ailenin en büyük çocuğu

mutfaktaki sarı bez gibidir.

çok iş görse de sonuçta yeri hep lavabo kenarında bulunmak olur.

ben 7. çocuğum birde 8. si var bizde. kız kardeşim benim papucumu dama attı zamanında. birde benim ablam var ben de onunkini atmıştım. yani 8 kardeş olmamıza rağmen aslında 3 kardeşiz. çünkü son yaşları birbirine yakın 3 kardeş olarak büyüdük. diğerleri koca dana oldukları için bizler farklıydık. o koca danalar sertti ve dedikleri dedikti onun için de kardeşler arasında ufak bir ayrım oluyordu. evin koca danası olmak hassas bir büyüklük gerektirir her insan taşıyamaz.

en zekisi, en gelenekseli, en sorumluluk sahibi odur. eğer tüm çocuklarım böyle olsun derseniz 6 sene ara verin.

kızsa anasının, erkekse babasının sağ koludur.

benimdir. baba tarafının ilk göz ağrı olduğumdan babaannem ve dedem tarafından hep el üstünde tutulurum.

bu benimdir. hiç iyi bir şey değil. kardeşlere örnek gösteriliren bu yüzden de her zaman her şeyi doğru yapması beklenilen, öyle olmadığı zamanda hak ettiğinden daha fazla tepkiye maruz kalan garip biridir. evet, bu benimdir.

söz dinleyendir. gereksizce saygılıdır. kimi zaman sınırlarını koyamayacak kadar vicdanlı, kimi zaman, acılarını dahi göstermeyecek kadar gururludur.
isteyen değil, veren taraftır çoğunlukla.
zordur büyük olmak. güzel midir...
tartışılır.

kendinden sonraki kardeşlerine örnek olan kişi ve genelde de en çok ezilendir en küçük ezilmez efendim en büyük ezilir hep.
anladınız enliğimi.

'ilk göz ağrım' adı altında adeta evde ki bütün pozitif olayları kendine çeken ve bu avantajlardan sonuna kadar faydalanabilen kişilerdir.

hep takdir edilir, hep bir adım öndedir. gurur duyulası, toz kondurulumaz olandır. hiç kıskanmadım abimi, iyi ki var.

benimdir. bir numarasını görmedim.

o benim. sadece ailenin değil hem baba hem anne tarafının ilk torunuyum. bana en yakın yaşta olan birey benden tam 8 yaş küçük olduğundan, uzun süreler mekan bana aitti anlayacağınız. şuan kalabalıklaşan aile ortamına bakıp iç çekmeden geçemiyorum. siz yokken ben vardım. güzel zamanlardı.

dünyaya gözünü açtığı andan itibaren fotoğrafları çekilmiş kişiye denir.

anne babanın acemi birliği...

bizim ailede en sevilen çocuktur kendisi. en küçük olarak kıskanmadan ya da abartmadan söylüyorum. kendisi her şekilde kayırılır ve hep üstün görülür. halbuki üstün görüleceği tek şey egosudur.

omuzlarına binen yük bir hayli fazladır. diğer kardeşlerinden daha çok sorumluluk yüklenir.
maçları hep deplasmanda oynar. attığı goller genelde ofsayt ile iptal edilir. örnek olayım derken, ördek olabilir. kullanılmaya müsaittir. hep güçlü olmak zorundadır. genelde vicdan ve merhamet sahibidir. fazlaca boş veremez. sanki veliaht gibidir. hata yapma lüksü sınırlıdır. her şeye yetişeceğim derken kendine yetişemez. içinde ve dışında bulunan çocuk erken büyür. dertlidir. yarı anne ya da yarı babadır.

baba amerika, anne ingiltere, akrabalar orta doğu ,kendi türkiye gibidir. sömürülmeye açıktır. çoğu fikri ithaldir. ihraç ettiği fikirleri kısıtlıdır. siyasete kurban edilir. baba ve annenin politikaları yüzünden sürekli enflasyon yaşar. akraba terör örgütü ile savaş halindedir. dostları afrika, patronu avrupa gibidir. en büyük sermayesi umuttur. sevdiği ve çocukları halkıdır. halkına kol kanat gerendir. gerekirse halkı için ölendir.

ama gel gör ki dışardan bakınca sadece bir çocuktur. ailenin en büyük çocuğu.

ilk çocuk olmak nasıl bir duygu derseniz. 10 yaşıma kadar da tek çocuktum. annemin karalama defteri ve psikoloğu olarak büyüdüm. aslında hâlâ daha öyleyim. babamı ise olgunlaştıran kişiydim. sülaledeki ilk kız torun. ne havam vardı ama be!

3 yaşlarında algıları bir şeyleri çözmeye ya da fark etmeye başladığında, annesinin gözünün kenarından gelen suların onun gibi keyfi olmadığını anlamıştı. ve sanırım parmaklarının o suları sünger misali temizlemesi gerekiyordu. gerekeni muntazam şekilde yapıyordu.

5-6 yaşlarında mevzu artık akıl vermeye bile gelmişti çünkü annenin aklı ona yetmiyor gibiydi. anne bayılıyordu ve 5 yaşındaki o kız her seferinde başında ağlayarak nolur ölme diye dua ediyordu. panik ve korku tüm bedenini her seferinde aynı yoğunlukta sarıyordu.

7 yaşına geldiğinde o kadar bencildi ki annesi bayıldığında üfflemeye ve rol yaptığını düşünmeye başlamıştı. kendine kızıyordu. ama annesi ona kızdığında sürekli "bilmem kaç güne ölürsem senin yüzünden" diyordu. geceleri ağlayarak annem ölmesin diye dua etse de gündüzleri ona çok sinirliydi.

8 yaşındayken ailesini kaybetme tehlikesi yaşadı. onlara yine sinirliydi çünkü ölümün kıyısından böyle dönmüşken en az hasar alan kendisiydi. ve eğer onlar ölseydi, ailesinden geriye ona hiç bir şey kalmayacaktı. yalnız kalacaktı.
kardeş istiyordu.

9 yaşında anne ve babasını yanına çağırdı ve şöyle dedi "siz o kazada ölmüş olsaydınız hiç kimsem kalmayacaktı. bir kardeşim bile yok. sizden geriye bana kalabilecek bir şey istiyorum. bana ya kardeş yaparsınız ya da köpek alırsınız."
konuşması çok etkili olmuş olacak ki 10 yaşında bir kız kardeşi oldu.

sancılı bir ablalık. becerebiliyor mu acaba?
anne ruhsal olarak iyi mi? baba olgunlaşabildi mi tam anlamıyla?
çok çabalamalı. ailesine iyi gelmeli. anne baba arasında köprü olmalı. kardeşi dinlemeli ve anlamaya çalışmalı. sorumluluk? kocaman insanların psikolojik sorumluluğu?

benim bu. daha düne kadar küçük diye bakkala ekmek almaya bile gönderilmeyen veletse bugun bana posta koyuyor.

evin en büyüğü olacağına cehenneme direk ol diye bir söz var bizim oralarda sanırım büyük çocuktan toplumum ve ailenin beklentileri ve sorumlulukları nedeniyle söylenmiş.

bizimki pısırıktı ama içten yanmalı. ben doğunca haset tohumu ekilmiş gibi olmuş içine. o tohumlar at kestanesine serpildi, dal budak sardı, göğe yükseldi, meyve verdi. dikenli meyveler etrafa saçıldı. ben kaçtım kendisinden...
zaten hem hayat bilgisi dersini bilmiyordu hem de şişmandı herkesten *