aile evi

evlendikten sonra tekrar ait olmakta zorlanılan yerdir...

bedavaya mental yorgunluktur bazı zamanlar fiziksel de yoruyor. fakat yokluğunda insan çok zor duygu durumlarına girebiliyor.

ebeveynlerle çocuklar arasında karşılıklı anlayış yoksa yaşanması zor bir yerdir fakat karşılıklı anlayış ve uyum yoksa her yer yaşanması zor yerdir.

işte, okulda karşılaşsan arkadaş olmayacağın sadece selamlaşıp geçeceğin insanlarla bir arada yaşadığın evdir.

x-y kuşağı için (yüzde 20 sapma payı vardır)
terk edip kendi evine çıkmak için aceleci olunan
30 dan sonra kıymeti anlaşılıp iç geçirilen yer.

anneyi veya babayı kaybettikten sonra kıymeti anlaşılacak yerdir. o dışarıdan dört duvar gibi görünen evde bana bişey olmaz.

burda niye hayat en az 2x zormuş gibi geliyor.

dönüp dolaşıp gelmek istediğiniz güvenli bölgenizdir ama özgürlüğü tatmış bünyeye bir süre sonra dar gelmeye başlar.

maalesef işsizlik nedeniyle bir türlü kopamadığımdır. rahat olmasına rahatım ama gönül başka bir hayatı arzuluyor.

akademik başarımı özgürlüğümle sattığım bir yer.

"üniversiteyi evin dışında okumak varken ailenin yaninda okumak " kıyaslamasına evriltilmeye meyilli olan başlıktır.
çömezlere bir hikaye geçivereyim..
ben üniversiteyi başka bir şehirde kazanmama rağmen, ailemin benimle geldiği ve itiraz etmeden kabullenip bundan mutlu olan bir üniversite başlangıcı yaptım. son çocuktum zira, onlari bağlayan bir şey yoktu o şehre.
e malum dışarda çocuk okutmak, yüksek gelirli değilseniz; bu ülke şartlarında zor..
neyse efenim aile evinde okumuş olsam da; bizim rahmetliler cok canları istemese de, gönülleri el vermese de pek karışmazlardı.. kisa sureli de olsa arkadaş evinde kaldığım zamanlar da oldu, araba kiralayıp sınavlardan once tatile gittigim de. ve lakin bir doğumgünümde arkadaşlarımla dışarıda gülüp eğlenip gece 2 gibi eve geldiğimde masanın üzerindeki doğum günü pastamı ve yanında henüz yakilmamis mumları görünce gözümden iki damla yaş süzülüverdi. o zaman belki de kıymetlerini daha bir iyi anladım. neyle neyi kiyasliyordum? hayallerim vardı elbet, gezmek tozmak vs. ama aileden daha değerli birşey olmadığını o pastanın yaninda gözyaşlarımı silerken anlamıştım. bir de onları toprağa koyarken..
aile evinde okumak ya da yasamak özgürlüğü kısıtlamaz.. ilerdeki hayatınızda size iyi bir insan olma fırsatı tanır. fırsatı değerlendirmek ise kişinin becerisidir.

arada gidiyorsanız sevdiğiniz yemekler, keyifli sohbetler güzeldir. ama belli bir yaşa gelip beraber yaşadıkça hayatın en büyük zorluğu olur.

uzak durulası bir evdir. yaşınız gelince aile evinin pıtırcıklığından eser kalmıyor. iş bulup ayrı eve çıkın.

üniversite dönemine kadar ailemden pek ayrı yaşamadım. küçük bi şehirde basit bi hayat geçirdim. daha sonrasında hem üniversiteye gitmenin etkisi hem de yaşın ilerlemesiyle beraber birçok şey değişti. tam kendi ayaklarımın üzerinde duruyorum derken covid-19 belası çıktı, başladığım yere geri döndüm.
şu ana kadar aile evinden de hiç şikayet etmedim. "daha önce de beraber yaşıyorduk zaten 3-4 yıl geçmiş olması fark etmez."diye düşünüyordum. ama değişiyormuş. büyümüş olmak, kendi kararlarını verirken yalnızca kendine göre davranmaya alışmak vs bunlar fark ediyormuş mesela.
ne kadar onları anlasam da onlara hak veremiyorum. çünkü haklı değiller. büyüdüm, değiştim, planlar yaptım yapıyorum. ıleride pişman olmamak hatta yaşadım diyebilmek için biraz rahatımdan güvenli ortamımdan çıkmam gerekiyor. tüm bunlar beni tedirgin etmezken bu bizimkilerin fazla düşünmesi, üstelemesi ve sınırları aşmama mâni olmaları canımı sıkıyor sadece.
modum aynen bu:

tüm hastalıklarımın sebebi oldular. ben hâlâ onları kurtarma derdindeyim. gerçekten muazzam bir psikolojik savaş var. kim kimi nasıl yıkarsa.
üniversiteye gittikten sonra kesinlikle aynı olmuyor bunu anladım.

terör yuvasıdır demek çok ağır olur ama bazen fazla üstüme geliyorlar. anne-baba sonuçta haklarıdır diyerek sineye çekiyorum. benim için yaptıkları düşünülürse bu kadarcık terör olur.

on üç yaşından itibaren kaçıp kurtulmam gerek diye düşündüğüm *, on sekizden sonra yol aldığım ve o zamandan beri kısa soluklu tatil evim.
dünden beri aklımda burası çünkü ilk kez daha da başka hissediyorum.
güvende, mutlu, huzurlu. gürültü ve kaos bir arada olduğu için yorucu gelirdi. şimdi sıcak hissettiriyor. olabildiğine sarıp sarmalandığım, şımartıldığım bu yerden bir süredir neden çokça uzak kalmışım emin değilim. ama özlemişim, o tanıdık koku içimi ferahlattı.
ahhh bir tek sorun var yemek problemim. saçımı okşayıp sarılsa da en çok, yedirerek mutlu eden bir anneye sahibim. senin için şunu yaptık, sen bunu kesin yemiyorsundur kalorili diyerek de deyip, yapıp yapıp getiren canım annem. bak anılarımda babam masalcı ise sen de bakıcı ve sevgiciydin hala öylesin. üzülme sana dair de çok güzel anılarım var. *
kişisel anı geçmişimin notu kalsın burada. unutursam hatırlansın diye. bir de evim gibi hissettirdiğin ilk günün izi de hiç unutulmasın diye.

kesinlikle geri döndüğünüzde hunharca yemek yediğiniz yer şaşmıyor. fakat bu uzak kalma sürenizle doğru orantılı ilerleye sabit bir grafik gibi. ne kadar uzun süre uzak o kadar yemek.

20'sinden sonra cehennemin gerçek olduğunu kanıtlayan yerdir. imkanı olan taşınsın.

onunla da olmuyor onsuz da. uzaktayken özlüyorsun, içine girdiğin vakit nefesin kesiliyor. denize girmek gibi aynı. yüzmek güzel de çok derine gidersen boğuluyorsun yani.