aile tarafından üzülmek

gerçekten çok kırıcı .

berbat bir duygu olmasının yanı sıra hayatı sorgulatır. normal ailesi olan insanlar der ki aile sonuçta ne olursa olsun her zaman yanında onlar var. normal bir aileye sahip olmayan çok fazla birey var ve normalin nasıl olduğu hakkında da hiçbir fikirleri yoktur. bazı kavramların karşılığı yoktur kişide ve hep içinde anlamlandıramadığın bir boşluk vardır. doldurmak istersin yanlış insanlarla karşılaştırsın sonra bütün insanları yanlış sanırsın. bence yeterli karakter yok bu başlık için çünkü ne kadar çok yazsan da doğru cümle çıkmıyor bu klavyeden.

senin mutluluğunu istiyorum diyerek yapılanlardır.

aslında karşılıklıdır ama o sırada kelimeler söylenmek için değil savrulmak için kullanıldığından gerilim yükselir. burada ayrı iki taraf yoktur sadece aile deneyimini aktarmaya çalışırken tartışma sırasında çocuğuna dayatma yapar, uzvu gibi görür. çocuk ise kendisi için iyi olanı bilmedikleri için onları suçlar ve hayal kırıklığı duyar, kendisini en iyi ve en rahat ifade etmesi gereken yerde bir şeyler ispatlamak zorunda kalmak çelişik gelir. iletişimsizlik bir ailenin düştüğü en büyük hatadır. çocuk büyürken onunla iletişimi koparmamak, sanki emzik istiyormuş gibi söylediklerini küçümsememek gerekir

sık yaşadığım bir durum. ailenden biriyle çok uzun süredir neredeyse her gün can sıkıcı konuşmalara yapınca bir yerden sonra alışıyor insan.

beş ay iyiysek 2 ay kötü oluyoruz, aile içi kavgalar en kötüsü. bütün moralinizi alt üst edebiliyorlar ve en hassas noktanızdan vurabiliyorlar.

öncelikle aile evinde yaşıyorsan bedenen çok rahat, ruhen ihtiyarlamışsındır. ama dost dediklerin bir hatanda gittikten sonra bile seni yanlışlarınla kabul edecek insanlar yine ailendir.

mütemadiyen.

ne olursa olsun akşam yemeğinde oturup beraber yemek yiyorsun. hiçbir şey yok gibi

benim ailemi üzdüğüm büyüktür ailemin beni üzmesinden.

eğer orta sınıf bir türk ailesinde yaşıyor iseniz özellikle 14-24 yaş aralığında sıklıkla yaşayacağınız durumdur

bir yerde artık alışıp tepki veremediğin, travma kalacağını bile bile hiçbir şey yapamadığın durumdur. şimdi kırıldığın, ağladığın her şey ailenin eseridir. canları sağ olsun

ailenin üzmesini ergenlikle bağdaştıran insanlar çok garip. herkes aile olabiliyormuş gibi, aile ne demek biliyormuş gibi sanki istediğin manikür paranı vermemiş de sitem ediyormuşsun gibi hep aileyi savunan insanlar. herkes aile kurmayı hak etmiyor. çoğu aile iğrenç, içleri iğrenç, cehaletleri iğrenç. doğurduğu insanı eşyası gibi tüm hayatının içine edebileceğini zannediyor.
her aile arasında tartışmalar olur, bunu zaten kabullenmişiz. anne baba olmaktan nasibini alamamış ne demek, nasıl yaşamak bilmeyen insanlar paraya boğsa ne olur. birey olduğunu kabul etmeyen, zorbalayan ailelerin üzmesi üzmekten sayılmıyor galiba.

babamla temasım nadiren olan bayram el öpmeleri harici sadece dayakla olmuştur.
annem de fazla sıcak değildir, yapısı öyle. yani kaç yaşıma geldim kimse bana nasılsın diye sormadı. cebinde paran var mı diye soracaklarına nasılsını sorsalar o parayı verecek sigaraya başlamazdım belki.

aile olmak büyük mesele. neyin nasıl olmayacağın da görüp, doğrusunu yapmak lazım gelir ilerde.
evin direği olduğum evde neyin nasıl olması gerektiği hakkında fikrim var artık.

geçmeyecek kocaman bir kalp kırıklığıdır.
eline bastonu aldığında bile hatırlanır unutulmaz.

çoğunlukla aileyi üzmekle geri ödetilir. şaşmaz.
ya çok yüksek bir tonla ya da hiçbir şey söylemeden.. çıkıp gidersiniz hayatlarından ister yanlarında olun, ister dünyanın bir başka ucunda, yoksunuzdur artık yanlarında..

ama bazen evlatlar da anne babalarından çok fazla şey beklemekte...
herkes şefkat dolu, sevgi dolu olmayabilir ya da duygularını gösteremeyebilir. muhtemelen onlar da anne babalarından sizin gördüğünüzden çok daha az sevgi gördüler... daha ağır şiddet ve baskılarla yetiştiler..
anne babanız sizi sevmemiş, sevgilerini göstermemiş, bencil hareket etmiş, kendilerini düşünmüş olabilirler mi? olabilirler. belki de psikolojileri bozuktur. kafadan sakat, eksik insanlardır. maruz görmek lazım bazı noktalarda.. kin gütmemek, sürekli bilenmemek lazım. o zaman da gereksiz düşmanlaştırmış olursunuz gözünüzde. yanlış yaparsınız. vicdansızlık yapmış olursunuz..
onları oldukları gibi kabul edip, ben ne yapabiliyorum kısmına odaklanmamız gerekir...
muhtemelen önünüzde onların önünde olandan çok daha uzun bir hayat var... hayatınızı onlara takılı kalıp yaşayamazsınız. bazı şeyleri geride bırakmasını bilmelisiniz. bir şekilde iletişimde kalıp hallerini hatırlarını sormalı, evlat gibi davranmalısınız. muhtemelen o kadar da kötü insanlar değillerdir.
ne biliyim. hakları vardır yine de üzerinizde. öyle bakın. bütün köprüleri yıkmayın. yine mesafeli olun ama kesip atmayın.

ailem beni üzdü mu pek çok konu da evet. 14 yaşında başka şehir de lise okudum,sonra yurtdışında üniversite yetmedi izimi kaybettirdim. yurtdisindayim falan diye senelerce görüşmedim barışma kısmı da sancılı oldu yani.

ona alışkınız yaaa. hayatın olmazsa olmazlarından biri diyelim dimi? önce bi koyuyo ama sonra alışıyon. sıkıntı yok.

fazlasıyla üzüldüm ama sonra düşünüyorum şu ülkede ailesi tarafından üzülmeyen yüzde kaçlık kesimdir ki?
herkesin hayatta bir sınavı var. kimi içine doğduğu aile ile kimi kurduğu aile ile. kimi sağlığı, kimi yalnızlığı, kimi dış görünüşü, kimi çevresi, kimi maddiyatı vs... herkesin bir sınavı var. benim de çok şükür gönül bağı kurduğum ve çok sevdiğim insanlar var hayatımda ama kan bağım olanlar sınavım oldu. çok çabaladım, ardımda bıraktım. zor oldu ama hayatımı baştan kendim kurdum.
üzüldüm tabi çok ama bunlar beni ben yaptı, güçlendirdi ve hayatta karşıma çıkan güzelliklerin değerini öğretti. evimi bile o kadar seviyorum ki. yıllarca sıcak bir yuvaya hasret kaldığımdan sanırım, evime düşkünlüğüm çok, değerini çok iyi biliyorum.
o içteki kırıklık hiç bitmiyor ama küçücük şeylerle mutlu olabiliyorsan ve hayatını yoluna koymayı başarmışsan, şükür dıuygusuna sahipsen geride kalıyor, layık olduğu yerde yani geçmişte. geleceğini oluşturmanı engelleyemiyor.

nasılsa üzmek bedava. üzsünler bakalım.