boşluk

alt+0160 başlığı.

deniz.

tanım başlığına görünmezlik pelerini giydirilmiş. bir ilk'e rastlıyorum.

ha silindi ha silinecek hemen yazin ve cikin:))

boşluğa saygı duy. boşluklar neler neler yarattı bir düşünsene. bir bebek; annesinin karnındaki boşlukta, bir kara delik de uzaydaki boşlukta varlaştı. boşluğu dolduran sensin anlasana. aslında düştüğün boşluk seninle doluyor. o kadar da boş bir laf değil bu boşluk, eğer içinde sen varsan..

adına hayat denen salıncaktır boşluk. kimin salladığını bilmeden sallanmaktır.

(bkz: la tzu)

insanın bazen her şeyden daha fazla ihtiyaç duyduğu. hep bir yenilik hep bir değişiklik istiyoruz hayatımızda ama nedense o yeniliğe yer açmıyoruz. boğazımıza kadar rutinlerimize boğulmuşuz. içimiz dışımız rutinlerimiz olmuş. o doluluktan bir nebze kurtulmak, yeni ve güzel şeyler için işlev görür boşluklar yaratmak lazım.

budist felsefede insanın içerisinde devinip durduğu evreni oluşturan temel unsurdur. boşlukla bir olup hiçliğe ulaşılmadığı müddetçe acı önlenemez biçimde devam eder. varlığın özünü oluşturan bu merhaleye ulaşıldığında ise dertler dert olmaktan çıkar varlık da geldiği hiçliğe geri döner. yani, ben boşluğum boşluk da benim veya eğilen kaşık değil sadece kendinsin.

hüsnü arkan’ın kanat sesleri albümünden bir şarkı. şarkının sözlerini mahmut çınar yazmış. ne de güzel yazmış.
boşluk..
deli gibi eserdi kavak yellerin
yıkanır derininde serin, mavi bir suyun
göğsünde o bahçe bin bir renkle ne güzel açar
bir sonsuz alem bir çiçeğin adına sığar

bunu kitaplar yazmaz, en zor cevapsız sorudur
eksik kalır ömrüm dediğin, insan insanın boşluğudur
bunu kitaplar yazmaz, belki hüznünden okunur
dolduramaz hiçbir şey yerini, insan insanın boşluğudur

seneler geçer, değişir halin huyun
yarım kalmış bir ateş bir bakışla tutuşur sonra
bakarsın hayat nefes nefes yeniden başlar
o kuru kör pınar o bakışla dökülür taşar.

hüsnü arkan söylemesi şarkı.

boşluğuma geldi, dinledim.

"deli gibi eserdi kavak yellerin
yıkanır derininde serin, mavi bir suyun
göğsünde o bahçe bin bir renkle ne güzel açar
bir sonsuz alem bir çiçeğin adına sığar
bunu kitaplar yazmaz, en zor cevapsız sorudur
eksik kalır ömrüm dediğin, insan insanın boşluğudur
bunu kitaplar yazmaz, belki hüznünden okunur
dolduramaz hiçbir şey yerini, insan insanın boşluğudur
seneler geçer, değişir halin huyun
yarım kalmış bir ateş bir bakışla tutuşur sonra
bakarsın hayat nefes nefes yeniden başlar
o kuru kör pınar o bakışla dökülür taşar
bunu kitaplar yazmaz, en zor cevapsız sorudur
eksik kalır ömrüm dediğin, insan insanın boşluğudur
bunu kitaplar yazmaz, belki hüznünden okunur
dolduramaz hiçbir şey yerini, insan insanın boşluğudur
insan insanın boşluğudur"

sen bi yere gitme tamam mı spotify?

gidenimin en son duyduğu kelimelerden bezeli şarkı, içime ve içine ettiği / ve ittiği kocaman bir göğüs ağrısı. öyle bir boşluk ki insanla dolmuyor diyen bambaşka bir şarkının tamamlayıcısı, yalnızlığın artık var olmayan biz hâli, sokakların renksiz olma sebebi, pazar sabahlarının sahtekar gülümsemesi, hafta içi günlerin pazar günü tadını andırması, ilk kavgadan sonra duyulan o korkumsu heyecan, favıyla mutlu olunan, didem madak şiirlerinin yarım kalmışı, düştüğünde çıkılmayan..

dolduramıyorum.

insanlar vardır ama yoktur

şuan o bosluktayim yine. nereye savursa rüzgar o boşluğa düşücem. ve ben artık o boşlukta çırpınmaktan çok yoruldum.

düşmesi çok kolay olan yer.

muhteşem bir melih elhan şiiridir;

eksik bir şey mi var hayatımda, sorgulamasına iten ama bir yere de ulaştırmayan, kendi içinde mütemadiyen bir döngü halinde seyreden anlamsızlıklar zinciri.

aynı zamanda her şeyin anlamını yitirdiği ve bunun sonucu oluşan oyukların doldurulamaması durumu. daha ilginci; neyi yitirdiğini, neyi aradığını ve neye ihtiyacı olduğunu da anlayamamaktır.

bir'e açılan tözdür. kelime madde ise, boşluk manâdır. "hiçlik" ya da "sonsuz alan"ın bu kelâmda kelimesi değil manası esastır.

yaşam ve ölümün arka fonudur. tüm yaşamın ve ölümün var edicisi olarak evrendeki tek değişmezdir. onun için evrenin bilinci de denir. tüm varlıklar olarak hepimizin öz bilincinin ana kaynağıdır. bizler lisanı icat edip, dilinden anlamadığımız varlıkları dilsiz, sessiz olanları da cansız adletsek de esasında her şey, her şey ile iletişimdedir.

sonsuz boşluk her şeyin öz bilincidir, her şeyi kuşatır, kucaklar. ve bizler esasında bu sonsuz tözden dışarı bakan bir çift göz olarak bedeni ve dünyayı görür, bir şey bildiğimizi sanma cehaletimizle ayrılık hissi yaratırız. ayrılık hissi çatışmayı doğurur. gerçekte bedenin içindeki dünya ile dışındaki dünya birdir.

boşluk kendi alanıyla hayat verir. bu kısıtlamayan, özgür kılan, yadırgamayan, yalnızca var eden, yaşatan sevginin ta kendisidir. bu tıpkı sevginin her şeyi gerçek kılmasına benzer. böyle bir sevginin kendi zekası vardır ve kurnaz zekadan çok farklı çalışır. bu sevgi kainatı var eden anaç güçtür

engin ovalara, ufka uzanan denizlere, şehrin dar sokaklarından doğaya açılma, uzun yol kat etme, boğan, darlayan insanlardan kendine çekilme isteği, diğer bir deyişle engin boşluklarla bir olma hasreti, bu sonsuz sevgiye duyulan derin özlemin en somut çağrısıdır. insan boşlukla bir olmayı isterken boşluk da insanla bir olmayı arzular.

dünya, tıpkı kuşun havada bıraktığı ayak izi gibi sonsuz boşlukta bir an görünüp kayboluverir.

dar kaldırımlarda bodur kalan ağaçlar gibi kendilerine alan tanınmayan çocuklar da yaralı büyür. büyüyememiş ruhları ile ya kendilerine ya da başkalarına karşı saldırganlaşır.

bir oda, bardak ya da mabeti değerli kılan şey içindeki boşluktur. bizler dışını yaptığımızı zannederken gerçekte tek yaptığımız içine şekil vermektir.

gün gelir bardak kırılır, gün gelir mabet yıkılır geriye sessiz ihtişamıyla boşluk kalır.

insan, bilinçten tezahür ettiğinde, kişi de insandan tezahür eder. tüm arzuları, korkuları, geçmişi, başarıları ve başarısızlıklarıyla kişi öldüğünde geriye tezahür edilen bilinç kalır.

sana şah damarından da yakın olan kadim sessizliği ile sonsuz boşluktan başka ne olabilir?

hepi topu sonsuzluğun küçük bir veçhesi olan şu dünyayı izlediğimiz bakışın içeri yöneltilmesi ile insan, olduğunu zannettiği kişinin ardındaki sonsuzluğu ile karşılaşır. bu tıpkı aynanın bir başka aynadan kendine yansıdığında, kendi sonsuz görüntüsüne ulaşmasına benzer.

hayatın diğer adı.