artık kazak çorap örebilen kadınların olmaması

önceden bu şeyler ulaşılması zor şeyler olduğu için insanlar kendileri üretiyormuş. giysilerini kendi diken bir erkek olarak hiçbir numarası olmadığını belirtmek isterim.

artık evine bakan , eşine düşkün gözü dışarda olmayan erkeklerin olmaması gibi midir .

çünkü sanayi devrimine yenilmiş kadınlardır. ha işi ultra romantizm ile baharatlayan hanımlar olabilir... lakin vakti zamanında 'bunu yapan çiftler hep ayrılıyorlar' demişti eski kız arkadaşım.

onun için; gelecekteki kız arkadaşım örmek yerine mavi mağazasından falan göz zevkine güvenip atkı bere vs alabilir.

hayat ve ilişkiler arkadaşlar, cemal süreya dizelerinde geçtiği kadar romantik değil maalesef. eğer cemal süreya şiirinde yaşamıyorsanız ya da ne bileyim 16 yaşınızda falan değilseniz aşk o kadar da muç muç pamuk helva kıvamında bir şey değil. hiç olmadı ve olmayacak.

bir tane vardı sanıyordum, hatta bana söz vermişti ama o da bırakmış.*

(bkz: bana kazak örme kalk çay koy diyen erkek)

ben bir kadından beni soğuktan korusun diye atkı örmesini beklemem. soğuk kış gecelerinde poposuyla ısıtsın beni kâfi. gündüzleri bir şekilde idare ederim.

bi erkek eğer eşinin, sevgilisinin, manitasının, kumasının kendisine bi şey örmesinden memnun oluyosa kesinlikle sapıktır. bi kadın bi şey örecekse o sadece çocuğu içindir. sevgililerine karşı anne rolü üstlenen kadınların mutlu olma şansı yok.

örseler ne yapacan, giyecen mi?

bunlar artık giyilen şeyler değil.

ancak hala karşısındakinin başına çorap örebilirler.

çorap öremiyorum da kazak örebiliyorum yahu ayrıca erkekler de örebilir . alzheimer'a iyi geliyor diye bi şey duymuştum

artık koyun kırkan adam da yok. derdiniz ne ki? bilgisayar toplayabilmek, yiyecek atıklarından kompost yapabilmek, avize takabilmek falan daha makbul. hobi olarak isteyen yine örgü örsün.
ayrıca başlığı “…kazak ören kadınların…” diye değiştirmek lazım. kazak örmek hiç zor değil. herkes örebilir. ama örmeyi tercih etmez. çünkü konfeksiyon ürünlerine göre zaman ve para israfı. birisine değer verdiğini göstermenin tek yolu değil. eskiden de zaten zaruretten elde örülüyordu, romantik sebeplerle değil.

kendime bir senedir süveter örücem üşeniyorum. yapabilip çabuk sıkılmak da kötü bir şey. herkes bir şey istiyor ama bende onları tamamlayabilecek sabır yok.

ipin parasından kaynaklı olabilir.

biz önce kanaviçe yi bıraktık sonra danteli ve en son örmeyi. neden mi çünkü erkekler çalışıyor ve bizler evde oturmuyoruz aynı mesai saatlerine tabiyiz. sen bana pembe atkı ör ki ben sana mavi öreyim.

beyler ben bi günde gelinlik bile tasarlayıp dikebiliyorum. ama eğer pipimi sorun etmezseniz mutlu olabiliriz sadece. böyle küçük bir sorunumuz var ama gerçekten küçük. bikaç santim.

ben de her türlü her iplikten her desenden çorap örmek bulunur. ayaklar önemli nihayetinde.

örerim yalnız sadece kendim için. farklı bir uygulamada bir yazarın serzenişini okumuştum. "kezban sevgilim bana hediye olarak atkı örmüş" yazmış. bakın bunlar için değmez o emeğe ama kendiniz için yaparsınız öyle mi olur tabi ki hayır. değerinizi bir kez daha anlarsınız.

gunumuz kadinlarinin yogurtlu semizotu yapmasi bile mucize.

var elbette. küçük yerlerin pazarlarına çıksanız yüzlercesini görebilirsiniz. sizin dünyadan haberiniz yok. bulunduğunuz dar çevrelerden çıkın azıcık.
o kazak, çorap ören kadınlar ki, yalnızca kazak çorap örmezler. dünyanın işini yaparlar, sonra zorunlu olarak otururlar. oturdukları yerde de boş duramazlar. işte kazakları, çorapları o zaman örerler. onlar o çalışkan kadınların boş zamanlarını değerlendirme yoludur.
ben en çok "çeyizimden çıkardım, satıyom." diyen köylü kadınların sattıklarını severim mesela. kenarları yaratıcılığın üst sınırlarını zorlayan güzellikte, rengarenk oyalarla işlenmiş yaşmakları, tülbentleri.... onlardan oluşmuş kocaman bir koleksiyonum var. ve bence bir kadına verilebilecek en güzel hediyelerden biri, geçmişten gelen, kenarları dünya güzeli oyalarla bezenmiş has pamuklu tülbenttir.

kendileri halen aramızdalar. yok diyen halt etmiş.