anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

ölüm. özlem. keşkeler. içinden çıkamadıkların. eğer kalbinde biyerde acı hissettiriyorsa ağlamadan yutkunmadan anlatılmıyor. ağlamamak içinde yine yutkunmak gerekiyor

en büyük korkaklığımız bence. bu yüzden zaten içimize ata ata sonra başka sorunlar çıkıyor ortaya. ne var yani ağla ya ağla istersen sabaha kadar ağla ne var sanki.

şuan okullar açılıyor ve ben şehrimin en iyi devlet anadolu lisesine kaydoldum artık 8 yıllık maceram bitti önümde yepyeni bir hayat yepyeni kişiler var o kadar çok özlüyorum mi bugün çok sevdigim fen hocam izmir'de ve hikayesinde yeni eğitim vereceği okulu paylaştı ben görünce gözümden bir yaş damla düştü çünkü hocamı o kadar çok özlüyorum ki ona mutluluklar diledim ve ağladım sadece ağladım.

aldatılış hikayesindeki en çok darbe alan yüreği, o süreçteki hallerini, kabullenişlerdeki zorlanmasını...

aramızda liselilerin dolaşıyor olması.

sözlüğü ağlama duvarına çevirmeyi amaçlayan bir hareket olsa gerek. allahınız varsa yapmazsınız. yoksa da yapmasanız iyi olur sanki.

tek bir tane olsa anlatırım. hepsini anlatsam zaten kitap olur. sözlük bunları kaldıramaz...

yakın zamanda içimden attığım ama 11 yıl taşıdığım , dik duracağım diye içten kamburumu çıkarmış yüklerdir . hayatın hediye ettiği travmacıklardır.

kurtuluş savaşını anlatamıyorum. bi de babamın kaybında detaylara giremiyorum.

anlatırken ağlayacağım için anlatmadığımdır.

çocukken tanık olduğum ya da başıma gelmiş bende derin izler bırakan olaylar. çoğu hafızamda gereksiz yere yer kaplıyormuş gibi görünen basit şeyler.
mesela 9 yaşındayken bir gün babamın kucağında oturuyorum yine bir misafirlikte, tam bir baba aşığı olduğum için normaldi. konuştuğu kişiye dedi ki "biz bu son iki çocuğu* hiç istememiştik zaten" çocuk aklım onu nasıl yorumladıysa, nasıl içerlediyse o lafa hiç unutmadım o dediğini. hatta kendime söz vermiştim küçük kardeşim benim yaşıma gelince ona da söyleyecektim. söyleyemedim ama hiç unutmadim da. şimdi düşününce çok saçma üzülmek, zaten kim ister ki bu kadar çok çocuk yapmayı. gayet normal istememesi. ama içime işlemiş işte. ne zaman hatirlasam ağlayacak gibi oluyorum. anlatmaya kalksam ne olur bilmem.
bir kere de benim yaptığım bir şeye kızmıştı, o sırada da daha 2 yaşında falan olan kardeşim başka bir şeyden dolayı huysuzlaniyordu. benden dönüp ona patladı. hiç unutmuyorum küçücük kızı kavrayıp koltuğa dayayıp sarsmasını. o da içime işlemişti. özür dilemek istedim kardeşimden, benim yüzümden oldu diye ama hiçbir zaman dileyemedim. anlatırsam ağlarım çünkü.

ağlarım diye değil de umurunuzda olmayacağını bildiğim için anlatmıyorum.

ben kendime dair bir şeyler yazmayacağım ama bu durumda olanlara dair kısa bir şeyler karalayabilirim belki*

kökünüz sayıyorsunuz o hüzünleri. şimdiki sizi onlar yarattı sanıyorsunuz. haklısınız da aslında. hep bir ama vardır ya burada da var.

onlar sizi siz yapmadı. onlardan/olanlardan sonraki sizsiniz siz olan. anlat ağla tekrar anlat tekrar ağla. insan ancak içindeki aguyu diliyle dışarı atar.

her anlatış da her ağladığında tekrar aydınlanacaksın, konuya/duruma/olaya/olguya dair.

izin ver büyümene. kesme kendi yolunu.
su gibi..

türkiye'nin son 20 yılda yaşadıkları.

aslında anlatılır fakat ağladığımda karşımdaki kişi üzülecekse ağlamayacağımdan emin olduğum bir zamana ertelenir.

o yüzden anlatmadık da şimdi neden anlatalım:)

sanki anlatmayınca ağlamıyoruz sanıyor anlatamadıklarımız.

yok, hiç kolay ağlayan birisi değilim.

ben ekonomistim.

anlatamadıklarım değil de, anlatmadıklarımdır aslında. sonra bana (benden geriye) ne kalır?..