aile evi

18 yaşından sonra derhal terk etmeniz gereken yer. tr de zor paradan ötürü.

bazen huzur dolu, bazen ise kaosun başkentidir.

ergenlerin sevmediği, gençlerin özlediği, orta yaşların haftada bir ziyaret ettiği, yaşlıların keşke hayatta olsalardı dediği ev.

kaos ve kavganın merkezi.

huzur ve kargaşanın kesişiminin olduğu nadir yerlerden birisidir.

aile evi sadece dört yanı duvarla çevrili, tepesinde dam olan yer değildir, aile evi her yerdir diyerek mahmut hoca'ya selam çakmayı borç bilirim...

kendim olamadığım yerdir. bir insan en yakınlarının yanında kendisi gibi davranamayacaksa bir özelliği var mı bu aile evinin gereksizdir bu yüzden.

ne kadar stresli ve huzursuz ortam olsa da ne olursak olalım gidebildiğimiz tek yer
allah yokluklarını göstermesin...

zor bir yer. insan daralıyor, çığlık atası falan geliyor. ama tuhaftır ki aile evinde değilken de keşke evde olsam diyorum. yani olsa bir dert olmasa bir dert.

içinde yaşamayı gerçekten seviyorum ama işte bir aması var..

1 saat sonra konser var. gidemiyorum. çünkü izin çıkmadı ve avtulduğum şey çok komik fgkjfdh.

dondurma alayım mı sana.*

aile evi benim evim yani.
çocukların gözünden bakınca biraz rahatsız edici, biraz konforlu, biraz korkutucu, biraz da müdahaleci bireyler içeren bir yer.
evin annesi olarak bakınca, şahane bir yer oysa.
evden çıktığım andan itibaren geri dönmeyi iple çektiğim yer.
huzur dolu, konforlu, rahatlatıcı, sıcak ve güvenli bir yer.
her köşesi anı dolu, her odası çok sevdiklerimden izler taşıyan, nerede ne var avucumun içi gibi bildiğim, kendimi tamamıyla ait hissettiğim yegane yer.
aile evi anneler için huzur dolu bir mabed, çocuklar için belli bir yaştan sonra iğneli fıçı. bu ne yaman çelişki böyle.

kira ve faturaların karşılığında akıl ve ruh sağlığı verilen yerdir.

maddi rahatlık, manevi kolaylık ama belli yaştan sonra zor... kendi hayatınızı kurmaya bakın, tavsiye ederim

uzlaşmanın mümkün olmadığı tek yer

mutlu, huzurlu olup istediğiniz her şeyi at koşturabildiğiniz çoğu zaman evdekileri yorup kızdırdığınız için odanıza kapandığınız yorulmayıp bıkmadan milleti coşturarak eğlendiğiniz yer.

hem aile evi hem kendi evimde yaşamayı deneyimlemiş biri olarak, kendi evimde, ailemden ayrı bir şehirde yaşamayı tercih ederim. zira yaşınız kaç olursa olsun aile evinde kalınca belli zorluklar oluyor, dışarıya çıkarken dahi "geç gelme" cümlesini duyabiliyorsunuz. artı yanları da var elbette eve gelince yemek hazırlanmış oluyor, kıyafetleriniz daha düzenli oluyor.

fakat tek yaşadığımda nasıldı, aylar öncesi daha çok olmadı zaten eskişehirde yaşadığında çokça merkezi bir yerdeydim, anadolu üniversitesine falan da yakındım oldukça. evin çevresinde gayet alışveriş yapabileceğim yer bolca vardı. iş yerinden gelince yemekle uğraşıyordum, zaten genelde hızlı hazırlanan yemekler yapıyordum ama yine de bazen zor geliyordu. bulaşık vs falan. ama ben şahsen mümkün oldukça evi düzenli tutuyordum, hani tek yaşıyorum zaten evi dilediğim gibi dağınık bırakabilirim mantığında olmadım. mutfakta çoğunlukla bulaşıkları çok bekletmezdim. kıyafetlerimi çok aşırı düzenli tutamıyordum sadece, ütüm falan yoktu birkaç ay kaldığım için almamıştım. ama yine de dilediğin zaman evden çıkıp dilediğim zaman dönmek hoş bir durumdu. eskişehir gecelerini bilenler vardır, ben bazen işten gelir akşam 10-11'e kadar uyur sonrasında da kalkar dışarıya çıkar yürürdüm öyle. üniversite caddesi, espark önü, haller gençlik merkezi önü vs yürürdüm öylece kulaklığımı takıp.

şimdi ikisinden birini tercih edecek olsam, kesinlikle tek olup, eskişehir'de yaşamayı tercih ederim.

öyle bir yer ki bu, bi yandan uğraşıp didindiğin yuvan bi yandan da seni dert sahibi eden ortam. kpss sürecinde bir işsiz isen eğer daha da zorluğu katlanan bi yer aile evi. yaranamazsın kimseye, yaptığın her hareket göze batar. her konuda hesap vermen gerekir, izinsiz adım atamazsın. giydiğin yediğin içtiğin aldığın verdiğin her şey mesele haline gelir. evin küçüğü olunca, büyük kardeşlerinden kaynaklı yaşadığın içe dönüklük ozguvensiz olmana sebep olur, bundan da sorumlu tutulursun. ağlarsın, açıklama beklerler, ağlamazsın içinde birikir, anlatırsın anlaşılmaz anlatmazsın içine yara yapar. kendinden ödün vermek zorunda kalırsın devamlı, gençliğini doğru düzgün yaşayamazsın bile.
zordur vesselam, zordur.

(bkz: konforlu huzursuzluk)

kaç yaşına gelirsen gel, hayatında ne kadar çok şeyi başarmış olursan ol, kendi ayakların üzerinde ne kadar sağlam durursan dur; birlikte gülebildiğin, özlediğin ve görmek için can attığın bir ailen yoksa eğer, yoluna koyduğunu sandığın her şey, hiç beklemediğin bir anda üzerine devriliyor.

bana nasıl bir ailem olduğu sorulsa ilk cevabım “sıradan” olur sanırım. ama derine indikçe o aile içinde öyle bir anne figürü var ki, ne kadar seversem seveyim barışamıyorum. ve senede 3-4 kez ziyaret ettiğim aile evinden her zaman daha da yalnızlaşmış ve uzaklaşmış ayrılıyorum.

11 yıl önce babamı kaybettiğimizden beri yitirdiğimiz aile olabilme yetimize her zaman daha çok kahroluyorum.
ve maalesef bireysel hayatım ne kadar dengede olursa olsun, kendi içimde ne kadar huzurlu olursam olayım, mevcut aile bağlarımızın arasındaki uçurum beni her defasında yerle bir ediyor.

evet, senede 3-4 kez ziyaret ettiğim aile evimden bildiriyorum; hayata sevgi dolu, iletişimi yüksek, dengeli bir aile içinde gelmediyseniz, ne yaparsanız yapın, maalesef hayata 10-0 geriden başlıyorsunuz.

ve o aile evinin içinde, o evden uzaktaki hayatınızın belki de bir yanılsama olduğunu, gerçek olan hayatınızın bu değiştirilemeyecek mutsuzluk olduğunu anlıyorsunuz.

üniversiteye giriş tarihinden itibaren hala o 4 senelik süreç içerisinde olanları tenzih ediyorum.
diğerleri için geliyor: bunu siz yaptınız ve şimdi ağlamayın.

neyse tanım: ailenin yani ebeveynlerinin yaşadığı ev.