anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

babamla ilgili her şey olabilir. anlatmayı bırakın, düşünmeye başlarsam bile ağlarım. çok doluyum, çok öfkeliyim ama en çok da kırgınım. düzelir mi bu saatten sonra, hiç sanmıyorum. varsın kalsın böyle. elbet bir gün her şey çok farklı olacak, işte o günü bekliyorum.

en çok canımı yakan başlık.

öyle bi birikir ki bi gün anlatmasan da ağlarsın

çalışma hayatimiz ve insanlar.iyisi de var ama,kötüsü,ikiyüzlüsü,düzenbazı,ukalasi,arsızı,utanmazı da o kadar çok ki... hangi birini sayayim.her gün türlü türlüsünü görüyorum hizmet sektöründe çalışan biri olarak.

not:gene de iş arayan milyonlari dusundukce allah'a cok sukur diyorum.

çocukluk travmalar.

ağlamak değil de bir bok yedik ufakken, narkoz verseler anlatılmaz.

boğazında düğümlenmiştir.

aciysa dibine kadar yaşayın bagirin çağırın kırın dökün ,ama ağlarım diye anlatmaktan kacinmayin.
sonra ne oluyo biliyo misiniz ağlarım deyip anlatamadiginiz acı sizi guclendiriyo .

o kadar çoklar ki anlatmamayi tercih ediyorum artık. ben senin yılgın bir hoşgörüyle beni benimsemene mi kaldım dememek icin kimseye anlatamıyorum.

ben sabaha kadar içerim, sabahı tekrar akşam yaparım lakin bana anlat derseniz dut yemiş bülbül olurum...

ben anlatamam. sesim kısılır. baba eskiye dair soru sormayın....

hemen çağlar gözümün vanası... çok ağlıyorum. kendime üzülüyorum. bu kadar ağlamak normal mi?

sigaram bitti.

bazi seylerin agirligini aglamak falan temizlemez ne yapsan hafiflemez yukun, kambur gibi sirtinda tasirsin, gunesi bir daha goremeyecegini bilerek.



#2006678 ve bir yenisi daha eklendi ki hepsinden daha agir oldu.
bir gun sumuklerim biyiklarimdan asagi dogru aksa, cigerim solsa bile rahatlayamam.

aglamaktan cekindiginiz insanlara bencede anlatmayin zaten. kendi kendinize aglayarak sohbet edin daha yararli oluyor. belki cozemezseniz sorunu kendi basiniza ama rahatliyosunuz hem de kimsenin eline koz vermemiz olursunuz

anlatsam roman olur, o derece.

yeterınce anlatır ve aglarsanız artık aglatmayan hatta anlamsız gelendir. duygular da körelir. olayların size hissettirdikleri de yozlaşır. anlatabıldıgınız kadar anlatıp içinden çıkın, anlatacak kımsenız yoksa geçin ayna karşısına anlatın anlatın anlatım artık anlamsızlaşana kadar. duygusal yüklerinizden böylece kurtulup kendınızı özgür bırakın

sonu ayrilikla biten ama ruya gibi baslayan hikayeler..

ailemizle ilişkimiz

anlayanimiz olmadığından kaynaklı koca bir ukde.

2017 yılıydı. yaşım 18'i çoktan geçtiği için arabaya ya da araba sürmeye hiç ilgim olmasa da ehliyet almaya karar verdim. ailem çok ısrar edince bir kursa yazıldım. yazılı sınavdı, eğitimdi derken direksiyon eğitimine kadar geldim. daha sonra eğitmenle birlikte pratik çalışmaya başladık. park etme, yokuş çıkma, sinyal verme vs. hepsini başarıyla tamamlıyordum.
direksiyon sınavından birkaç gün önce eğitmenle başbaşa arabadayken elini bacağıma attı. belki kötü niyetle ya da taciz niyetiyle yapmadı ama o günden sonra içimde giderek bir düşünce artmaya başladı.

"bütün insanlar kötüdür ve akılları seksten başka bir şeye çalışmaz."

zaman içerisinde insanlar bana dokundukça rahatsız olmaya başladım. birilerinin bana temas etmesinden nefret ediyordum. hatta sırf bu sebepten bir arkadaşımın kalbini çok kötü kırmıştım.

bugüne kadar kimseye anlatmadım bunu. uzun zamandır psikolojim pek iyi değil, belki bu sebepten basit bir dokunmayı çok büyüttüm. ama yine de o günden sonra insanlara bakış açım ve karakterim çok değişti.

sonucu merak edenler, direksiyon sınavından kaldım ve bir daha ehliyet sınavına girmedim.

aşık olduğumu, aşık olunca birçok şeyi fark edip hayata küstüğümü anneme anlatamadım. hiçbir şeyden haberi yok, mutsuzluğumun sebebini şımarıklık gibi gösteriyorum. aşık olduğum için mutsuz olmamıştım, aşk beni kattığı bakış açılarıyla başka birine dönüştürdüğü için, dönüştüğüm kişiden memnun değilim sadece. anlatsam kesin oturur ağlarım aman boşver anacım.