birini sevince yapılanlar

kendinden önce onu düşünmek.

hayallerinde yer edinmeye başlaması, onunla alakalı olan şeyleri düşünmekten dolayı uyuyamamak , gururu hiçe saymak, durduk yere aklına gelince yüzünde şapşal bir gülme ifadesi oluşması ...

her şeyini anlatmak istiyor.anlattığında mutlu oluyor hele bir de onun bazı anlar hafif şımarıklığını görünce nasıl mutlu olunuyor anlatamam.

zevkten g*t köşe olurum ben.

sen bana bakma
ben senin baktigin yönde olurum *

koşulsuz şartsız güveniyorum, acayip ilgi veriyorum, ilgiye boğuyorum, her görüştüğümüzde, her fotoğraf gönderdiğinde ne kadar güzel olduğunu söylüyorum ve acayip romantik oluyorum. yaşlanmak bana yaramadı. bu dönemde böyle olmamak lazım.*

motorla kazada takla atıp üstüm başım yırtılmış dizlerim kollarım yara bere içinde ambulans gelmiş hastaneye gitmem gerekirken ona gitmiştim

sanırım en büyük şey, hayatının her noktasında en önce onu koyup onu düşünmektir.bundan daha büyük bir şey yapılamaz.çünkü kendi hayatını bir kenara koyup bir nevi onunkini yaşamaya başlarsın.ve bu sevgiye layık biriyse eğer senin göz ardı ettiğin şeyi arkandan alır ve önüne koyar.bu beraber yaşayalım demenin başka bir yoludur.

ilgi gösteriyorum. sürekli ilgi görmeyi de istediğimden çevresinde olmayı başarmaya çalışırım ve bir de ilgisini çekmek için elimden geleni yaparım ama bu çoğu zaman işe yaramaz.

"bugün ufak bir atıştırmalıkla karnımı doyursam yeter ya" dediğin gün mükellef bir kahvaltı hazırlayabiliyorsun. ne yorgunluk ne üşengeçlik kalıyor; birlikte olmanın huzuru daha ağır basıyor ve o an her şey için enerji bulabiliyorsun.

türlü delilikler.

bilmiyorum ben o an farkında olmuyorum yaptıklarımın. genelde de bu kendiliksiz durumdan dolayı ilişki bittiğinde sonra sonra uyanıyorum yaptığım hatalara. o yüzden net bir şey söyleyemem.

hayatının merkezine almak. bunu yapınca zaten kendinden çok onu seviyorsun, ona güveniyorsun, ona inanıyorsun, ona değer veriyorsun...

yapmayın, yaptırmayın.

ondan uzak durmak ve onu engellemek. hayatin ve insanlarin beni getirdigi son nokta bu artik. basimiza is acmaya gerek yok

bir kadın için ölmeye de değer öldürmeye de.

abidik gubidik arkadaş ortamının içinde kalmak ve hakkında dedikodunun yapılması vs vs

güvenmek her dediğine inanmak.

kırıp döktüm, sevmeyi ailesinden öğrenemeyen zaten doğru düzgün sevemez.

uzun süre duygularımın olmadığını düşünerek yaşadığım yıllarımdan sonra o çıktı karşıma. ilk konuştuğumuz andan beri aynı aşkla sevdim onu. araya başka bedenler, anılar ve insanlar girdi zamanla. saygısızca harcanmış bir aşktı bizimkisi. düşününce kendime ak ona kara diyemem asla ancak tüm çabalarıma rağmen o hep sıfırı tüketti ilişkimizde. kırgın değilim kızgın değilim, bazı insanların hayatlarımıza dokunup bizi olgunlaştırmaları gerekiyor. sadece özlüyorum, onu görmesem de duymasam da düşünmediğimi sansam da. ve hala ilk günkü temizliğiyle seviyorum onu bu geçmiyor. sene geçti ayrılalı, çevremdeki insanlara bakıyorum, unutuyorlar devam ediyorlar hayatlarına ancak ben unutamıyorum. unutamayacağımı da biliyorum, çare gelmiyor elimden. sarılacak yaralar ve geçilecek engeller değil bizimkisi. öyle usul usul seviyorum sadece, oturduğum yerden sessizce. ona dokunup kirletmek istemiyorum anılarımızı. bir yanım biliyor hatta eminim onun da bu histen kurtulamadığını, birbirimize asla ulaşamayacak olsak bile pervane olduğumuzu. bu ömür bu ateşi söndürüp başka bir ateşle yanar mı bilmem ama birini sevince hiçbir şey yapmadan, kendi halinizde platonik sevebiliyorsunuz yıllarca...

geçen tuhaf bir hikaye duydum dedikodu aslında üniversitenin ilk günleri hareketli olur okuyanlar bilir. neyse bir genç bir kıza yürür ve teklif eder kız redder o da kızın en yakın arkadaşına yürür bu sefer ona teklif eder. birini sevinceydi değil mi başlık pardon yanlış hikaye oldu sanırım.