böyle bir kerede anlatılmaz. ara ara ufak dozlarla aktarırım zaman içinde.

depresyon, hayatın mahvolması, intihar etmek vs. biliumum bütün başlıklara baktıktan sonra 4-5 yıldır kendini kötü hisseden biri olarak bu başlığa yazmaya karar verdim. uzunca bir entry olacak.
öncelikle efenim ben tabii ki de dört yıldır her gün ağlamıyorum, çok mutlu olduğum günler de oldu çok üzgün olduğum günler de. ama genel olarak baktığımda bu uzunca sürenin bana getirdiği şeyler; bol bol varoluş sancısı, sayısız panik ataklar, duygusal yemeden gelen +10 kilo, binlerce göz yaşı, bir intihar girişimi, kırık bir kalp ve hastalıklı bir beyin oldu.
yeri geliyor beş sene önce sıkıntı ettiğim şeyi hatırladıkça kendimle dalga geçiyorum. hayat her gün daha da zorlaşıyor. ben yolun çok daha başındayım, bunu dedim diye hemen ergen velet demeyin, evet ergenlikten kaynaklı da olabilir ama "of ya kimse beni sevmiyor"dan daha büyük problemlerim oldu, herkesin hikayesi farklıdır.
anadolu'da allahın bile unuttuğu bir küçük ilçede, bildiğiniz sıradan türk ailesi ile yaşıyorum, buradan kurtulmak için çok çabalamıştım ama 6 şubat depremiyle birlikte bütün emeklerim boşa gitti, her gün pek de güvenli olmayan bir evin içinde dört duvar arasındayım. hayat benimle hep dalga geçmiş gibi hissettim.
biliyorum hayat hiç de çiçek böcek değil, bunu güzelleştirmek bakış açımıza ve bize bağlı. ama ben inanma yeteneğimi kaybettim. anlamsız geliyor her şey. bu bakış açısından çıkarak absurdizme de kayabilirim ama onu da yapamıyorum. içimdeki ses ne olursa olsun acı çekmeme odaklanmış gibi. nihilistlere tanrı yardım etsin.
kendimi geliştirmek için emek veren birisiyim. ve felsefe ile ilgilenmek en büyük hatam oldu sanırım bunu söyleyebilirim. bunun bir örneği de cemre demirel galiba, izlemem kendisini ama bi göz atarsanız ne dediğimi anlarsınız . sağlam psikolojiniz yoksa felsefeye yaklaşmayın. ben yaklaştım da noldu, daha da bocaladım, bir ara ateisttim her gün video oyunun içinde gibi hissediyor, dissociate oluyordum. bu arada belirteyim, çocukluğumdan beri depersonalizasyon yaşayan biriydim. ateistligi bıraktığımdan beri yaşamıyorum. yaklaşık iki yıldır falan.
batılı white insanların oryantalizm özentiligi gibi ben de bu süreçten sonra spiritüelizm, yoga sufilik, buddha gibi şeylere kaydım ve beynimi bir süre bunlarla kandırdım. çoğunun deli saçması olduğunu biliyordum ama anlamım varmış gibi hissetmeyi sevmiştim.
şimdi çok daha deist bir açıdan bakıyorum. hatta ara sıra dua ediyorum. içimde yolun sonunun iyiye çıkacağına dair net bir his var. bu günler de gelip geçecek falan. bu hayata tecrübe etmek için geldiğimizi düşünüyorum, ne anlamı varsa artık.
ama savaşamıyorum arkadaşlar, içimdeki bu hisle yaşayamıyorum. korkunç ve berbat bir his bu. sadece ölümle çıkıp gidecek, yakamı bırakmayan bir his. ağır duygusal ve her şeyi derinden hisseden biriyim, ve yıllardır kanımı emen bu his vampiri artık canımı da alacak.
hayat ne olursa olsun yaşamaya değerdir, intiharı yaşayarak de edebilirsiniz. her şey bakış açınıza bağlı tekrardan belirtiyorum. ama benim bir şeyleri düzeltmeye gücüm kalmadı. çokça sevin, sevilin. gamsız olmayı öğrenin. sorgulamayı bırakın, insanlık olarak henüz her şeyin çok gerisinde olduğumuz gerçeğini de kabul edin. hiç iyi bir yerde değilim ve öğüt veriyorum, çünkü neden, bunları yapsam düzelirdim.
bendeki travmalardan beğendiğini seç al, doktora gideyim dedim, ama ilaçların bir işe yaramayacağını düşündüm hep, gerçi belli olmaz belki bi anda giderim doktora.
kendimi nasıl kurtarırım bilmiyorum, her gün daha da kayboluyorum. bi şeyleri düzeltmek için de motivasyonum yok. tavsiyesi olanları dinlerim.