ayrılık sonrası yazarları üzen en ilginç şey

ayaklarıma kapanıp hüngür hüngür ağlayarak onu affetmem için yalvardıktan on beş dakika sonra aynı şeyleri benden önceki sevgilisine söylediğini öğrenmek.

biz erkeklere bir günde küsmedik…

inanılmaz bir şekilde birilerinin durmadan bana onu hatırlatacak şeyler söylemesi ve bu insanların bunu bilerek yapıyor olmaması. bu kadar çağrışıma katlanmak güç geliyor. özellikle de sizi soru işaretleriyle terk ediyorsa.

bana haksizlik edildigini dusunup cirkefe baglamistim. kizginligim gecince cirkef yapmamin gereksiz oldugunu dusunup biraz uzulmustum ama sonra cok haksizlik ettigini dusunup keske daha cok cirkeflessem demistim. su an ise cok da fifi diyorum.

sevdiceğimle bir yıl ayrı kaldık. ayrılık döneminden önce bana aldığı elektrikli şok aletini ve kravmagada da kullanılan kamuflajĺı kalemi kimse üzerinde kullanamadan ona kızgın olduğum için tüm hediyelerle birlikte çöpe attım. yazık oldu.
belki de kullanmak iyi olurdu. hakkeden çok ya neyse.

detaylar detaylar detaylar. bknz atilla ilhan
çünkü ayrılanlar hala sevgili.

pek kısa bir zaman öncesine kadar ilan ı aşk eden adamın hem ayrılık aşamasında hem ayrılık sonrasında ebu cehile dönüşmesi. ne duygularınıza ne de ayrılık acınıza gram saygı göstermemesi.

karşı tarafın hemen birini bulması. yüksek ihtimalle siz birlikteyken de o kişi vardı, sizin haberiniz yoktu. ah yazık, kıyamam. siz ayrılık sonrası başka birini sevmeye cesaret edemezken o çatur çutur oh oh yandan yandan...

hayatına sıfır fire ile devam edebiliyor olmasıydı. yani yokluğumun bir hiç nezdinde, soldaki sıfır mukabilinde olması ve akabinde gelişen olaylar.
bunu narsist bir yerden söylemiyorum yani ben çıktım hayatından nasıl hiçbir değişiklik olmandan öte.. bu kadar mı kıymetsizdim hayatından yaprak kımıldamadı mutsuz bile olmadın noktasındayım.
yani hayatındaki en büyük problem bendim ve gidince dünya çok güzel bir yer oldu onun için falan falan falan. her neyse
en ilginçi buydu benim nezdimde. çünkü buna takılacak biri değilim.

bir iki kitabım kalmıştı alamadım o üzmüştü.

çiğköfte. çok severdi. görünce kötü olurdum. sonra ağlayarak teptim ağzıma yedim, geçti.

eskiden her sabah wp'de gunaydin mesaji belirdigi icin, bazi sabahlar wp'ye girdigimde artik "lan ben buraya neden girdim ki" deyip geri cikmam. bide uzun iliski sonrasi yeni 1 iliski edindigimde, yeni kiza eski kizin adiyla seslenmem yanlislikla (eski koye yeni adet gibi oldu bu da. evet.)

"keşke daha önce ayrılsaydım" düşüncesi.

mesajları silmek. bazen 6 haneli o kocaman sayıların öylece silinip gittiğini görür ve bitmesini beklersin. içerisinde ne sevinçler paylaşılmış, ne tartışmalar yaşanmış, ne hatıralar birikmiştir. hele sohbetteki medyayı da silinenler listesine dahil edince telefonun azalan yüzü yazar kişisinin omuzlarına biner. hadi silmedik diyelim, arşive her göz atıldığında "ben buradayım" diyecek, tat kaçıracak, tebessümlere göz koyacaktır. yılların yarenini telefona adıyla mı kaydedeceksin? e böyle de duramaz. hadi sildik diyelim, içerisinde kendinle ilgili sadece ona paylaştığın pek çok bilgi ve doküman vardır. ayıklamaya da cesaret edemezsin. el mahkum, ona ait ve onu anımsatacak ne varsa silinir. elde kalan sadece geçip giden zaman ve onca mesajı bir daha kime yazacağım bıkmışlığıdır. ayrılığın geri dönüşü olmayan kırılma noktasıdır. telefon bile insanın gözüne bir başka gelir o noktadan sonra. bakkala bile giderken yanına aldığın telefon bir süre çalmaz, mesaj gelmez. varlığı bile unutulur. sonra sar başa.

giden nakit. çünkü vakit nakittir. elde kalan tecrübe. onu da hurda niyetine kullanıyoruz. az da olsa faydası oluyor.