sn sözlük; saat 23.03 günlerden cumartesi sabah olmadı ama cumartesi işte, göz hizamda hilal ve yıldız var, suskun dalgın ve kafa tasımın içindeki iki bir de ben üç kişi ile kahve ve pro içiyoruz, kendileri benden geveze olduklarını için onları susturmak adına ruhu yaşlı çocuğun kelimleri toparlayamayıp haykırışlarını yazıya döktük, sizinle de paylaşmak istiyorum onlardan izin aldım, bize eşlik eden bir melodiyi de ekliyorum…

dinlemek için link aşağıda;
> open.spotify.com/track/2r5X...

anın fotoğrafı da burada, saygı sevgiyle kalmanız dileğiyle, umutlarınız her daim olsun, ben biraz azıcık yoruldum dinleniyorum önemli bir şey yok…

ruhumun çeperleri huzursuz kaplamış, umutsuzluk urudur, acı çekerken göz yaşı akmıyor onun yerine beyazlaşan kirpiklerim var, keskinliği gitmiş tutunmuyor göz kapağıma, ölmüş de sanki farkında değil, ufacık penceresinden yansımış yer yüzüne ay ışığı, solmuş karanfile doğru, beton yığınından bir kuşun armağanından baş veren karanfil, simgesi olmalı umudun, hayata tutulmanın lakin katarak bağlı gözleri renkleri solgun gösteriyor netliğini kaybeden aciz iki ayaklı kibirli varlıklar gibi.

devamını gör...

(2) (0)

12.07.2024 23:11

eszere

12.07.2024 23:11

10387.

#3063602

devamını gör...

(1) (0)

12.07.2024 23:13

beyaz_zenci

12.07.2024 23:13

10388.

#3063798

böyle yayın böyle biter ancak. *

devamını gör...

(12) (1)

13.07.2024 01:30

patagonyalı

13.07.2024 01:30

10389.

#3063833

devamını gör...

(3) (0)

13.07.2024 02:03

tövbekar metalci

13.07.2024 02:03

10390.

#3063844

gece gece gene birisi yakmış başını *

devamını gör...

(10) (0)

13.07.2024 02:08

allaha şirk koşarken dalağı şişen ateist

13.07.2024 02:08

10391.

#3063891

band of horses çalmaya başladı bir anda. 19 yaşındayken iamx ile birlikte yaşımın yarısını kaplamıştı. öteki yarısını da queen. sonra radiohead ile birlikte manasız bi çöküş hasıl oldu.

kendi fotoğrafımı çekiyordum, selfie. şarkı çalmaya başladığında onu inceliyordum. beni 20 yaşından beri tanıyan insanlarla birlikteyim şimdi. 10 sene öncesini ucundan biliyorlar yani. ben kendime bakınca diyorum ki, sadece yaşlanmış mıyım yoksa biraz da yıpranmış mıyım? acaba onlar da "sisi de biraz çöktü sanki ya" diyor mu yoksa bunu sadece ben mi görebiliyorum?

19 yaşından bu yana çok fazla şey oldu sanki. hayat bi anda hızlandı ve ben içerisinde savruldum. hasta oldum, alkolik oldum, başka sevimsiz şeyler oldu, tedavi olayım derken obez oldum. mesela kendime bi yer buldum, veya öyle sandım. senelerim orada mücadele vererek ve olduğum şekilde kabul gördüğümü ve onaylandığımı düşünerek geçti. oralara adanmamın nedeni bu kabul görme hissi miydi yoksa kaplumbağa mı emin olamıyorum. ama herhalde o ait olma hissiydi bir noktada, çünkü kaplumbağa için daha fazlasını yapma niyetim yoktu. öyle görünüyordu.

şule gürbüz mü diyordu, "insan bazen evini yakmalı ve durup seyretmeli" diye? bu sözü her zaman çok etkileyici buldum. hayatımda sadece bir kez bir yer için "evim burası" diyebildim. diyordum ki, "evimi ben yakmış olsam herhalde böyle olmazdı." ama galiba evimi ben yaktım, oturdum izliyorum. ve galiba artık çok da evim gibi durmuyor ya da yangının yarattığı bi illüzyon.

şimdi başka bi yerdeyim ve burayı evim yapmayı başaramıyorum. insan bir kere evini yaktıysa, bir daha evi olamayabilir sanırım. çünkü diyorsun ki, demek ki bir gün bu evi de ateşe verebilirim. ve oturup yangını izleyebilirim.

insanlardan ev yapmak mümkün. bir kişi çıkıyor şarkıdaki gibi diyosun ki "o benim evim." böyle hissettiğim birisi olmuştu. ama belli ki o da büyük bir yanılgıydı. zaten insanların içinde çıplak ayakla dolaşmak imkansız, paslar var, döküntüler var, kırıklar, kırıntılar. ayakkabıyla dolaştığın yerler ne kadar evin olabilir ki? ondan sonra sevdiğim kişiler benim için fotoğrafını bile çekmediğim, nefesimi tutup izlediğim ve sakince yürüyüp gittiğim manzaralara dönüştü, öyle betimledim. nefes kesen hiçbir şeyin ve hiçbir anın fotoğrafını çekmiyorum.

sonuç olarak bi odada bunları düşünüyorum. ayağımdaki ayakkabılar o kadar uzun zamandır ayağımda ki ayaklarım yara bere içinde. bir gölgede durup belki bir göle sokmak lazım onları diyorum. çünkü yakabileceğim evleri aramak istemiyorum yorgun argın. manzara nasıl dersek, manzara nefes kesici değilse de fena da değil.

kendimi vasata alışmaya zorluyorum.
yetişkin olmak galiba bu demek: vasata alışmak, vasatı kabullenmek.

yine de dünyanın büyüsünü yitirmesine çok da izin vermeyen bi iş yapıyorum. bu koşullarda vasatı kabullenmek zorlaşıyor. zihnim vasat şeylerden mucizeler çıkarmaya uğraşıyor. ben de bu aralar bu tür bi arafta böyle bi mücadele veriyorum.

şarkıyı merak ettiyseniz o da burada...
ıt's looking like a limb torn off
or all together just taken apart
a-reelin' through an endless fall
we are the ever-living ghost of what once was

devamını gör...

(16) (2)