anlatırken ağlarım diye anlatamadıklarımız

2017 yılıydı. yaşım 18'i çoktan geçtiği için arabaya ya da araba sürmeye hiç ilgim olmasa da ehliyet almaya karar verdim. ailem çok ısrar edince bir kursa yazıldım. yazılı sınavdı, eğitimdi derken direksiyon eğitimine kadar geldim. daha sonra eğitmenle birlikte pratik çalışmaya başladık. park etme, yokuş çıkma, sinyal verme vs. hepsini başarıyla tamamlıyordum.
direksiyon sınavından birkaç gün önce eğitmenle başbaşa arabadayken elini bacağıma attı. belki kötü niyetle ya da taciz niyetiyle yapmadı ama o günden sonra içimde giderek bir düşünce artmaya başladı.

"bütün insanlar kötüdür ve akılları seksten başka bir şeye çalışmaz."

zaman içerisinde insanlar bana dokundukça rahatsız olmaya başladım. birilerinin bana temas etmesinden nefret ediyordum. hatta sırf bu sebepten bir arkadaşımın kalbini çok kötü kırmıştım.

bugüne kadar kimseye anlatmadım bunu. uzun zamandır psikolojim pek iyi değil, belki bu sebepten basit bir dokunmayı çok büyüttüm. ama yine de o günden sonra insanlara bakış açım ve karakterim çok değişti.

sonucu merak edenler, direksiyon sınavından kaldım ve bir daha ehliyet sınavına girmedim.

aşık olduğumu, aşık olunca birçok şeyi fark edip hayata küstüğümü anneme anlatamadım. hiçbir şeyden haberi yok, mutsuzluğumun sebebini şımarıklık gibi gösteriyorum. aşık olduğum için mutsuz olmamıştım, aşk beni kattığı bakış açılarıyla başka birine dönüştürdüğü için, dönüştüğüm kişiden memnun değilim sadece. anlatsam kesin oturur ağlarım aman boşver anacım.

anlattıklarınıza ve yaşadıklarınıza saygı duyan sizleri siz olduğunuz için seven insanlara sahipseniz her şey anlatılıyor ve atlatılıyor bir şekilde.

anlatmak istediğim bir tek konum var şu an. öznesi ve muhatabı aynı kişi idi. öldü. seçeneğim yok anlatamıyorum... ağlamıyorum da bu yüzden.

çocukluğum.

asla cekinilmemesi hatta aglanmasi gereken bir durumu baskılamaktir.

baskilanan her sey buyur buyur ve patladiginda bir sivilce gibi her yere zarar verir.

yolda gidiyorum geçen gece vakti karaköy’de karşıma 10 kişilk bi turist kafilesi çıktı karşıma bi anda hepsi bana baktı aynı anda içlerinde yaşlı lavuk jack sparrowun burada ne işi var dedi kahkaha tufanı koptu diyemedim jack sparrow gelsin de benim hayattaki düşmanları görsün..

kimseye anlatamadıklarımız.

cesur hissettiğim nadir zamanlarda ağlayarak anlatıyorum evet.
yani ağlarım diye kendini susturuyorsan illa ağlıyorsun.

evimde geçen bir günüm

o kadar çok var ki..
kendime bile söyleyemediğim...

bu yüzden zaman zaman içimde derin bir boşluk ve ağlama hissi uyandırıyor.
sonra üst üste geldi diyerek avutuyorum kendimi.

yok öyle bir şey.

kendimle bile konuşmadığım şeyler.*

uzun zamandır içimizde tutmaktan çürümüş, varlığı rahatsız eden şeyler. kimse anlamıyorsa kendine anlat, hem ağla hem anlat.

kursağımda ufak bir kentte bekleyenler.

her akşam yatağımda neden arkadaşım yok diye tanrıya sorarken fark etmeden göz yaşlarımla yastığımı ıslattığım günler. artık eskide kaldılar fakat o zamanları hatırladıkça çok kötü oluyorum. şimdi geçmişe dönüp baktığımda o dönem çok fazla psikolojik sorunum da olduğunu görebiliyorum ama o zaman bunların farkında değildim.

gerçekten bu kadar duygusal olabilmeyi isterdim dediğim olgu.
anlatmaya anlatırım herseyi gizlimiz yok. fakat bu ağlama işini çözemiyorum. 10 kusur senedir bir iki kez gözüm doldu sanırım o kadar. beynim çalıştığı sürece sadece alternatifler ve çözüme odaklı. durup ağlamama müsaade etmiyor ne yazık ki. imreniyorum bende böyle arkadaşlara sadece...

anlatamadıklarımızı anlatırsak anlatamama durumu ortadan kalkar. artık anlatılabilir hale gelir. hal böyle olunca anlatamadıklarımız diye bir durum söz konusu olamaz.

başlıkta mantık hatası var..

çok var çok.. hangisini yazsam diye düşündüm ama o kadar var ki karar bile veremedim.

anlatırken ölürüm diye anlatamadıklarım var benim.

(bkz: tamam tamam en ağlak sensin)