artık kazak çorap örebilen kadınların olmaması

var da, bana kadar var.

neslimiz tükeniyor.
koruma altına alınmak istiyorum pandalar gibi.

bambumu yerken yuvarlanmak istiyorum. savrula savrula bir hayat yaşamak istiyorum.

koruma altına alın lütfen.

hala var. ama ormuyorlar mesele orda.

ay ben örüyorumm. ama kazak çorap değil crop örüyorumhwuwhsjed.

dantel ören ve kaneviçe işleyebilen kadın olarak ve dahil örgü kazak örmesini bilen biri olarak benim.

el örgüsü kazak ve çorap giymediğim için hiç farkında değilim bu durumdan. bence de örmesinler zaten. kimse için o zahmete girmeye değmez. hazır alıp hediye edin.

var, var.
hatta bir de hayalimiz var; taşeli platosu'nun 950 m rakımında, kol kesen poyrazında, ayaz vuran yollarında sıcacık geçirecek bu kışı.

pek de fark edilmeyen bir durum çünkü eskisi gibi kazak giymek o kadar moda değil, mesela ben, en son hangi kış kazak giydiğimi bile hatırlayamıyorum ama doksanlarda öyle miydi? annemin triko makinesi vardı, deli gibi kazak örerdi. çeşit çeşit renk renk kazağım vardı. annem, tam triko atölyesi açacakken, babam onu engellemişti. ahh baba, servet düşmanı mısın nesin? o zaman triko atölyesi kuranların şimdi fabrikaları var. ara ara annem, o günleri hatırlayıp hüzünlenince ben de "aman kazak giyen mi kaldı, triko sektörü bitmiş, bitmiş." diyerek onu teselli ediyorum. belki de o yüzden yıllardır kazak giymiyorumdur, sırf annemi böyle teselli edebilmek için.*

gözümüz kazakta çorapta değildi.
aslında sadece sarılsalar yeterdi...

ölçülerimi aldı az önce...faydalandı bide... yün alacakmış, siyahhhhh, beyazzzzzzzzzzzzzzz

eskiden makine işi kazaklar pahalı yada yok galiba. abd de 70lerin gaztelerine bakmıştım, hepsi biçki nakış daktilo kursu reklamlarıyla doluydu. dikiş makinesi her evin değişmeziydi.
o zaman mekanik kocaman dikiş makinelerinin işini şimdi küçücük el makinesi yapabiliyor.
o devirde herkes elbiseleri açılınca dikiyordu.
şimdi çöpe atıyorsun. çünki artık göreceli tekstil ürünleri çok ucuz. abd başkanının not defteri vardı. adam kağıt harcamamak için bir düz bir çapraz yazı yazmış. 1800lerde de kağıt son derece pahalıydı
bugün kağıtla kıçımızı siliyoruz.
kitabın defterin sudan ucuz olduğu devirde yaşıyoruz.

ayakın üşür diye sana mor patik ördüm diyen kadınlara hasretiz hasreeeet.
anca içki fışkıya çağırıyorlar.
neymiş misafir olacakmışım ona, börekler açacakmış bana.
dayayacak hamur işini, ye yiğidim diyecek, ay diyecek kol böreği mi yesek...

puu. terbiyesiz.

aci 1 gercek. hasret kaldik oyle kadinlara. evet.

varsa nikahı basın. makarna yapamayan güçlü feminist kızlarımız bunu da linçlşyor.

yumurta kırabileni bile gittikçe azalıyor sen çoraptan bahsediyorsun.

(bkz: millet aç aç)

geçen kış tv battaniyesi örmek niyetiyle motifler yapmaya başladım. hesaplarıma göre 7 yıla falan bitecek=>ölmez-sağ kalırsam

iyi bir olaydır çünkü ya başımıza çorap örseydi ehi ehi ehi diye kötü bir espri yapacaktım ama yapmıyorum, kaçıyorum bu başlıktan.

(bkz: kapitalizm)in insanlara "sen yapma, ben sana daha ucuza envai çeşit modeli üretip satarım" demesinden dolayı oluşan durum. sonra kendi kazağını ören, kendi söküğünü diken insan sayısı azalınca terziler de ortadan kayboldu. böylece kapitalizm ürünlerini önce pahalılaştırdı, sonra kalitesizleştirdi. şimdilerde herkes her mevsim kıyafet alışverişi yapıyor, ama bir yandan da kapitalistlerin halk çok su kullanıyor, inekler çok su tüketiyor yalanlarını dinliyorlar. ama kimse tekstil endüstrisinin fast fashion ile su kaynaklarına ve doğaya verdiği zararı sorgulamıyor.

aşırı tüketime dayalı bu ekonomik sisteme baş kaldırı olarak köye taşınıp bir nevi komün şeklinde yaşamaya çalışan bazı sosyal medya sayfalarını takip ediyorum. sürdürülmesi imkansız çağdaş yaşam şartlarının farkına varıp zehirsiz tarım yapıyorlar, kışlık konserve, reçel hazırlıyorlar, yağmur suyu topluyorlar, 2-3-4 çocuk yapıp onları doğayla iç içe 10 bin yıldır yaptığımız tarımı öğreterek büyütüyorlar. yani sanayi devrimi öncesinde insanlar nasıl yaşadılarsa öyle yaşamaya çalışıyorlar. teknolojiyi tamamen reddetmiyorlar tabi ki. ama toplumları koyun gibi güderek zenginleri daha da zengin yapmaya yarayan ortamdan ve araçlardan uzak duruyorlar. zaten çocuklarına bahçeciliği, marangozluğu, müzik aleti çalmayı, kendi işlerini halledebilmeyi öğretirken çocuklar sıkılmıyorlar, ebeveynleri de sussun diye ellerine tablet vermiyor. taa çin'de bagladeş'te çocuk işçilere ürettirilen kıyafetler okyanus ötesine getirmek zorunda değiliz, kıyafetlerimizi 100-200 yıl önce olduğu gibi yine kendi ülkemizde hatta kendi şehrimizde üretebiliriz diye düşünüyorlar. bu bakış açısı sadece tekstil sektörü için değil, her sektör ve meslek için geçerli. kaliteli gıdalarla, malzemelerle zehirlenmeden, doğaya fazla zarar vermeden yaşamak istiyorsak (bkz: sürdürülebilir) ve yerel ekonomiler güçlendirilmek zorunda.

yani bence artık kazak çorap atkı örebilen, söküğünü dikebilen kadınların kalmamasının sebebi kapitalistlerin toplumları buna yönlendirmiş olmalarından kaynaklanıyor. on binlerce yıldır nesilden nesile aktarılan (bkz: hayat bilgisi) kontrolden çıkmış kapitalizme köle olalım diye unutturuluyor.

örebiliyorum da sabrım yok, o yüzden örmüyorum.

örebiliyorum ama kilolu bir birey olduğum için ve kendimi de dana gibi gördüğüm için genelde hepsini üç beden büyük örmüşüm. herkes beni uyarmıştı dinlemedim. zaten örülen şey zamanla esniyor. kendi bedeninden en az bir beden küçük örmeyi bana zamanla öğretmiştir bu acı tecrübeler.