ankara ayazı

üşütür efendim. 18 li yaşlarımdayken aralık ayında mersinden bir arkadaşım gelecekti. ona sıkı giyinmesini ve kalın kıyafetler almasını söyledim. "bir şehir ne kadar soğuk olabilir ki? biz burda kaban bile giymiyoruz." dedi. zavallım gelirken bir gömlek üstüne bir de hırka giymiş de gelmiş. aştiden iner inmez * "bu ne ya ben dondum" dedi. direk metroyla kızılaya gittik, metro altı dediğimiz çarşıdan kalın kaban almak zorunda kaldı.

insanın nefesini, ruhunu kesen ve bir kere çıkıldı mı o gece boyunca dışarı çıkmamasını zorunlu hale getiren bir soğuktur. ya bu ankara kendini erzurum, kars falan mı zannediyor.
sırf o nefes kesen soğuk yüzüme daha az vursun diye iki kat maske takıyorum.

(bkz: ankara soğuğu)

akdeniz'de, ege'de ve karadeniz'de sahil şehirlerinde yaşayıp son durak olarak geldiğim şehirde, sürekli kedi gibi nemli ve soğuk bir burunla dolaşmama sebep olan ayrıca bu günlerde ankara'da kendini iyiden iyiye hissettiren hava olayıdır.

sabahları kendini hissettiren ayar.
öğlen iyi de sabah yakıcı bir soğuk var.

bir takım marifetler vesilesidir. istanbul'da sevmek kolay, kolaysa ankara ayazında sev!

gelmiş o lanet... ellerim dondu.

içliğin kıymetinin anlaşıldığı günler geldi. parmak uçlarım uyuştu sabah işe giderken.

güle güle yaz insanları. hoşgeldin çorabın ve mandalinanın mevsimi.

bu soğuk şehre taşındığım ilk yılda
trabzonlu bir komşumun attığı görselle örtüştürdüğüm soğuk.

ankara ayazı ruhumu keser.. harbi keser hatta origami yapar oynar. bir zamanlar beytepe jandarma meslek yüksekokulunda ( şimdi sahil güvenlik okulu olmuş sanırım ) bu ayazı ruhumun tüm hücrelerine kadar hissediyordum. ben böyle soğuk görmedim abi. tabii nerden görücez allahın adanasından gelmişsin olum biz güneşe kışında ateş ediyoz. neyse efenim şükür sağ salim bitti de aklımda sadece angaranın ayazı bide bağları kaldı..

tamam ankara'lısınız anladik tamam.
evet ankara cok soguk biliyoruz tamam.

bu saatlerde çoktan kırılmış olup yerini, güneşin pamuk gibi ılık dokunuşlarına bırakmıştır. güneş gören yerlerde tabii, yoksa gölgeler buz hala.

www.instagram.com/reel/CkQz...

hissetmek nasip olsa keşke ama yanımda sen varken...

dinçlik pınarı zemherimizle lahanaya dönüşmemizin müsebbibi ayazımız.

"ayazda kalmış bekçi çükü" ne demek anlayacağınız soğuktur.

özledik. kaç sene oldu ankara'ya gelip, tunalı'da, sakarya'da fink atamayalı.

o bardan o bara dona dona ikame etmesi bile keyifliydi. istanbul'u seviyorum ama ankara'yı özledim. ne yalan söyleyeyim.

kıtır'da kumpir kemirip, başlangıç olarak 1-2 bira yuvarlayıp, tunus'ta ortama taze düşen hanımlarla geçen neşeli anlar yerini olgunlar kaosuna, sakarya'da izbe barlarda dönen goygoylara, eskiyeni'de gecenin sonunda ayaküstü takılmalara, arkadaşın birinin evinde geceye devam etmeye. iğrenç kanepeler üzerinde sevişip sabah kafa cızırdamasıyla uyanmayı özledim.

ankara simidi kemirirdik sabah da. ortama yabancı kızlar peynir falan keserdi. çok saçmaydı her şey ama bir o kadar da neşeli gelirdi.

canım ankara.

henüz kendini göstermemiştir.

o da bozdu kendisini. eskiden gözlerimiz yanardı ayazdan, yıllar oldu yakmıyor artık. gözler mi keçeleşti acaba?

nasıl bir şey biliyor musunuz?

üşütür, güzel üşütür. üşümeyi bile sever hale gelirsiniz. maksat sevdiceğin ellerinde, kollarında ısınmak olsun da bu bile çekilir. açıkta kalan soğukla direkt temas halindeki noktalar ilk tepkimeleri verir. gözler yaşarır, burun kızarır, cildiniz buz keser. siz hiç üşüyen elle kesici bir şey tutmayı denediniz mi? iğrenç bir his. sanki biri teninizi söküyor gibi.

her şey iyidir, hoştur. ta ki sıcak bir ortama girilene kadar. işte o zaman ne denli üşüdüğünüzü anlarsınız ve bu sefer de ortam ne kadar sıcak olursa olsun ısınamazsınız. o yüzden benim gibi yapmayın ve içliklerinizi giyin.*