bir cümle ile çocukluğunu tanımlamak

yaşayamadığım çocukluğumdandır belki, farkında olmadığım çocukça davranışlarım.

hayatımda geri dönmeyi asla istemeyeceğim tek zaman dilimi. o kadar yani daha ne diyeyim.

babamın dediği gibi ‘hiç mıy mıy etmeyin,çocukluğunuzu doya doya yaşadınız’.

biraz daha şanslıydık, çünkü babam ziraat teknisyeniydi ve araştırma çiftliklerinde büyüdük. topu topu lojmanda kalan 10 aile kadardık ve yine babamın dediği gibi ‘evi otel gibi kullanırdık’.

ağaca en önce kim çıkacak yarışması yapardık ve neredeyse tüm gün ağaç tepelerindeydik. zaten oyunu bırakıp eve gitmeyi hiç düşünmezdim. acıkınca çıkardım elma ağacına, doya doya yerdim. ondan mütevellit elmayı şu an çok sevmem*. ablam da şeftaliyi çok yermiş, o da şeftaliyi pek sevmez şimdi.

şanslıydım ki lojmandaki ailelerin çocuklarıyla neredeyse aynı yaştaydık. zaten tüm gün koşturduğumuzdan bir deri bir kemiktik hepimiz. hatta ablamla ağabeyim karşıma geçip üflerlerdi, üflesek uçacaksın anlamında.

babamın dediği gibi çocukluğumla ilgili kötü bir anım yok ve doya doya, toz toprak içinde,her daim burnum akarken koşup oynadım.

edit: bir cümleyle anlatın denmiş ,yeni gördüm*. ha bir cümle, ha 20 cümle, ha 30 ne olacak *.

sonbaharın ilk yağmuru gibi buruk.

anlatamam ki o kadar yaramazlığı bir cümleye sığdırmak imkansız...

ağaç üstünde mutlu çocuklardık biz.

tarzanı izleyip gaza geliyorduk hahah*.

kendini her çocuk gibi özel hisseden ama sıradan olan bir y kuşağı.

ebeveynlerin "çocuğuma bir şey olur mu?" kaygısı taşımadan çocuklarını sabahtan akşama kadar sokağa saldıkları ve gerçekten çocukların kimseden zarar görmeden evlerine varabildikleri efsanevi güzel ve mutlu bir dönem.

yoktum.

yaşıtları tarafından dışlandığı için yetişkin ortamında takılan ve hiç konuşmadığı için sürekli uslu olmak üzerine övgüler alan çocuk. drama bak. *

her şeyin farkında ama salak taklidi yapan

okuldan antrenmana, antrenmandan eve mutlu bir cocukluktu.

haddinden fazla düşünmenin tohumlarının atıldığı dönem

tek kelime ile de yapabilirim.

mükemmel.

(bkz: adam olacak çocuk bokundan belli olurmuş)

bir cümleye değil bin cümleye bile sığamayacak kadar güzel bir 90lar çocukluğu.

özgür iradem tam gelişmediğimden dolayı hatırladığım zaman çok utandığım bir dönem.

ilgisiz kalmış bir kız çocuğu...

babamın anneme anlattığı yalanları anneminde bu yalanlara inanmamasına rağmen bir şey yapmayışıyla büyüdüm. bu çocukluk değil istemsizce olgunlaşmaktı.

çocukluk yaşadım diyemem ben zorla yaşamaya çalıştım onu hep içine edildi.

ağzımı bozmayı sevmem ama çocukluk yok ben de.