aşure

çok sevdiğim ama doktor yasakladığından bu sene yiyemediğimdir. sağlık olsun.

nohutu, fasulyesi az, meyvesi üzümü bol olanı tercihimdir evet.

çok sevdiğim tatlı.

ancak yapan olmadığı için, yiyemiyorum.

bizim çerkesler tuzlu yapıyor bunu. bildiğin akşam yemeği niyetine yiyoruz.

şu ecnebi memleketinde özlediğim tek tatlı olabilir ya. burası tatlının avrupa'daki başkenti resmen. buradan daha iyi tatlı yapan bir memleket bulamazsınız ama gel gör ki aşure yok.

aşure diyip geçmeyin. iyi yapılanı çok lezzetli ve şahsına münhasır bir tada sahip oluyor. ben de ''ayy götüm bunu mu yiyorsunuz'' diye küçümsedim 25 yıl bu muhteşem şeyi. sonra bir gün evde yiyecek hiç ama hiçbir tatlı yokken bir kaşık daldırdım. aman tanrım. bunca yıl sırt döndüğüm şey muhteşem bir şeymiş. hem sıcakken hem soğukken nefis gidiyor.

velhasıl haksızlık etmişim sana aşure. sana aşure diyebilirim değil mi? zaten kadın gibi adın var. aramızda bir samimiyet var diye düşünüyorum artık. seni çok özledim. anamı babamı özlemedim, seni özledim aşure. keşke olsan da yesem. affet beni aşure, yıllarca seni yemek yerine hakkını yedim. :/

kattık karıştırdık tatlısı. baya hatalar yaptım şu an. neyse ki zaten katıp karıştıralarak ortaya çıkmış. nuh görse beni gemiden aşağı atardı herhalde. affet nuh. böyle olsun istemedim.

not: bitti. çok güzel oldu. kendimden bu performansı beklemiyordum. annemin yaptıklarına benzemiş diye de bir iltifat aldım. mutluyum ve çok gururluyum.

elde ne varsa karıştır da yiyehh tatlısı/yiyeceği.

aslında mantıklı. tabii ki ortaya çıkışının temellendirildiği tufan falan değil mantıklı olan ama eldeki her şeyle bir şey yapmak mantıklı.
mesela bizim hatay’da bir yemeğimiz var ve öyle ello cello değil, ramazan bayramının ilk gününde yaparız koca kazanla. onun dışında normal zamanlarda da yine büyük ölçeklerle pişiririz, adı ekşili çorba.
bu çorbanın - ki bence çorba değil sulu yemek- aşureye aşırı derecede benzediğini söyleyebiliriz. tek başına hiçbir anlam ifade edemeyecek kadar az kuru bakliyatın ve sebzenin bir araya gelmesiyle yapılır. annem yöreden olmadığı ve yemeği sonradan öğrendiği için ay sonu yemeği der buna. çok da mantıklı. çünkü ay sonunda erzak dolabında kalan birer avuç bakliyatla yapılır.

konuya dönecek olursak aşureyi çok severim ama nekeslik yapıp malzemeden çalarsanız olmaz. komşularımızı katagorize etmeme yardımcı olur. aşurenin bol kepçelik miktarına göre saygım artar ya da azarlır.

şöyle kıvamı yoğun, bol malzemeleri, şekeri yerinde bir aşure olsa da yesek.

ilk defa 24 yaşında iken yediğim tatlı.
olay tam şöyle gelişti.
24 yaşımda iken, bir gün biri ile yemeğe çıktım,
-aşure yiycem, dedi.
-yenir mi o, dedim.
-tadına baksana dedi.
bir kaşık aldım, sonrası kasenin dibini buldum.

arkadaş bir bana, bir boş kaseye baktı.
o gün bugün favori tatlılarımdan biri olur kendisi.

anadolu'da bir evde pişen aşure evin genç kızlığa yeni adım atmış kızları öncelikli olmak üzere genç kızları tarafından konu komşuya dağıtılırdı. amaç, "komşular bu evde evlenecek yaşa gelmek üzere olan genç kızlar var, aklınızda olsun" demketir.
aşurenin islam gelenekleri arasına girmesi 10ncu yüzyıldan sonra olmuştur. harran dolaylarına gelen bir arap gezgin, harranlı paganların tahılları şekerle kaynatıp yediklerini yazmış ve bundan sonra araplar arasında da yaygınlaşmaya başlamıştır. hasan'la hüseyin'in aç kalıp torbalarındaki son erzakları karıştırıp aşure yaptıkları, kerbela olayı gibi mavaldır. aşure çok daha eskilerden beri, anadolu'da kibele'ye adaklar adandığı, verdiği bereketli ürünler yüzünden tammuz'a şükranların sunulduğu pagan dönemlerden bu yana aşure kaynatılır. anadolu'nun eski halklarından ermeniler aşurah dedikleri bu tatlının içine nar taneleri ve gül suyu da koyarlar ve noel zamanı tüketirler. türkler aşureyi esas olarak hıdırellez döneminde pişirirlerdi. muharrem ayının bilmem kaçında pişirilmesi çok daha yeni bir olaydır.
sefarad yahudiler de aşure pişirirler. onlarda aşure pişirme zamanı şubat ayının başı tu bişvat bayramı sırasındadır. yahudiler aşure ile türklerden daha önce tanışmışlardır.
keza balkanlarda, özellikle bulgaristan'da da aşure pişer. bu gelenek de osmanlıyla değil, daha öncesinde, anadolu'dan (akn = eğin) kaçmak zorunda kalan alevi ve ermeniler tarafından oraya götürülmüştür.

annem gibi güzel yapan biri yapsada getirse yesem cok severim .ustude bol findik ve nar ile suslesin.maaliyeti fazla olunca kimse yapmaz oldu.

çok severim canım annemde çok güzel yapar.

baya cirkin bi tatli.
en fazla varsa uzerindeki narlari yerim.

not: hic yemek secen biri degilim.
normalde her yemegi yerim.

nohut, fasulye, fındık, incir, kuru üzüm, bulgur... bunlar temel ögeler, bunları katmayan ben aşure yaptım demesin. üstüne de tarçın, nar, ceviz ımmm... biraz aşure beni iyileştirecek.

o kadar şekeri neye koysan tatlı olur muhabbetinin uygulaması.

kazanını çok sevdiğim bir tatlıdır, şöyle avuçlayacaksın iki elle birden alttan şap şap şap vuracaksın sonra daldıracaksın kaşığı.. oyhş.

bu sene ne biz yaptık ne de bize getiren oldu ...

kışın iyi hoş sıcak şekerli güzel oluyor da bu sıcakta çekilmez ya. soğuyunca da lapa bir şey oluyor. yine de seviyorum. tatlı sonuçta. kan şekerini düzenliyor.

çocukken hiç sevmezdim tadını ve itinayla da yemezdim ama yetişkin olmaya başladığımda, tadı bir otantik ve hoş gelmeye başladı. tabi her aşure güzel olmuyor. doğru yapılırsa ve oranı tutturulursa, tadından yenmez. içerisinde ki şeker oranı olmasa, aslında çok sağlıklı bir karışım ama şeker işi bozuyor.

birden fazla kuru yemiş ve bakliyatın karıştırılmasıyla yapılan muharrem ayına özgü tatlı. içine ceviz ve kuş üzümünün katıldığı koyu kıvamlı aşureler daha güzel oluyor. bundan yaklaşık on yıl evvel otobüse yetişmek üzere hızlı adımlarla durağa doğru ilerlerken belediyenin dağıttığı bir kap aşureyi tanımadığım biri elime tutuşturmuştu. çiseleyen yağmurun altında alelacele yediğim o aşure hayatım boyunca yediğim en güzel aşureydi.

dünyanın en kötü tatlısı.

içindeki çeşit çeşit malzemesiyle ciddi bir vitamin deposu