ayrılık sonrası yazarları üzen en ilginç şey

değer verdiğim kişilerin doğum gününü genellikle telefonuma kaydederim ve o günün sabahında çalması için otomatik hatırlatıcı kurarım. ayrıldıktan sonraki sene sabahın 7'sinde çalmıştı. hem o saatte uyandırıldığım için sinirlenmiştim hem de boşuna çaldığının farkına varıp bir tık üzülmüştüm.

pop müzik dinleyememek

sol yanımı boş bırakmak.

hep aynı şeyler üzmüştür genellikle ama büyüsü kaçan o özel hisler, o özel anlar bir daha yaşanmayacak olması insanı başlarda çok kemirir durur.

yaşanma ihtimali olup da yaşanamayan güzel şeylerdir ya da "bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?" sorusunun yıkıklaştırması..

ayrılık sonrasından daha genel sayılabilecek bu durumu da kapsayan bir şey bırakacağım buraya;

sadece sevgili değil de, arkadaş olur dostun olur, bir yakının olur hayatından çıkıp gider bazı insanlar. yollarınız ayrılır çok insani bir durum bu. sonsuza kadar herkes hayatınızda kalacak diye bir şart söz konusu değil neticede. onların ardında kalan bir şey bu bahsedeceğim...
hayatın her gününde her anında birileriyle kesişir yolumuz, bazısı ile ufak bir temastır bazısı ile bağ oluşur aranızda. çocukluğumdan beri huyumdur bu bağı özenle besler büyütürüm içimde, hele ki arkadaşım dediysem bir de dolu dolu sevdiysem pür dikkat dinlerim satır aralarını. her sözünden bir ipucu ararım ve seveceğine emin olduğum bir hediyeye dönüştürürüm bu bağı. hayatıma hoş geldin hediyesi vermek isterim. hayatıma bir dönem için dahil olmuş olsa bile temas ettiğim çoğu insanda beni, ona hatırlatacak bir hediye muhakkak vardır. bazı zamanlarda da bu hediyeyi hazırlayıp sahibine veremeden yollarımızın ayrıldığı olmuştur. ya da bir fikir olarak zihnimde yer işgal eden bazı hediyeler vardır: bunu kesin ona almalıyım deli mutlu olur dediğim. işte böyle hazırlanmış, düşünülmüş ancak sahibine verilememiş hediyedir beni en çok üzen...

güveç.
en son onunla yemiştik. bir baktım annem güveç yapmış yemeğe çağırıyor. valla bir güveç bir insanı bu kadar üzer.

basit bir mutfak eşyası. içinde onun da bulunacağı bir ev hayaliyle alınmış.
zamanla geçiyor ama.

bi anda karsi tarafin hayatina birinin girmesi olabilir. ama burdaki ilginclik nasil hemen girebilmesi. bi aci cek uzul nerede hata yaptim diye dusun biraz cabala dimi.. ama bi bakmistim instaya tarih falan yazip foto paylasmislardi*

beraber gittiğin yerlere ayrılık sonrası gittiğinde çöken anı bombası hüznü.

konuşma şeklinin ayrıldığın kişiye benzediğini anladığında çöken üzüntü. hem çok saçma hem çok haklı bir hüzün.

onun aile üyeleriyle bir daha görüşemeyeceğini bilmek.

çok sevdiğin bir dayısı vardır misal ya da seni görünce gözlerinin içi gülen bi ninesi vardır. hayatına full paket girdiği için aynı şekilde full paket çıkar. aylarca o kişiyi değil de onun aile üyelerini rüyanda görürsün. bu hissin geçmesini sabırla beklemek zorunda kalırsın. bu nedenledir ki yana yakıla manitalarınızın aile üyeleriyle tanışmak istemeyin, yakınlık kurmak istemeyin bence sözlük dostlarım. isteme gününde tanışıp bir ömür boyu lanet edersiniz zaten. *

yine şimdi ben çok güzel terk ediliyordum...

rahmetliye aynı zamana denk gelmişti.



çok severdim. vefatı şok olmuştu bana.
beyefendiye çok daha üzülmüştüm.

alışkanlığı..

ne diyor şarkı da;
alışmak sevmekten daha zor geliyor

uzun bir paltom vardı. büyükçe cepleri vardı. soğuk havalarda dışarıda beraber gezerken elini paltomun cebine koyardı, bende fırsattan istifade elimi cebime atar, elini tutardım. parmaklarımiz kenetlenirdi. belki elimiz yine de isinmazdi ama gönlümüz güneş açardı. o uzun paltoyu artık giyemiyorum, elimi her cebime attigimda o zamanlar aklıma gelir, bir damla yaş süzülür gözümden...

wff aracılığıyla ikimiz adına penguen sahiplenmişti. her penguenli bir şey gördüğümde aklıma sebepsiz o geliyor.

bir adım gelsen 10000000 bin adım gelıcemç yapma böyle..

diğer tarafın beni kaybetmiş olması.

yazık kız kimin çocuğuysa.

ondan geriye tek bir eşya bile kalmamış olması olabilir.

sanki hiç tanışmamış gibi.