babanın ölmesi

benim gibi çocuk yaşta bir hastalık sebebi ile kaybederseniz ömür boyu hastalık hastası ve beklenti anksiyetesine sahip olabilirsiniz.

15 şubat 2013. kaç yaşıma gelirsem geleyim babamı doya doya tanıyamamanın onu hatırlayamamanın acısı hep içimde kalacak.

sizin hiç babanız öldü mü?
benim bir defa öldü kör oldum.
(bkz: cemal süreya)

annesini kaybetmiş biri için keşke önce babam ölseydi dedirtebilecek bir durum desem. çok mu acımasız olurum?

bana hep erkut taçkın'ın baba şarkısını anımsatır.

son zamanlarında
gerektiği gibi
evlatlık yaptıysanız
kendinizi parçalamanıza
gerek yok.

her ölüm gibi hüzündür. #2202633
"cahil cahil konuşma doktor, insanın babası ölür mü hiç"
ölüyormuş...
tarihler rakamlardan ibaret gidişi benim anneler günü hediyem .
bugün tam 20 yıl oldu yokluğu daha dün gibi ,çook uzun bir ömür gibi.
yüzyüzeyken de konuşamadık bir tanımın da ''geçmişteki güzel anılarımızı biraz daha unutmaktan çok korkuyorum sözlük'' demişti. unutmayı düşünmek bundan korkmak bile ne kadar kötü ve acıymış . unutmadım unutmayacağım 19 senenin senli olan her anı mıh gibi kazılı aklımda. ahdımdır seni unuttuğum gün öldüğüm gün olsun.

aradan biraz zaman geçince insan kendi kendinin omzunu pışpışlayıp, "hadi kızım, hadi kalk yapılacak çok iş var." diye hayata zor da olsa devam ettirmeye çalışır. bazı şarkıları, bazı kelimeleri, bazı kokuları, bazı sesleri bazı lezzetleri ona ithaf eder.

sanırım pek çok kişi aşk şarkısı olarak dinliyor. ben ise babamı özleyerek dinliyorum.


babalar günün kutlu olsun baba. seni çok özlüyorum. buradan başka bir yerde de söyleyemiyorum.

zordur. hesaplaşması da zor, ayakta durması da zor, o kocaman sesi de sessizliği de zor... paylaşacak ve paylaşılacak şeylerin olmaması ya da kime neyin anlatılması gerektiği, eğer anne var ise onu ayakta kalmaya zorlaman, içindeki kopan fırtınadan kimsenin haberinin olmaması... her şey çok zordur... yorgunluğun artar, sığınacağın liman gitmiştir artık. son kez sarılabildiysen şanslısın...

bir adam babası ölünceye kadar erkek sayilazmis derler. başında baba varsa o her şeyi halleder. evin sorumluluk babadadir. sırtını verdiğin dağdır baba. ta ki baba ölür o zaman vay sana vaylar sana.

bi ölmedi mübarek.

(bkz: hadi inşallah)
hayatı, küresel ölçekte daha yaşanılası kılacak olay.

o iki metrelik çukura inip, kendi ellerimle toprağa gömeli 7 yılı geçti. hala hayatta olması için çok şeyden vazgeçerdim!

yeri doldurulamayacak bir boşluk bırakan kayıp. hastaydı, bekliyorduk, kim sorarsa kendimizi hazırlamıştık ama insan böyle bir şeye kendini hazırlayamıyormuş, anladım. babamı kaybedeli bir ay oldu. ben babam ölünce anladım büyüdüğümü. insan yaş aldıkça değil, babası ölünce büyüyormuş.

nerde o günler. neredesiniz lan, çabuk gelin.

iç acısı, derin sızı. bitmek bilmeyen bir özlem, ne yapacağını bilememe hali. yalnızlığı iliklerine kadar hissetme. kahramanını kaybeden herkese sabırlar dilerim..

iyi babalara uzun ömürler dilerim.

ağlarım... üzüldüğümden değil, bana yaptıklarının bedelini ödemeden geberip gittiği için.

bazilari icin kör olma sebebidir. evet.

hayatımdaki hiçbir yıl en iyi yıl olmayacak, hiçbir sevinç en mutlusu olmayacak, hiçbir başarı kutlamaya değer olmayacak. eksiğim çünkü, en iyi yıllarım babamla olan yillarimdi, en sevinçli zamanlarım babamla olanlardi, en kutlamaya değer başarılar babamla olanlardi. hoş ya 17 yılda kutlamaya değer çok da bir şey olmadı. evim yıkıldı, bacam yıkıldı, kimsesiz kaldım. geçenlerde babamın kaybını bilmeyen bir arkadaşım mezarlıklari hiç sevmediğini ve onu gerdiginden bahsetti. donakaldim. insanların bu kadar güzel dertlerinin olmasi beni delirtti. benim kendimi tamamlanmis hissettiğim yer orası, benim babam kalıyor, benim evim. artık hicbir şey beni üzmüyor biliyor musunuz, hiçbir şey. ve ben kim olduğumu unuttum, bu acıyı gizlemek için o kadar rol yaptım ki artık kim olduğumu bilmiyorum. önceden insanları severdim, babamdan sonra insanları sevmeyi de bıraktım. en sevdiğin olmayınca birilerini sevmenin de bir önemi olmuyormuş. bencillestim. babamı özledim. çok yalnız ve dayanaksız hissediyorum. rastgele hislerimi yazıyorum sadece. babamı tanıyan ama beni bilmeyen bir akrabamız beni gördüğünde ilk dediği şey babana ne kadar benziyorsun oldu ve bunu herkes diyor. babam gitmedi aslında, benim yüzümde. bana bakanlar babamı görüyor keşke ben de kendime bakıp görebilsem. babam benim yüzümde, hep birlikteyiz. 50 yaş ölmek için çok erkendi baba seni çok ozledim