bir insanı tanımak

asla olmayacak bir seydir. ebeveynlerini bile bir olayla tanımadığını anlarsın. hayat garip.

bunu diyorsun bazen.

gidişinden tanıyabilirsiniz nasıl biri olduğunu.

birkaç tane keyifli şey var şu hayatta, birisi de budur. çok hoşuma gidiyor benim bir insanı tanımak. biraz o anlatıyor sen dinliyorsun. biraz sen anlatıyorsun o dinliyor. sonra kafanda müthiş düşünceler uçmaya başlıyor. sonra tahminlerin oluyor. bazıları doğru çıkıyor bazılarında aşırı derecede yanılmış oluyor ve şaşırıyorsun. doğru çıkınca karşıdaki insan da şaşırıyor. sonra sen de tanınıyorsun. senin hakkında da tahminler oluyor. aynı şaşırma durumu oluyor.
yahu diyorsun bazen bu insan beni bu kadar hızlı nasıl tanıdı?
bazen de yahu diyorsun kırk kere söylemedim mi ben, neyi anlamadı?

2012 den sonra tanıdıklarım cıks olmamışlar. hepsi çürük.
benim için her yeni insan tanıma yeni bir risktir.
evet asosyalim. mutluyum.

ne kadar tanırsan tanı hiç tanımamış olacaksın.

bu aralar istediğim şey. psikolojime iyi mi gelir kötü mü etkiler hiç bilmiyorum.

unutmaktan daha zordur.

unutmaktan daha zor olandır.

herhangi bir yüzünü görmek desek daha mantıklı olur. zira yaşadığımız her olay karşısında bu durum farklılık gösterir.

insan dediğin işi düştüğünde ayrı işi bittiğinde ayrı üzülünce ayrı sevinince ayrı davranabilir.

hem insanın daha kendini bile tam olarak tarif edemediği bir dünyada şu insanı tanıdım demesi abestle iştigaldir esasında.

günümüz insanı çıkara dayalı ilişkilerle hayatına devam ettiği sürece bir insanı yeni tanıdığımıza defalarca kez şahit olmamız mümkündür.

onunla kavga ederek mümkün olan durum..

zor duruma düşmeden tanıyamazsınız

çıkarlarınız çatışmadıysa veya müşkül durumda kalmadıysanız (hapis, hastalık, ekonomik zorluk vs) bir insanı tanımanız mümkün değildir. boşanmış bir erkek olarak hepsini yaşadım. ne diyor yıldız hanım. yatağımdasın kırk yıllık yabancı. vazgeçtim ...

asla tam anlamıyla mümkün olmayan ender şeylerdendir. tam "artık tanıyorum çözdüm" dersin karşında bambaşka bı insan bulur hayal kırıklığı yaşarsın.

öyle olaylar ve öyle anlar oluyor ki, insan kendisini bile yeterince tanıyamadığını farkediyor. yani kendisinde bile başarması kuşkulu olabilen bir konuda, başkaları için yargıları ne ölçüde doğruluk taşıyabilir.
vurgulamak istediğim şey, tüm insanlara karşı soyut ve sınırsız bir güvensizlik ve şüphecilik değil kuşkusuz. ama bir insan konusunda yargılarımızın -ne kadar emin olsak da- doğru olamayabileceği gerçeğine de hazırlıklı olmak, hayal kırıklıkları yaşamamak.

kimseyi tanımak istemiyorum, teşekkürler.