babanın ölmesi

elbette kotu 1 durum. heleki babanizla yakin iliskileriniz varsa. gerci kotu iliskileriniz varsa da kotu 1 durum, sonucta o da insan.

benimki 14 şubat 2017 de vefat etti.
ben ölüm ve gozyasiyla hiç barışık bir insan değilim.
bı gün ben vefat edersem de parti yapıp iyi kızdı diye arkamdan gülüşün;)
ben hala yakisiklimla konusuyorum, hala beni cennetten koruduğuna inanıyorum.
can'imm babam. ilk kahramanım.

05.02.2025 te vefat etti. şöyle bir laf duydum " babamın aynısı olduğum için babama en çok karşı çıkabilen kişi olduğumu fark ettim "... bende sürekli karşı çıkardım. ablalarıma ve eşime sordum aynısı olduğumu söylediler. bu acıyı atlatmak istiyorum. sürekli rüyamda görüyorum vefat ettiğinin farkına varıp ağlıyorum... atam benim huzurla uyu.

zor bir başlık.

insan babası veya annesi öldüğünde, tamamen büyüyor. çok farklı bir olgunlaşma evresidir bu, lügata sığmaz.

allah ailelerinize rahmet eylesin, ışıklar içinde uyusunlar. <3

allah herkese arkasından üzülecek, ağlanacak bir baba nasip etsin.
herkes o kadar şanslı olmuyor malesef.((

13 sene oldu, koca bir çınar gibiydi ama son zamanlarında çok hastaydı çileliydi.

artık o da bıkmıştı dillendirmiyordu ama hissedebiliyordum.

bizim için büyük bir kayıp oldu ama kendi adına belki de kurtulmuş oldu.

yaradan mekanını cennet etsin, biz ondan razıydık yaradan da razı olur inşallah.

benim için aslında ölmeden ölmüş durumda. boşandıkları 12 yıl olacak ve 12 yıl boyunca bir kere bile aramadı beni. benim aramalarıma dönmedikten sonra bende aramayı bitirdim.. daha sonra e-devlette nüfüs kayıt örneğimi alırken evlendiğini gördüm.. benim için yaşayan bir ölüden farkı yok.

hastaneden arıyorlar.

işte durumu kritik gelin vesaire diye
ama o an anlıyorsun öldüğünü.

anneyi, kardeşi, herkesi toplayıp gidiyorsun
doktor geliyor surat ifadesinden anlıyorsun zaten babanın öldüğünü
daha konuşmadan o an buz kesiyorsun.

sonra haberi veriyor
eline de veriyorlar ölüm belgesini
hadi mezarlıklar müdürlüğüne git, babana mezar yeri seç, oradan merkez komutanlığına gidiyorsun askeri tören için, orada da ayrı evrak işleri.

o da yetmiyor
gidiyorsun hastanede seni morga götürüyorlar
bak bu baban mı diye soruyorlar, açıyorlar fermuarı, bi bakıyorum babamın suratı
o an kaskatı kesiliyorsun, evet babam diyorsun, evrak imzalıyorsun çıkıyorsun.

oradan gasilhaneye götürüyorlar
babanı yıkıyorlar, böyle bomboş izliyorsun, sonrasında babanı sen yıkıyorsun
o artık nefes almıyor, sen öyle izliyorsun.

sonrasında seni mezarın içine sokuyorlar diyorlar babanı tut
içeri yerleştir, üstüne toprak at ve izle.

tüm bu telaşede babanın öldüğünü pek anlamıyorsun

sonra evde bir vuruyor, bunları yazıyorsun.

ben babam öldüğünde ağlamadım. inadımdan ağlamadım. bizi üzdüğü zamanların intikamını aldım aklımca. ama şu yaşadığımız kötü zamanlarda yanımızda olmasını isterdim. bilmiyorum belki de kötü olan bütün anıları sildim de ondan böyle düşünüyorum. insan başında bir büyük istiyor böyle zamanlarda. manevi sorumluluğu yıkıverirdik onun üstüne belki biz de daha az üzülürdük. ne bencil bir pisliğim ben ya.

seni mezara koyup gittiğim anda zaman hiç geçmiycek sanmıştım babam. zaman geçiyormuş, geçebiliyormuş meğer.

ilk günden farkı, keskin kesintisiz acılar yerini,
ani ve beklenmedik anlarda boğazını düğümleyen sızılara bırakmasıymış.
içimde hiç gitmeyen, gitmeyecek sıkıntının sebebi söylemediğim, söyleyemediğim, yaptığın yapamadığım, yanımda olmadığın yılların içinde olanları, yaşadığımız süre boyunca olacakları göremeyeceğinin, artık hiç yanımızda olamayacağının acısı, eksilliği, keşkeleri
aslında ne unutabiliyor ne de alışılıyor bu acıya.
sen gittinde biz kaldık mı sandın arkanda.

babam gözümün önünde can çekişirken ben öylece baka kaldım. bir ara bir anlık gözünü açıp beni gördüğünde, o halimi gördüğünde sanki kalbinden geçenleri hissettim. sanki ölmek değil de benim onu o halde görmem çok zoruna girmiş gibiydi. doğrulmaya çalıştı biraz oturur gibi oldu. sanki yok oğlum bişey yok yaa der gibi. sonra dayanmadı tekrar düştü yatağa. bir daha da kalkmadı. baba olmak zor iş. ölürken bile babasın. can çekişen bir adam olamıyorsun evladının gözü önünde. o an bile baba olmak zorundasın. baba olmak zor iş.

babalarıyla iyi ilişkileri olanlar için yıkıcı bir olaydır. benim için değildir, kendisiyle pek yaşamadım ve kişiliği, yaptıkları sebebiyle de sevmem. sanırım üzücü bile olmayacak.

eğer iyi güzel doğru bir hayatı olmuşsa ve yaşıyor olmanın ölmüş olmaktan daha fena olmadığına dair sağlam bir inancınız varsa ara ara yoklayıp asla bitmeyen gerekli bir acıdır.

küçük parmağından tutardım yanında yürürken beş altı yaşlarımda. geçen hiç görmediğin torunun da benim küçük parmağımdan tuttu. usul usul yürüdük. hiç anlamasa da torununu kucağıma alıp biliyor musun oğlum "allah bizden merhametli" dedim. bunu senin cenazende tek dostum bana sarılarak söyledi. o günden sonra bunu bildim buna tutundum.

babamın bir gün ölecek olması düşüncesi bile beni fazlasıyla nefessiz bırakıyor. babamdan önce ölmek onun acısını görmemek dualarımdan biri.

ben çok rahatlarım ya vallahi kuş gibi hafiflerim de işte benden önce ölecek diye bir durum yok. hayır ölsün diye dua falan edip de saçmalamak istemiyorum.
hayatımda en istediğim şey bu olayı aşmak, mantıken aşırı normalleştirmek, okey ya o da öyle biriymiş diyip geçmek, bunun bizzat bilincinceyim, ama gel de zihnimin karanlık taraflarıyla iş birliği yap.
kendisini günahım kadar sevmem.