anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

hayalim .

yaşamadıklarım.

sonrasında gelir boğazınıza kalbinize oturup oralarda yaşamaya başlar...

doğduktan altı ay sonrası

mişigınlı sarah.

kalmadı artık. anlattık ağladık, ağladık anlattık. su gibi berrak olduk.

dilinin ucuna kadar geldiği boş ver başka zaman anlatırım dediğin hikayen.

ben düşününce bile ağladığım için benim için problem yok artık.

memleketin hali. ağlıyorum ki zaten.

içime attıklarım.

kısa bir tanımı vardır:

yutkunduklarımız.

bu şekilde söylenince kulağa çok hoş ve romantik gelse de midemi bulandırdığını söylemeden edemeyeceğim…

her şey insan için kibri bize nereden, kimden bulaştı bilmiyorum ama o boktan bedenlerimizin içinde taşıdığımızı zannettiğimiz, altın bir put gibi ovalayarak her gün parlattığımız, kıymetlerden kıymet beğendiğimiz gururumuzun içinden sırf bu kibir yüzünden sızdığını düşündüğüm lağım kokusunu bir ben alıyormuşum gibi hissediyorum bazen…

cesur olmak bu kadar zor olmamalı…

hepimiz sıçıyoruz arkadaşlar ve hepimizin boku bok gibi kokuyor… bir çoğumuz pembe götlü olsak da hiçbirimiz pembe sıçmıyoruz…

ağlamak yutkunmaktan daha çok şey kaybettirmez size…

incinmek de…

bu kadar güçsüzlük,
bu kadar korkaklık,
bu kadar kibirlilikle gurur denilen o illüzyonun arkasına sığınmamamız gerekiyor…

harekete geçin, aslanlar gibi eylemlerinizin sonucunu yaşayın. gerekirse hayvanlar gibi böğüre böğüre acı çekin; ama yutkunmayın…

kaybettiğim insanlardan bahsetmeyi sevmiyorum. ne zaman anlatsam ağlama ihtimalim var. o yüzden konuyu kısa keserim kapatırım.

kendimi nefret ettiiğim bir insanla bir ömür aynı evde yaşamaya mahkum ettim...

akademik kariyeim ve kariyer geçmişim.

bu huyumdan nefret ediyorum. konuşurken bile filtre getiriyorum ki kendime o yaşar dökülmesin bir anda. o zamanda tam anlaşılmıyorum ama insan kendi konuşmasına ağlar mı? yaş gitti hissetmiyorum diyorum da eskiden böyle değildi. sanırım bu özellik büyüdükçe yüklendi.

içimizde ukde kalanlar.

twitter'da bir tweette şey yazıyordu, ''travma yalnızca yaşadığımız acı ve kötü şeyler değil, yaşamak isteyip yaşayamadığımız iyi şeylerdir de'' yazıyordu.

demem o ki, yaşadıklarımızı anlatırken ağlarım diye anlatamıyoruz ama yaşamak isteyip yaşayamadıklarımız da anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımıza giriyor sanki.

birini son kez gördüğünü bildiğinde oluşan duygu.

cam olup keser boğazını, her vurucu şarkıda.

aslında saçma. ama şöyle bişey oldu. ben patrondan telefon almasını istedim bir ay kadar önce. çünkü iki numaralı eski koca üstüme dünyanın borcunu bıraktı ve doğal olarak borçlar patladı. bu yüzden kredi sicilim bozuk gidip bir telefon dahi alamıyorum. şirket üstüne alalım, ben sonra parça parça ödiyim siz de vergiden düşün falan gibi bir anlaşmamız oldu. tamam dedi. fakat geçen ay alamadı, bu ay da erteledi falan filan. bekliyorum yani. ıphone istiyordum. 11 falan alırım idare ederim bi şekilde öderim demiştim. hiç telefon alma gibi bir gündemi olmayan iş arkadaşım dün iphone 13 almış. bira nispet yapar gibi bişey oldu. şirkete geldi kargo falan. çok zoruma gitti be. normalde kimsenin parası pulu umrumda olmaz da. allah daha çok versin zaten bişey dediğim yokta. işte. ne bileyim yanlış tercih yanlış hayat. kendi yediğim haltın ceremesini çekiyorum. günde 17 saat çalışıyorum. mesaiden 6da çıkıp ek işe gidiyorum 11de eve giriyorum. 12de uyuyup sabah 6da kalkıyorum falan. ama allahın dandik telefonunu bile alamıyorum borçlar yüzünden. çok ağırıma gidiyor artık. geçen gün mesela balık çekti canım. ulan sabah evden çıkıyorum gece giriyorum ben eve geldiğimde balıkçılar kapalı. sipariş veremiyorum. kendim alıp pişiremiyorum. dört beş gün öyle balık balık diye sayıkladım kendi kendime. neyse ya. sonra işte bugün yedim. çokta büyük bişey değil farkındayım. sadece bazen yoruluyorum ya.

insan ağlayacak bir halde ise çorba tarifi verirken dahi ağlabileceği için bu tanıma her şeyi dahil ediyorum

son iki haftadır yaşadıklarım.