anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

anlatmaya gerek yok bazı şeyleri ama...
ah bu şarkıların gözü kör olsun.

bir gecede 8 kardeşini şehit vermek.
2 sinin kollarında ölmesi, daha sonra olanlar yüzünden üniformanı kaybetmek.
aradan 18 sene geçmesine rağmen hala bazen kolunu sırılsıklam hissederek uyanmak, ve kanlarının bulaştığı yer kuru olmasına rağmen sıcak ve ıslak hissetmek.
18 senedir kolunun ağrısının geçmemesi.

neyse ekran bulanıklaşıyor.

herhalde her insanın vardır anlatamadığı, konuşamadığı, gönülden geçeni ağızdan çıkaramayıp hayatın tozlu raflarına kaldırdığı yaşanmışlıkları.

anlatma ve ağlama olayı bir tık güven meselesi. kimsenin "şunu anlatmamalıyım yoksa ağlarım" diye filtreleme yaptığını düşünmüyorum. bu tamamen kişinin kendisinin düşündüğü değil, karşı tarafın ne düşüneceğiyle alakalı.

anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız biraz insanın içinde olan ve tamamen hislere bağlı bir savunma mekanizması gibi geliyor bana. güzel bir sistem ve ben seviyorum.

kalbimden geçenler.

masumum.

anlatamadik diye agladiklarimizdir.

gereksiz basliktir. anlatirsam aglarim diye anlatamiyorsam, burda da anlatamam ki kimse kusura bakmasin.

içimize ata ata ne hale düştük tuta tuta çatlayacağız be sözlük

31 anilarim. evet.

bu aralar yeniden depreşen ve geçenlerde yıldönümü olan sorunlarım, güvendiğim bazı insanlara anlatmak isterdim fakat yeniden açabilir diye anlatamıyorum.

yoktur. kimseye bir şey anlatmam, anlatırsam da ağlamam.

gereksiz dramaya karşıyım ama kendimle başbaşa kaldığım vakit bazen kendimi boğazlamak istediğim doğrudur.

hayatım, yani karanlık yüzünü bana dönmüş olan kader defterim. okumaya gücüm yok.

senede birkaç sefer de olsa gördüğüm ve günde 5 saat uyumama sebep olarak bni cezalandiran kabuslarim.anlatirken ağlamam belki ama gene de bu tip kabuslari gördüğüm zaman o gün tekrar uyuyamiyorum.

çoğu zaman böyle bir durumla karşılaşırım .
üzüldüğümde ,
sinirlendiğimde ,
keyfim kaçtığında ,
konuşamam , anlatamam .
göz pınarlarımda yaşlar hazırdır çünkü hemen akar ….

hiç hoşuma giden bir durum değil bu ama , sulu göz olmayı sevmiyorum :/

ağlayın ne olacak ? demek istiyorum.
neyden çekiniyorsunuz?

toplum baskısı berbat bir şeydir ya da sizin dışarıdaki insanların düşüncelerine verdiğiniz değeri, kendi ihtiyaçlarınızın üstünde tutuyor olmanız berbattır. ikiside aynı kapıya ve aynı yargıya
çıkıyor ama ikinci cümleyi okursanız, asıl anlam orada saklı.

"sizden değerli ne var?"

gerekirse, yere yatın dövüne dövüne çığlık atın. ihtiyacınız olan bumu? yapın gitsin. hayat başkalarına göre yön almak için çok kısa.

bir yerde anlatmak zorunda kalacaksınız. içinde tut tut nereye kadar? korktuğunuz şey başınıza gelir. ağlamakta pek korkulacak şey değil. uygun bir yerde doğru kişiye anlatınız ve ağlayınız. ben kime ne anlatıyorum ve niye bu kişinin yanında ağlıyorum demeyin tabii. uygun zaman ve kişi önemli bunda. aman ağlayın gitsin işte ya. kek tarifi veriyorum sanki.. *

üç yıl kadar bir hastanede idari görevliydim. bir keresinde işçi servisi devrilmişti. bir devlet hastanesinde her zamanki gibi çok az personelle çalışıyorduk. 16 yaşında bir işçinin acilden ameliyathaneye götürülmesi gerekiyordu. bunu yapacak personeller yoğundu. ben sedyeyle götürürken yolda can verdi. ama hayır bu değil.
öğlen sapasağlam gelen diyaliz hastası bir arkadaşım meğer günlerdir kan zehirlenmesi yaşıyormuş. gecesi acılar içinde kıvranarak öldü. ama hayır bu da değil.

yoğun bakımda komadaki bir hastayı uyandırdıklarına tanık olmuştum. ona artık tıpta bir çare kalmadığını ve ailesiyle vedalaşmasını söylediler. ailesiyle vedalaşırken gördüm sonrasında. akşamı istifa ettim.