babanın ölmesi

ölmedi ama bizim için ölü işte.

asla dolmayacak bir boşluk demektir.

kendisi, bana morgda gösterilene kadar - ki 20lerin başlarındaydım o zaman- 3 kez görmüştüm.. parça parça bir ailenin azimli ama kadersiz alkolik mimarıydı .yer aydın söke devlet hastanesi morguydu ..aylardan temmuz.. hava nasıl sıcak .. amcalar falan ordalar. neyse gösterdiler bana. 43 ünde bir cinayete kurban gitmiş . şuan ben 42. bunları yazıyorum ama sayısal olarak belki ben de risk altındayım:) benim şuan ki halimden daha gençti. şakaklarındaki beyazları fark ettim ve huzurlu, yabancı bir yüz. donakaldım garip bir duyguydu, hissiz ne üzüntü ne sevinç hani şu boktan araf durumu sanki. öyle işte... bazen merak ediyorum nasıl 43 e kadar yaşadı; çünkü ben 42 den sonraki yılları hayal bile edemiyorum. bir silah ve bir bang. 40 dan sonrası amelelik derdi bir arkadaşım.

kaç defa ölebilirsin?
çizgili ve tek cepli gömleklerin
bir fotoğrafı hatırlattığı her anda
bir kez,
çerçevesinden ayrı gözlük camları
her kırılıp döküldüğünde
on kez,
bavulların kahvaltı masasından arta kalanlar gibi
her bekleyişinde
yüz kez,
tükenmiş kalem uçlarının
b şıkkını her seçişinde
bin kez,
allahın emriyle başlayan sözlerin
yokluğuna çarpışında
çok;
gelinliğin kuşağının düğümümü
çözemediğinde
hiç kez,
daha kaç kez ölebilirsin?
taranmış bir saçın,
edilmiş bir kaç güzel sözün,
güldürülmüş bir kaç yüzün,
anlatılan hikayelerin hatırına
daha fazla ölemezsin.
anlanırsın, yazılırsın hatta
bağışlanırsın
daha fazla ölemezsin.
15.05.2021

hayat üstlenmek istemediğiniz her sorumluluğu bir anda yükler. büyük çocuksanız, evin reisi artık sizsinizdir. ve güçsüz olmak gibi bir hakkınız bir daha olmayacaktır.

insanın babası neden ölür ki?
baba yani bu sonuçta, başka bişey değil ki.
hiç baba ölür mü ya?
yetiştiren, büyüten, ağlatan, güldüren, yıllarca çocukları için çalışan insan nasıl ölebilir ki?
bazen gece uykudan uyanıyorum, ölmemiş olabilir diyorum

evinizin çatısının uçtuğunu düşünün.

sevilen birini kaybetmenin acısı öyle kısa keskin şok tarzı acılarla tanımlanabilir bir şey değil. çok büyük bir acı o; hayatı yaşayışınızı, olgunluk seviyenizi, kaygılarınızı, daha pek çok şeyi kökünden değiştirebilir bir güce sahip. göğüsün ortasına oturan, kalkacak gibi de durmayan bir ağrı

2021 şubat'ta kaybettim ben babamı. coronaydım cenazeye gidemedim, cenaze evin kapısına geldi,sadece uzaktan baktım. atlatamıyormuş insan,sadece nefes alıyormuş,anlamlar ölüyormuş babanın ardından.

sevdiklerimin benden önce ölmesi fikri hep korkutuyor beni. belki bencillik ama bu acıyı yaşamaktansa önce ben ölmek istiyorum.

efsane dizi kardeş payı’nda geçen kurgusal karakter tahsin’in ölümü üzerine oğlu ali tarafından söylenmiş bir söz. ciğer yakar gerçekten. her izlediğimde ağlarım, yine ağladım.
bu video

ben sekiz yaşında evi terk ettiğinde kafamda öldürdüm babamı dediğim başlık

anne/baba/dede/nene/nine/babaanne/annebaba (diğer değişkenleri siz ekleyiniz.) kaybına yönelik hatta daha da genellenirse ölümün en güzel tanımlarından biri aşağıdaki gibidir (bana göre):
"birisini kaybetmek, diş çektirmeye benzer. başta çok canın yanar, dayanamazsın, ağlarsın fakat zamanla yokluğuna alışırsın. alışırsın da yokluğunu da hayatın boyunca hissedersin."

küçükken hep ölürse bizden birisi hep birlikte ölelim isterdim. sonra babam öldü.. dualarım kabul oldu sanırım. tek fark o toprağa gömüldü

ağlayarak uyandığım kabustu. rüyada görmek bile bu kadar üzücüyken gerçeğini düşünmek bile istemiyorum. o gün elbet gelicek ama o gün aynı zamanda benim yıkılışım olucak. umarım zamansız olmaz.*

kaçınılmaz gerçek..
diyaloğunuz var ve aranız da iyi ise süreç belli bir periyot sonra stabil ilerler..
ama ara kötü veyahut yeterli vakit ayrılmadı ise dışına buz içine kor boşaltmana sebep olur..
hayatta ise siz yine de arayı iyi tutun tek bir gün toprağını öpersiniz.. zorunuza gider..

bugün bir sene oldu babamı kaybedeli. babamsız geçen koskoca bir sene.. babamı bir senedir hiç görmedim. sarılamadım, öpemedim. babam 46 senelik ömrüne çok şey sığdırdı ama eksik kalan yarım kalan çok şey var. acısı hiç bitmedi sadece bu acıyla yaşamayı öğreniyorum. içimde oluşan boşluk hissi de öyle hiç azalmadı hatta gittikçe büyüyor. babamdan geriye ömür boyunca hissedeceğim koskocaman bir boşluk hissi kaldı. içimdeki boşluğu doldurmaya hiçbir şey yetmiyor. o boşluk o kadar fazla ki tamamen yüzleşmekten korkuyorum. inanır mısınız bir senedir babam dışında hiçbir şeye ağlamadım. ağladığım her şey babamla ilgiliydi. görsen baba bir senede o kadar çok büyüdüm ki. senin gibi hayat dolu, enerjik, neşeli bir insanın toprağın altında yatıyor olması çok zoruma gidiyor. yapacağımız, birlikte göreceğimiz daha çok şey vardı. seni çok özledim

ne güzel anıyorsunuz yasınızı..

ben sanırım öldüğü zaman bile hala affetmemiş olacağım.

içinde ölenler de sayılıyor mu?

babamı çocukken kaybettim, öyle içinizde ölmez baba, o tabutu görünce anlarsınız babanızın öldüğünü. ondan bol keseden sallamaya gerek yok.