babanın ölmesi

şöylece ifade etmiştim, tekrar yazamadım.
(bkz: benim babam yıllar önce bugün öldü)

benim için büyük bir kayıp olacağa benzemiyor..

kaç yaşında olursan ol, bayramda daha çok koyar..

başınız sağ olsun allah rahmet eylesin arkadaşlar . babam ölmedi ama iki kere kalp krizi geçirdi ve ucu ucuna yetiştik hastaneye. korkusunu dahi tarif edemem. kaybedenler eksikliğini nasıl tarif eder veya edebilir mi bilmiyorum. allah sabır versin

babam hâlâ yaşıyor ama aramızda çok samimiyet olmadığı için bayramda onun sevgisini hissedemiyorum. ben baba olarak senelerce dedemi gördüm. bir babayla ne yapılırsa hep onunla yaptım. vefat edeli bir seneyi geçti ben de asıl babamı toprağın altına verdim. çok zor. eksikliğini elbette büyük derecede hissediyorum ama hayat da devam ediyor. dedemin yolundan gitmeyi bırakmayacağım.

çok zordur arkadaşlar ama çok zor.
en çok ebedi ve ezeli bir daha göremeyeciğinizi bilmek çok zor.içten içe yakar ateş sizi ölene kadar sönmeyecek bir ateş.

yaklaşık iki ay önce kaybettik kendisini. haberi aldığımda gözümü kapatıp düşündüğümü hatırlıyorum. o kadar duygunun içinden aklıma ilk gelen şey rahatlama olmamalıydı lakin öyle hissettim sözlük. sanki olması gereken bir şeymiş de gecikmiş gibi. sanki içimde hüznün olması gereken yerde koca bir boşluk varmış gibi. ailemden kime sorsam sanki dünyadaki en iyi insan oymuş gibi şimdi. ben mi çok kötüyüm sözlük. yoksa benim babam ve onların tanıdığı insan mı farklı. bilemiyorum.

maalesef bir gün önce kalp krizinden kendisini kaybettim... şimdiden çok özlüyorum. acısı dayanılacak gibi değil, umarım acısı biraz olsun hafifler....

daha acı bir gün yoktur herhalde.yerdeki halıları kaldirdigimi diz çöküp agladigimi kapida haykirdigimi hatırlıyorum.az bile.

artık sırtını yaslayacağın biri olmaması çok kötü bişey olsa gerek. allah yaşatmasın kimseye.

ölürse üzülürsünüz ama dünyanız başınıza yıkılmazsa, sizin için komşunun ölmesi gibi bir şeydir. ben de muhtemelen biraz üzülecek ve çokça sevineceğim. kendi yol açtı bu duygulara, ben acımasız değilim. bu yaşıma kadar babama yeterince güvenemedim, hala da hiç güvenmiyorum, özellikle parasal anlamda. bizi rahat ettirmek için pek çabalamadı, hep arkadaşları ve kendi zevkü sefası öndeydi. e sevmiyorum ben de bu adamı artık, napim?

#2159144 başınız sağ olsun. 62 gündür yoğun bakımda babam. çok zor.insan kaç yaşında alışır ki babasının yokluğuna? babanıza iyi bakın bu acı tahmin ettiğinizden daha büyük çünkü...

bürosundan getirdiğimiz bilgisayarından yazıyorum şu an. onun kazağını giyiyorum.
gideli tam bir ay oldu. annem ile gözlerimizin önünde gitti. doktorun hastayı kaybettik demesini, babamın yere yığıldığında nefes alamadığından dolayı çıkardığı horultular hala kafamdan çıkmadı.
morg da onu görmek için gelmiştik. örtüyü açtıkları zaman onun hiç değişmediğini gördüm. saçıyla burnuyla kendisi orada yatıyordu. buz gibiydi, ve gül suyu kokuyordu.
adliyede onun için yapılan törende ''bunlar ne olur bir rüya olsun'' diye çok bağırdım. o benim ne kadar tartışsak da, atışsak da ölemezdi babamdı o.
keşke bu kadar erken aramızdan ayrılmasaydı. bir uzvum eksik olarak büyümeye devam edeceğim.
babam yaptığı bazı planları sürekli olarak ertelerdi. ama kendi sağlığını bile erteledi, tedavilerini başka zamanlara aldı, başka işlere odaklandı. babam çok meşgul bir avukattı. bu yüzden ben büyürken çok yanımda olamadı. ama boş vakti olduğu zaman sinemaya giderdik ve bilgisayarda oyun oynardık. çok fazla seri bitirdik. ama ondan çok şey öğrenebilirdim diye düşünüyorum. küçükken ''babam en azından hayatta ve onu göremesem de bir şeylerle uğraşıyor'' diye düşünürdüm. ama artık yok. mezarında yatıyor.
gömüldükten sonra onu ziyarete gittiğimde ölümü tam olarak anlamıştım. hani, babam orada tabutunda yatıyor. bedensel olarak burada, ama uyanmayacak. ve zaman geçtikçe bedeni çürüyecek. çok ürkütücü.
eskiden ailecek bayramlarda annemin memleketine gitmeden önce mezarlığa dua etmek için uğrardık. bir gün dedemin yattığı yerin yanına babamın gömüleceğini hiç düşünmemiştim.
şu an birlikte 20 yılın özlemini giderdiklerine eminim.
umarım gittiğin yerde huzurlusundur baba.

üzer ,yıkar, dağıtır elinde avucunda ne varsa geleceğe dair hayallerine dair alır götürür. yirmi sene dile kolay yirmi sene oldu kaybedeli. ankara'da teslim ettim azrailin kollarına tek başıma yemyeşil gözlerinden süzülen bir damla yaşla. evime anneme ellerimle teslim ettim. sabaha kadar hıçkıra hıçkıra ağlayan ben toprağa verirken tek damla göz yaşı akıtmadım ,sonra sonra hiç olmayacak küçücük şeyler bile beni ağlatmaya yetti. büyüdüm sandım oysa büyüyen sadece aklımdı çünkü kalbim hep o anda kaldı. kaç yaşına gelirseniz gelin alışılmıyor yokluğuna .

eylül ayı hüznüm.
tüm babalar kendine çok iyi baksın.

büyük konuşmak istemiyorum ama üzüleceğimi hiç sanmıyorum. varlığının şu an hiçbir etkisi yok, zamanında hayatımızı **kip attı zaten.

okulun izin vermesi sureti ile türkiye'ye gelip ehliyetimi alıp dönmeme sebep olmuştur.

ben üzülmemistim kurtulmuştum.

geçen söylediği sözle boğazıma oturan yumru. babam sağ ama gerçekten yaşlandı artık. sülalede en uzun yaşayan kişinin rekoru 76 olunca, babam onları 5 sene daha geçti. ömrü de uzun olsun.

en son ziyaretimde ‘hadi gel de sağken şu miras paylaşımını yapayım ‘dedi. sanırım ilk kez o zaman yüzleştim öleceği gerçeğiyle. kimin önce öleceği tabi belli değil , ama söylerkenki sesindeki burukluk içime işledi. hep bilirdik, söylerdik ama yine de görmezden gelirdik.

öylece baktım kaldım, ağlayamadım. o günden beri de boğazımdaki o yumruyla dolaşıyorum. gerginim, çünkü ağlayamıyorum. öyle gergin gergin geziyorum bir süredir. baba kaybı yaşayanların özlemlerini artık düşünemiyorum bile. sadece sabır diliyorum.

kolonun yıkılmasıdır.

hayatın dönüm noktalarından birisi.