bir ailenin çocuğuna yapacağı en büyük kötülük

ailenin kendisinin istediği kalıpların içerisine baskıyla, şiddetle sıkıştırmaya çalışması. kırk numara ayağı bile zorla otuz altı numaraya sığdıramazsınız. hele bir de insanı... o ayakkabı illa patlar.

kısıtlamak

saygı duymamak
hor görmek
sevgiden mahrum bırakmak
çocuklar arasında ayrımcılık yapmak

o çocuğu yapması

hiç onaylamamak.

ebeveyn olabilecek yeterliliğe sahip olup olmadığını düşünmeden çocuk sahibi olmak. hatta bunu anne-baba olmayı düşünen çiftlerin de inisiyatifine bırakmamak lazım. böyle ehliyet sınavı gibi, sözlü uygulamalı, hatta üniversite eğitimi gibi 2-3 seneye yayılmış bir eğitim ve bu eğitime bağlı yeterlilik test ve gözlemlerine dayalı olarak izin verilmeli.

sonra ortalıkta bir sürü anne babalarının aşamadıkları travmalarının etkisiyle yetiştirilmiş, ebeveynlerin kendilerinin gerçekleştiremedikleri şeylerin hırsıyla hiç istemedikleri hayatları yaşamaya zorlanmış bireyler...

sünni, alavi, şii, kemalist olmasına göz yumması yeterli.

yaşadıklarından ders çıkarmayan, çocuğunu da uyaramaz. evet.

fazla korumacı yaklaşmak. o hiç zarar görmesin istemek ve onu tüm tehlikelerden izole ederek büyütmek. sanki bunun gerçek bir karşılığı varmış gibi. ama böyle yaparak çocuğun var diye bilmesine imkan tanıyor aile. sonra hem hayal kırıklıkları peş peşe geliyor hem de daha ciddi kırılmalar yaşanıyor.

ben bu ailelerden birinin çocuğuyum. bu hikayedeki çocuk benim.

bu koşullarda değil de normal akışta büyüyen biri için hiiç fark edilmeyen bir şey benim için fazlasıyla 'büyük' bir olay oldu hep.

ailesi varken ona kimsesiz hissettirmesi ve kendi eksikliklerini çocuklarında gidermeye çalışmasıdır.

çocuklar bir hayata yeniden başlama simülasyonu değildir. kendi yapmadığı veya yapamadığı şeyi geriye kendisi geriye dönemediği için çocuğuna dayatmak saçmalamaktır. demek istediğim mesela benim çocuğum doktor olacak demek gibi. çocuğa sordun mu bakalım ne istiyor. sen istiyorsun diye 30 sene sevmediği bir mesleği mi yapacak.

kimle evleneceğine kadar ailelerin karar verdiği çocuklar var. sokaktaki her reşit birey değil. koynuna kimi alacağını anası babası bulup seçer mi bir insanın. bakın bulup getirip aileyle tanıştırınca fikrini almaktan bahsetmiyorum. al bunu sev dercesine eş mi bulunur. pantolona uygun kemer seçiyorlar sanki.

birbirini sevmeyen,saygı duymayan toksik insanlar cocuk yaparak hem topluma hemde çocuğa kötülük eder.ornegin, aile içinde geçimsizlik ve kavgalar sebebi ile mutsuz olan anne, hayattan ve yaşadıklarından şikayet ederken, zamanla travmalarından beslenerek kurban rolünü oynamaya bașlar ve bu role kendisini öylesine kaptırır ki sorumluluklarından sıyrılmaya başlar. kendi arzusu ile yaptığı çocuğuna, öz bakıma muhtac olduğu çağlarda annelik içgüdüsü ile gösterdiği sefkat ve ilgiyi yetiskinliginde de zaman zaman dile getirerek, çocuktaki acıma ve vicdan duygusunu hep canlı tutar. boyle bir ebeveynle büyüyen çocuk içinde yoğun olarak hissettiği suçluluk duygusu ile anneyi memnun ve mutlu etmeye çalışır ve bu ilişki toksik bir hal alır.toksik ebeveynlerin bu şekilde kendilerine bağımlı hale getirdiği çocukları büyüseler de yetişkin bir cocuk olarak kalırlar.yetiskin çocuğun bağımsız hareket ettigi evden uzaklaştığı nadir anlarda ise gercekte yanlarından ayrılmasıni istemeyen ebeveyn cesitli manipulasyonlarla,sitemle,ondaki suçluluk duygusunu aktif ederek kontrolu elden bırakmaz.sonuç olarak mutsuz,depresif bir ebeveynin yetişkin çocuğu gercek değer duygusundan yoksun büyüdüğünden diger iliskilerinde de insanlara karsi nefret dolu,agresif dengesiz tutum sergileyerek ebeveynlerinin kopyası haline gelir.

aile içinde hem yetim hem de öksüz hissetmesi.
bazı ölümler yaşamlardan daha güzeli...

aile, çocuğunu her türlü kötülükten koruması gerekirken, çocuğun kendisini ailesinden korumak zorunda kalmasıdır. bakın bu öyle büyük bir dramdır ki; çocuk, zaten en çok ailesine güvenmek, zor durumlarda ailesine sığınmak, ailesinden destek görmek ister ama çocuğa zarar veren ailenin bizzat kendisi olunca, çocuğun dünyası başına yıkılır. çaresizlik, kimsesizlik ve ümitsizlik duygularını dibine kadar yaşar. üstüne üstlük bu durumu tamamen kendi değersizliği ve yetersizliği ile ilişkilendirir; kendi suçu olarak görür.

bir gün yetişkin olacak, kendisine yapılanların "istismar" olduğunun farkına varacak, boşu boşuna suçluluk, değersizlik ve yetersizlik duygularıyla boğuştuğunu anlayacak, onu istismar eden aile üyelerine sınır koymayı becerebilecek ki ancak tüm bu süreçlerden sonra, normal bir şekilde hayatına devam edebilecektir...

doğurması.

sürekli arkasını toplaması.

kardeş yapmamak.

duygusal olarak aç bırakması. duygusal açlık çeken insanlar büyüdüklerinde midelerini doyursalar dahi tamamlanamıyorlar. üzücü.

her konuda sınırları zorlayıcı anlamda korumacı davranmak. çocuğun zihinsel anlamda büyüyememesi şeklinde sonuçlanır.

maddi ve manevi anlamda yetersiz olup yine de çocuğu dünyaya getirmesi.

dünyaya getirmek. ailesine onu yaptıkları için dava açan hintli bir çocuk vardı bence gayet de haklıydı. bu dünyaya gelirken bize sorsalar muhtemelen gelmek istemezdik.

zamanında benim olmadı, onun olsun diyerek çocuğun istediği her şeyi alması. öğretmenine , akrabalarına karşı yaptığı saygısızlığı ,cevap vermesini ,özgüven sanması. kısacası doyumsuz, şımarık ve itici bir birey yetiştirmesi.