anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

artık kalmadığını düşündüğüm olaylar. çünkü değiştiremeyeceğim şeyleri kabullendim.

hepsi içimde kaldı.

the office - s07 x e21

toprağa gidecek benimle onlar. diğer tarafta konuşacak konumuz olsun değil mi ¿

anlatmaya çalışırken bile ağlıyorum.

aklıma gelince bile ağlarım.*

beni üzen hiçbir konuyu, kolay kolay anlatamam.

biri bana o şeylerle ilgili bir sual yönelttiğinde, söze giremediğimi, çene ve boğaz hareketlerimin değiştiğini ve gözümün nemlendiğini ilk anlayan "tamam kapatın konuyu" der.

böyle şeyleri şakaya vurarak dalga geçerek anlatmayı tercih ediyorum o zaman ağlayamam zaten ya da bir yere yazıp yırtıp atarım benimle beraber yol almasını istemediğim anları kafamda tutamam

bi ağlamak değilde hani 5 ay içinde yaşadıklarını düşününce maltepe sahilde bir kaya üzerinde bira içerken yoğun tuz, sigara dumanı gibi etkenler yüzünden gözlerinin nemlenmesine sebep olur.

güvendiğimiz yakın olduğumuz kişilere her şeyimizi anlatmamız beklenir. peki neden? çünkü rahatlatır. bir şeyi birkaç defa anlatmak da güç verir, o olayı yenebilme gücünü.
ama o ilk anlatış en kötüsü.
üzüntü değil de herkes mutluluğu paylaşma heveslisi. üzüntü karşısında dinleyen olarak nasıl bir tepki vereceğini bilmek güç, ifadesi güç, sonrası güç. he sözle ya da bedenen yanında olursun ifade edersin. eh anlattım da ne oldu şimdi diye düşünmeye başlarsın.
anlatın rahatlayın demek kolay tabi.
hepimiz böyle çok konu değiştirmişdir.
bazen sorular da çok tetikler bu durumu.
geçen bir bebiş bana, ee nasılsın bu aralar, dedi. iyiydim, uzun zamandır iyiyim aslında ama o sorudan sonra bir yutkundum, gözlerim doldu, nefes alamadım sadece bir an. neden? e sebebi yok.
tiroit hastalığının bir sebebi de söyleyemediklerimizin kursağımızda kalmasıymış. bu da böyle bir bilgidir.
demem o ki, mutlaka anlatmaya çalışın ki güçlenin. çünkü neden güçlü görünmeyesiniz? göründüğünü de bir süre sonra olursun.*

düşünürken bile ağlıyorum.
her yerde ansızın aklıma gelir, gözlerim buğulanır derin bir iç çekerim, devam ederim. şimdi ben anlatamazken ağlıyorum ama anlattığım zaman da onlar düşünsün artık.

susmalarımın yegane sebebi.

baştan sona hayatım.

psikoloğa gidip dökmek için yanıp tutuştuğum şeyler aynı zamanda. gideyim, bir kere dağılıp sonra toparlanayım belki düzelirim.

nefes alamamak, boğazında kocaman bir yumru sıkışması ve o an içinde tek kelime bile edecek gücü kendinde bulamamak.

ben ağlamam.
yani ölüm olmadıkça sanırım.

üç yıl kadar bir hastanede idari görevliydim. bir keresinde işçi servisi devrilmişti. bir devlet hastanesinde her zamanki gibi çok az personelle çalışıyorduk. 16 yaşında bir işçinin acilden ameliyathaneye götürülmesi gerekiyordu. bunu yapacak personeller yoğundu. ben sedyeyle götürürken yolda can verdi. ama hayır bu değil.
öğlen sapasağlam gelen diyaliz hastası bir arkadaşım meğer günlerdir kan zehirlenmesi yaşıyormuş. gecesi acılar içinde kıvranarak öldü. ama hayır bu da değil.

yoğun bakımda komadaki bir hastayı uyandırdıklarına tanık olmuştum. ona artık tıpta bir çare kalmadığını ve ailesiyle vedalaşmasını söylediler. ailesiyle vedalaşırken gördüm sonrasında. akşamı istifa ettim.

alkollü iken 2 damla gözyaşını meze ederek ağızdan dökülür genelde. o yüzden kiminle ve nerde alkol alındığına dikkat edilmeli.

gördüğüm kabusları anlatamam. ne zaman yatmadan önce bilinçaltı çalışmaları yapsam, o gece kabuslar görüyorum. bilinçaltımda ne kadar leş duygu varmış meğersem temizle, temizle bitmedi.

lise anılarım allah sizin belanızı versin