bir ailenin çocuğuna yapacağı en büyük kötülük

birçok kötülük var, vicdansız merhametsiz yetiştirmesi, kendine yetebilen bir birey olmasına izin vermemesi, içindeki heyecan ve merak duygusunu yok etmesi, en önemlisi her ne olursa olsun seveceği ve yanında olacağı konusunda güven verememesi.

değersiz hissettirmesi, hiçbir şeyi tek başına yapamayacağını söylemesi, küçümsemesi...

erkek çocuksa, çok serbest bırakıp kadınları köleymiş gibi öğretmek, hassas yetiştirmemek.
kız çocuksa, çok sıkıp ailesine doğruları söylemekten onların vereceği tepkiden korktuğu için adeta bir yalan makinesine dönüştürmek.

sevgisiz büyütmesi. sevmiyorsa güven de aşılayamaz saygı da duymaz çocuk her konuda eksik büyür.

bakmaya maddi ve daha önemlisi manevi yeterliliği olmadan dünyaya getirmektir.

halil cibran, bir şiirinde şöyle yazar:

"çocuklar sizin çocuklarınız değil,
onlar kendi yolunu izleyen hayatın oğulları ve kızları.
sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
ve sizinle birlikte olsalar da, sizin değiller.
onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
..."

buradan yola çıkarak bir ailenin çocuğuna yapabileceği en büyük kötülüğün, onun kendi fikirlerinin oluşabilmesine ket vurmak ve birey olarak var olabilmesinin önüne geçmek olduğunu düşünüyorum. ailenin, kısıtlı hayatlarında bulduklarını zannettikleri doğruları empoze etmeye çalışmak yerine çocuklarına kendileri yaratabilecekleri alanlar verebilmeleri gerekir.
şairin de dediği gibi, "onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil."

yok saymak, sürekli eleştirmek, aşağılamak, fazla ustune dusmek, kole gibi davranmak, baskalarinin cocuklariyla kiyaslamak, şiddet uygulamak, huzursuz/kavgali bir ev ortaminda buyutmek, soguk/gaddar davranmak, superegosu cok katı olacak sekilde egitmek, terk edilmislik hissi yasayacagi olaylara maruz birakmak, ikircikli davranmak, empatiyi aşılamamak.

bunlardan birini yapsinlar. sonra yarin bir gun sorunlu bir evladin ceremesini bol bol cekerler. kim bilir belki konu komsuya "cok cekiyoruz bu cocuktan." diye yakarma luksune bile sahip olurlar.

tercihlerinde etken madde olmak.

ilkokul sonlarına doğru mutfağa fena sarmıştım. mutluydum da tarifler yaparken. sadece bu da değil. sofra düzeni kurmak çatal kaşığı bıçağı yerleştirmek, o kristal bardakların bulunduğu yerler gözlerimi alıyordu. turizm otelcilik okumaya karar verdim. fakat ailem ısrarla bir anadolu lisesine, oradan da üniversite tercihi olarak hukuk okumam konusunda ısrarcıydı. bir çılgınlık yapıp istediğim yerde istediğim bölümü yazmış ve tutturmuştum. lisenin kendine ait sahili dahi vardı.* lakin mülakata geç götürüldüm. hâliyle kazandığım okula alınmadım. düz bir liseye yazdırıldım oradan hukuk için hazırlanmam salık verildi. ipe un serpmeliydim gidip adalet okudum. ilk sene sonunda yarıda bıraktım daha sonra yerel yönetimleri bitirdim. okuma konusunda hırslıydım üzerine kamuyu da okudum. ailemin istemediği ne bölüm varsa oraya gittim.
şayet istediğim bölümü okusaydım şu an en az ingilizce ve almanca biliyordum. işimde başarılı olacağım aşikârdı. lakin sonuç hüsran.
bir gencin daha ideali böylece bitti.

sevgisinden, şefkatinden mahrum bırakmak. bunları veremeyecekseniz çocuk yapmayın. yapmayın abi ya. sizin eksiklerinizin sonucunu çocuğunuz ömrü hayatı boyunca çekmek zorunda mı. keşke anne baba olmak isteyenler öncelikle bir teste tabi tutulsa.

komşunun oğluyla kıyaslamak olabilir mi acaba (bkz: ehehehe) veya kuzen de olabilir.

ilgisiz bırakmak..

yaptığı her işi kötülemek. çocukta iyi hiç bir şey yokmuş gibi davranmak.

sünnet ettirip( penis organının belirli yerindeki derisinin kesilip atılması), çocuğunu ampute bırakması.
çocuğun bilinçsiz bir şekilde dışarıdan vücuduna müdahale edilmesi, insan haklarına aykırıdır; çocuk istismarıdır.

türkiye de doğurmak bundan daha büyük bir kötülük isteseniz de yapamazsınız.

var olmasına sebep olmak

allah sevgisi, edep, ahlak sahibi olmadan büyümesini sağlamak.

prens/prenses gibi yetiştirmektir. aman yorulmasın, aman iş yapmasın, aman arkadaşlarında olanın en iyisi benim çocuğumda olsun hatta kimsede olmayan benim çocuğumda olsun gibi şımartmalar en büyük kötülüktür.

yaşadık her zerresine kadar. bize yapılmaması gereken her şeyi hemde. çocuklarımızı güzel yetiştirme imkanımız olur umarım.

yasakçılıktır.

ona kendini çok değerli hissettirmek.