aşk için gidilen en uzun mesafe

iki kalp arasındaki mesafe.

12.000 km falan.

aşk için gitmedim hiç. aşık olmadan gittim bu yolları, bir de aşkım için neler neler yaparım breh breh.

0 metre 0 cm 0 mm.

1305 km aslında yakındık ama görev yaptığımız yerler çok uç noktalarda. zaten bu uç noktalarda bitirdi ilişkiyi...

2.400km

kıta değiştirdim be.

ben beylikdüzünde oturuyordum her ilişkim uzun mesafeli sayılırdı.

beylikdüzü - ürdün. tam 9 sene geçti üstünden.

bi 4 - 5 km kadar var sanirim.

mesafe ne kadardır bilmem ama çok kötü sokaklardan geçtiğimi bilirim hemde saat yeni altı olmuşken tinerciler evsizler sarhoşlar bir tarafta yıkık dökük evler bir tarafta da ben...

o mesafeyi gitmek önemli değil de, yüreği ile aklına mesafe koymuşsa ne yapsanız boş.

711 km. şimdinin parasyıla 45km.

bir şehirden başka bir şehre defalarca yürüyerek gittim.
malta'da sliema şehrinden st. julian's şehrine (2km) 20 dk. boyunca yürüdüm. uzun ve zorlu bir yolculuk. denize nazır bir yol, sakin caddeler. çok zor.

ben yordum da ne olduk elde var sıfır .

en fazla 11 km gittim sonra kızdan ayrıldım.

uzun değildi ama benim için büyük bir şeydi.
yurda geleli 1 hafta olmamışken eve gitmem gerekiyordu ve ben yalnızca çok yakın bir arkadaşımla plan yapıp sevgilim için ankara'dan istanbul'a gitme kararı aldım.
hiç bir şey bilmiyorum tabi tren falan daha kısa nerden bileyim..

otobüs bileti aldım, her şeyi hazırladım. yanına gitmek için sabah 5te kalktım. elimde küçük valizimle yola çıktım. bazı aksilikler oldu. 12de varmam gereken yere 4te vardım. * haberi de yoktu yavrumun.
napıyorsun diyor, metrodayım diyorum. ama hangi metroda olduğumu söylemiyorum ki. ankara mı istanbul mu hehe.

bir de esenler otogarında indim. korkutmuşlardı gözümü esenler otogarıyla ilgili. tam akbil basıcam* adamın biri bana da basar mısın dedi*, bana kadar var abi dedim. *

4 saat görüşebildik sadece. ama benim için büyük bir şeydi. kendimi aşmıştım. elimde küçük valizimle kendi aşk'ım için büyük bir şey yapmıştım, kendimce tabii.

net olarak 295 km.
hayatımın en berbat, en üzücü, en mutsuz zamanlarını düşünürken o dönüş yolculuğu gelir aklıma.
3 saat boyunca aralıksız ağlamıştım. hödüğün birini sevdiğime mi yanayım, utanmazın aynı zamanda şerefsiz olduğuna mı yoksa terk edildiğimi duymak için ettiğim masrafa mı bilemeden ağlaya ağlaya gözyaşım bitmişti.
bak yine aklıma geldi, sinirlerim bozuldu.

artık aşık olma derecesinde sevdiğim bir ünlü sanatçı için 75 km gittim ve kesinlikle pişman değilim. üstelik sonrasında pişman edecek olan sıradan insanlardansa onun için buna katlanmış olmak gurur veriyor tam tersine.

kilometre olarak da az buz olmasa da karakter olarak söylemeyi tercih ederim. hayatta kafasına takacak bir tane bile derdi olmayan bir insandan, her gün iç sıkıntısından iç sıkıntısı beğenen bir insan olmaya dönüşürken gittiğim mesafe daha fazladır eminim.

onun kalbi