ailenin en büyük çocuğu

aileden aileye değişir ama bazıları aşırı şımarıktır.

bir büyüğüm olsun isterdim.

ebeveynlerin çocuk yetiştirme konusunda bütün deneme yanılmaları yaptığı birey. sırtına bol bol sorumluluk konulmaktan asla çekinilmez. zordur.

(bkz: deneme tahtası)

bence butun hatalarin ilk ebeveynlik zamanlarinin deneyimlerini yasayacak olan cocuktur. ılginc bi sekilde (belki ksrakterden karaktere degisir ama gordugum kadarıyla) affediciligi en güçlü olan çocuktur bence.

kobay faresi muammelesi gören tek varlık

ailede kimi durumlarda söz hükmün daha fazladır, çünkü aile de artık senin aklının erdiği şeylerin sınırlarında bile değildir. koruyup kollayıcılığının en büyük sebebi ise kendi başına gelenleri kardeşi de çekmesin diye uğraşır. meşakkatlidir. çoğu zaman şanssızlıklardır. toz uçsa senden bilinir.
ama bunlar seni icin sosyal statünde artı puan demektir. çünkü sen bi grup içinde en çok uğraşıĺan olduğundan, her şeye maruz kalıp, her şeyi deneyimlemişsindir. lider ruhlu olmaları genel olarak burdan kaynaklıdir.

(bkz: deneme tahtası)

evin kolonudur.

ailenin en çok sevilenidir.

sadece ailenin en büyük çocuğu değildir. yeri gelir anne-baba olur, yeri gelir abi-abla... her kaosun ortasında kalır, arabuluculuk yapmaya çalışırken sabır taşına dönüşür adeta. fakat sabır taşı da çatlar ya bir yerde, ha tam o kısımda herkes o en büyük çocuğa yüklenir. herkes o an çatladığını düşünür o sabır taşının ama öyle değildir. bunun bir süreç olduğunu, daha öncesinde de çatırdamaya başladığını kimseye anlatamaz o çocuk.
zamanında kardeşinle kavga ediyorsun diye 'kocaman oldun, kardeşinle iyi geçin' diye büyük çocuğa telkinlerde bulunan anne-baba o kardeşleri aratmaz. hatta çocuklar yaş alırken, onlar adeta küçük 2 çocuğa dönüşür bu kısımda büyük çocuk anne- baba olur... 'haydaaaa, zamanında bana kocaman oldun diyen koca koca insanların ettiği kavgalara bakın.' der içinden. ışin içinden de çıkarmaz çünkü 'sen karışma' der ebeveynler. 'e hani büyümüştüm?' diye kalakalır sonra büyük çocuk. bir tiyatronun içinde bulur kendini,herkesin herkese iyi davrandığı... bu sahtelik ona çok yabancı gelir. evcilik oynamak istemez, kaçıp gitmek ister. ama yapamaz, kendini anne-babasına karşı borçlu hisseder. bunca yıl bakılmıştır ona. anne-baba yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmiştir onu. 'artık sıra bende!' der o büyük çocuk, halbuki daha çok küçüktür. oysa her anne babanın yapması gereken şey değil midir bunlar? bunu lütuf olarak görmek saçma değil midir? her şeyi sırtlanmak büyük de olsa o küçük cocuk için zor değil midir yıllardır?
o çocuk kendini hep yalnız hisseder, kalabalıklar içindeyken bile... kendini her konuda günah keçisi ilan eder çünkü aileyi bir arada tutması gereken kişinin o olduğunu düşünür. küçük yaşta her şey olur. sanki o olmasa, her şey yine aynı akışında devam edecekmiş gibi hisseder. görünmezdir kendi gözünde...
şimdi sana sesleniyorum büyümüş de küçülmüş çocuk: hiçbir şey senin suçun değil, sen çok önemlisin, doğmayı sen seçmedin. ama yaşamak da zorundasın. kendini çok sev. güzel yaşa.

ailenin bütün ama bütün işini yapandır.

ikinciyim. birinci ablam. ufak tefek bir kız olduğu için en büyük ben kabul edilirim. kardeşleri matematik, geometri, fizik çalıştırmak benim görevimdi. ablam hariç dövülecekse ben döver, arkadaşlarıyla kavga ederlerse arkadaşlarının üstüne heeeeyyt diye ben atlardım. yaramazlıklarımızda öncü ben olurdum. yalnız benim bir küçüğüm espiyoncuydu şerefsiz. az dayak yememe neden olmadı.

ailenin ve torunların en büyük erkek çocuğunda olan baskıyı biraz anlatabilirim sanırım.

herkes senden bir şeyler bekler, yapmalı örnek olmalısındır. biraz bu role girip bir kaç başarı gösterirsen diğerleri kıskanmaya başlar ve amansız bi yarışa girerler seninle. sen ise kendi halinde takılıyorsundur. gün gelir hayat savurur her birini bi yere ve bayramda seyranda bir araya gelindiğinde konuşulan tek konu kimin ne yaptığı, kimin kimi geçtiğidir. eğer o noktada aileniz ya da sülaleniz sizin geride kaldığınızı düşünüyorsa üzerinizdeki baskı daha da artar. sizinle yarışa tutuşanların "olsun" bakışını yakalarsınız.

rekabet edebilecekleri biri değilim hiç olmadım ama bazen istiyorlar ki onları ezip büyüklüğümü hissettireyim. istemeden de olsa geliyorum bu gaza zaman zaman.

talihsizdir, garibandır.

anası ve babası onunla öğrenir analık babalık yapmayı, cefayı büyüğe çektirir ballı lokmayı küçüğe yedirirler çünkü artık tecrübe kazandılar.

ne doğruydu ne yanlıştı en büyük çocuğuna yaşatırken öğrendiler, bu durum büyük çocuğu kobay, küçük çocuğu ise prens/prenses yaptı.

ablamdir. evet.