beklemek

ziyadesiyle sıkıntılı bir süreç bu beklemek. akıp giden zaman içinde herkes mecburen yaşıyor, isteyerek ya da istemeyerek.

esasında doğum anından kendi küçük kıyametimizin kopacağı vakte kadar herkes bir bekleyiş içerisindedir; neyi beklediğini ve ne zaman geleceğini bilmese de. bazı insanlara keyif bazılarına ise acı verir bu eylem. gözyaşı dökmeye sebep olur zaman zaman veya içten bir tebessümdür suretlere takılan. zor ve sıkıntılı ama sabretmek lazım, zamanı gelince elbet bekleyiş sona erecek. kimimiz için bir vuslat ile noktalanacak bu bekleyiş, kimileri içinse pek merak edilen o hiçlikle örülü gerçeğe kavuşarak.

bir de uykuyu beklemek var ki resmen uykunun en büyük düşmanı. kendinle konuşmaktan yoruldukça daha bir uzaklaşıyorsun düşler aleminde kaybolmaya. lanet olasıca melek yüzlü şeytan görünümünde mideye oturan binlerce kelebek!

kimi ve neyi bekledigine gore duygu farkliliklari yaratan eylem.
bazen heyecan verir, bazen uzer. bazen de insanlar yorulur.

sabır gerektirir. sabra sahip olmayan beklerim demesin.

“…
merdivenlerin oraya koşuyorum,
beklemek gövde gösterisi zamanın;
çok erken gelmişim seni bulamıyorum,
bir şeyin provası yapılıyor sanki.
kuşlar toplanmışlar göçüyorlar
keşke yalnız bunun için sevseydim seni.”

(bkz: cemal süreya)

benim gibi insanlar zaman kaybı olarak nitelendirilmekte.
beklemek, kişinin seçimi ya da zorunluluğu olabilir. burada beklemek kelimesinin manası önemli. otobüsün evinize varmasını beklemek benim gözümde bir zaman kaybıdır ve o süreyi doldururum. kitap okurum, müzik dinlerim gibi.
diğer örneğe geçelim sınav sonucunuzun açıklanmasını beklemek. bireyden bağımsız olarak kuralları belirlenmiş olan bir şeyin sonuçlanmasını beklemek zaman kaybı yine gözümde. işin daha komik yanı ise böyle zamanlarda bekleyişin stresi yüzünden dikkatimin aşırı dağılmasından zaman kaybının artmasına sebep oluyor.
bir de beklemenin karar vermekle ilişkisi olan felsefik açından durumuna bakalım. mesela işinizden ayrılmak ya da ayrılmamak konusunda çok kararsız olduğunuzu düşünüyorsunuz ve bekleyelim görelim ne karar vericez dediniz. düşünürler bu durum için diyor ki "aslında zaten karar vermiş olduğun bir şeyin henüz bilincinde olmadığın için beklemektesin. beklemek bu seçimi neden yaptığını anlama sürecindir.". diyor ki iki seçenek asla %50 olamaz, bir fikir diğerinden başından beri baskın. bu sebeple beklemek sadece seçimini mantığa bürüme sürecindir. bu durumu da zaman kaybı olarak görüyorum.
beklemek eylemini kararında yapabilen insan, sen çok şanslısın. benim gibi zaman kaybı görmeyip her saniyeni deli gibi doldurmadığın, hızlı kararlar vermediğin için seni takdir ediyorum.

işkenceden zevk alma durumudur. insan bir ömür boyu bekler ve bunu hiçbir şekilde algılayamaz; neyi beklediğini bilemez çünkü. bilmemesi de gerekir zaten, eğer bilseydi her şey çok alelâde kalırdı. her şeyi ister ama bir türlü gelmesini beklediği şeye kavuşamaz. acaba sürekli istediği için mi beklemek zorunda kalır? istemediği taktirde bekleme durumunun tecessümü nasıl olur? bir sürü soru ve cevapları da aynı şekilde büyük bir beklentinin tezahürüdür.

beklemek sancılı bir eylemdir şahsımca. hep bir yanın eksik yaşarsın beklerken. yarım hayat yaşamış olursun yolun sonunda. oysa bekle dememiştir giderken giden. belki de bekleme bile demiştir. ama onu beklerken onun yokluğu varlığından daha çok yer kaplayınca kavuşmuş olur insan ama bunu ondan başkası bilemez.

durmuş saati iteklemektir.

bu gün akışta sürekli beklemek, iç dökmek, aşk meşk vs vs.
ah kimler üzüyor sizi bu kadar¿
bu tip şeyler üstüne çok düşünmeyin erken yaşlanırsınız.

#1044717 necip fazıl şiiri akla gelir.

bir de "öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın" (bkz: orhan veli)

insanı yorar.bezdirir. delirtir. hele tezcanlı isen kaygıya sevk eder.

bir de (bkz: hiç gelmeyecek olan birini beklemek) vardır.o hasta eder.

terk edilmiş bir yerin bekçisi gibi umutsuz bir ömrün bitmesini bekliyor.

ömrü çürütür.

ömrü boşa tüketmenin en kolay yolu... insanı inanılmaz pasifleştiriyor, bir yerde okumuştum: "aslında hiçbir şeyi beklemiyorsun, sadece korkuyorsun. korkak olmasan, harekete geçer ve istediğini yaparsın." bu da tabi öyle "korkak hadi kalk" diyerek aşılacak bir durum değil. korkunun altında türlü türlü yaşanmışlık, acı, travma vs. var. onların üstesinden gelmeye başlayınca, hiçbir şeyi beklemiyorsun. ya yapman gerekeni yapıyorsun, ya da olanı kabule geçiyorsun...

zamanı durdurur sonsuzlaştırır.

neredesin allahsız godot.

beklemek de guzeldir elbet gelecekse beklenen ve degecekse beklemek..

ha bekleyecek birim yoksa, baslamısım beklemeye. ne beklicem.

leyla ile mecnundaki ismail abi gibi bekliyorum bazen veyahutta tırtılın kelebeğe dönüşmesi gibi… bekliyorum hayallerimin bir sihirli değnek tarafından gerçekleştirilmesini, ruhun bedenden ayrılışına hasret gibi bekliyorum. sadece ama sadece bekliyorum, dünya dönse de dursa da benim dünyam durup bekliyor…

“…
beklemek gövde gösterisi zamanın;
çok erken gelmişim seni bulamıyorum.”

otobusu beklemekse sacma. yani sigara yakin o gelir zaten.

normalsozluk.com/entry/2112885

aptal çocuk, kendini ne sanıyorsa, yine de biraz sevimli, yani kim bilir belki bu kadar sünepe olmasa...

ne saçmalıyorsam...

beni bekleyecekmiş, eminim akşamı edemeden evine gider...

gerçekten sevse geceyi ve gündüzü karıştırır, belki taştan bir heykel olur kalır kaldığı yerde. ya da yanımda olur...
gerçi ben de herkesin içinde küçük düşürdüm çocuğu. ne yapsaydım kendini bana yakıştırmış, tabi sevilmek güzel şey ama insan yine de dengini arıyor... hem sanki bu çocuk tarih öncesi çağlardan kalmış, fazla romantik, aklı bir karış havada, kendisine bir hayal dünyası kurmuş...

oysa dünya değişiyor hayatlar değişiyor, sevgi tek başına karın doyurmuyor...

acaba bekliyor mudur şimdi hala orada? hava da soğuyor gitmiştir muhakkak, belki de oradadir hala, soğuktan burnu kızarmıştır, paltosunun yakasini yanaklarina çekmiştir. belki bir kaç paket sigara bitirmistir.. yok yok gitmiştir kesin, kim sever bu devirde öyle. bir not bıraksa en azından dese hergün geleceğim. söyleyemediklerini yüzüme bir bir yazsa, bende anlasam neymiş hissettikleri... yine saçmalıyorum yanında bile durmak istemem o sünepenin. zaten çoktan gitmiştir bu soğukta. yine de bir çıkıp baktım dediği yere, yeller esiyor yerinde. seviyormuş.... sevse gelmesem de akşamı değil ömrünü tüketirdi kımıldamadan...