boşluk

göğüs kafesi akvaryumu.

yaşamın soyadı.

iyi mi kötü mü? güzel mi çirkin mi? dolu mu boş mu?

içinden çıkılmaya çalışılan ama hiçbir zaman hayatımızdan eksik olmayacak o yer. varlığından hoşnut olmazsın, kaçmak için çabalarsın ama en ufak bir durumda içinde buluverirsin kendini. aklımda canlandırmaya çalıştığımda, yoğun griliklerle etrafını sarmış bulutlar gibi hayal ediyorum ne aşağı bırakabiliyorsun kendini ne yukarı çıkabiliyorsun. aşağı bırakabilmek için çok şeyden vazgeçebilme cesaretinde bulunman gerekecek. yukarı çıkabilmek için ise o gücü ve enerjiyi bulabilmen gerekecek. bu iki yol ayrımında karar verebilmek için duraklanan bir his olarak da betimlenebilir.

insanların dolduramadığı bir şey.

hızla kaçıyorsun insanlardan. sokaklar bile sana dar geliyor. karşında bir duvar. ama umuyorsun ki ardında bir yol var. yollar, şerler ve hayırlar; masalları bir bir sıralıyorlar. hafızası kötü olmayan hatırlar. ne biçim bir araf ise bu, çelişkiyle örülü her taraf. insan kendinden de epey tiksiniyor o an. zira insanlığımızda asıl sıkıntılar. olur da hayalleri içine alabilirsen ne âlâ. yoksa hiçliğinde boğulmaya devam. neyse ki sonrasında iz bırakmıyorsun. yokluk için biraz da kendimize kızalım. saçmalıyoruz da ya duramazsak? sağlı sollu hep aynı işte. koca bir boşluk hepsi, kesip doldurmaya devam.

hiçbir şey yapmak istemediğin zaman zamanın içinde kaybolmak.

altı aydır yaşadığım mevzu.

evrende boş bir nokta yok ag'a, boşluk bile boş'la dolu

space tuşudur.

onunla tanışalı 9, onu kaybedeli 8 yıl oldu, hayatı daha tanıyamamış duygularını bilmeyen ve onları kontrol etmekten bi haber ergen bir kızken karşılaştık, önce arkadaş olduk ama sonrası yoktu, sevgilim desem diyemezdim ama hep yanındaydım, doktorların yapacak bir şeyimiz artık yok evine götürün dediklerinde o daha 18'ine girmemişti bile.

o zamanlar çok yakın bir arkadaşım amatör bir yazardı güzel hikayeler şimdi basılsa çok satanlara girebilecek kadar iyi romanlar yazardı ve bana okuturdu, her şeyimi paylaştığım arkadaşıma herkesten gizlediğim onu anlattım, gideceğini biliyordum "yazdıklarının içine ondan sonra tutunabileceğim bizi anlatan bir şeyler sıkıştır kimse bilmez belki ama ben okuyunca biz olduğumuzu anlarım." demiştim, arkadaşım yazdı başta anlamadım bizden bahsettiğini enerjisi yüksek kendi ayakları üzerinde duran bir kadın ve ona uyum sağlamaya çalışan sakin bir polisin hikayesi olarak başladı her şey.

çok sevdiğim arkadaşım tüm o hikayenin içinde o gece tam da onu kaybettiğimi ögrenmeden 3 saat önce bana yeni yazdığı bölümü ve bir şarkı yolladı benden özür dilerken bununla yüzleşmek zorundasın dedi ben o 3 saat boyunca o şarkıyı dinleyip o polis ve kadının hikayesini okudum, sonra telefonum çaldı ablası aradı onu kaybettik memlekete defnedeceğiz gelmek istersen yardımcı olabilirim dedi.

ben içimdeki çiçekleri o gece soldurup kendimi o boşluğa bıraktım, defalarca arkasından gitmeyi denedim beceremedim, cenazesine gitmedim, mezarı nerede hiç öğrenmek istemedim, arkadaşımın yazdığı hikayede polis gorev için kendini öldü gösterip 6 ay sonra geri dönüyor ve mutlu sona ulaşıyorlardı bizim bir sonumuz olamadı, bana 18'ime girdigim gün saçima papatyalardan taç yapıp babamın karşısına dikileceğini söylemişti benim 18. yaşımı hiç göremedi, universiteden mezun olduğumda yanımda olup cübbemle fotograf çekinecegini soylemişti ben o yanımda olamayacak diye mezun olmadım.

gidişinden aylar sonra ablası bana ulaştı, içimde sanki o hikayenin sonu gibi bir son olur umuduyla gittim belki dedim belki başka bir yerde tedavisini olmuştur iyileşmiştir geri gelmiştir. gelmedi. ben o günden sonra onu beklemeyi bıraktım. ablası bana teşekkür etti, son aylarını seninle mutlu geçirdi, sevmeyi ve sevilmeyi tattı dedi.

8 yıl sonra ben aynı hikayeyi okumaya tekrar başladım içimde ilk günün heyecanıyla, o bölüme geldim, devam edemedim içimi yokladım yıllardır aynı yerinde duran boşluk içinde kendime dair bir şeyler aradım bulamadım.

8 yıl içinde başka başka insanlarla ilişkilerim oldu, çok sevildim, aldatıldım, terkedildim, hatta başkasına aşık oldum ama hiç biri onun açtığı o koca boşluğu doldurmadı.

galaksi iplikçikleri arasındaki boş alanlar olarak tanımlanır.
evrendeki en büyük ölçekli yapılar olduğu bilinir.
boşlukların çapı genel olarak 10 ile 150 mega parsek (mpc) arasındadır.
30 ile 300 milyon ışık yılı.

zengin süperküme yokluğu olarak nitelendirilen büyük boşluklara süperboşluklar denir.
bu boşluklar ilk olarak 1978 yılında gözlemlenmiştir.

boşlukların, büyük patlama'daki baryon akustik salınımları,
kütle çöküşleri ve akabinde sıkıştırılmış baryonik maddenin iç patlamaları ile oluştuğuna inanılmaktadır.

1 milyar ışık yılı içindeki evren (307 mpc), yerel süperkümeler ve boşluklar


görsel kaynak/
tr.wikipedia.org/wiki/Bo%C5...

bilgisayar biliminde pek çok farklı terimin çevrisi aynı olan kelime:

(bkz: null)
(bkz: void)
(bkz: white space)

"bunu kitaplar yazmaz, en zor cevapsız sorudur
eksik kalır ömrüm dediğin, insan insanın boşluğudur
dolduramaz hiçbir şey yerini, insan insanın boşluğudur"

boşluk

doğada olmayan şey.

outro’sunu pek beğendiğim büyük ev ablukada şarkısı. seviyorum böyle kalabalık olmayan ezgilerin etkileyiciliğini.

“hafızalar tıklım tıkış bir vagon gibi
taşıyor ağzımızdan burnumuzdan
kavgalı gibi yol almaktan
efsanelere dadanmaktan
kaybolup yorulmaktan
patlamak üzereyiz”

bazen sadece hayali bir sevgili ile doldurulur. gerçek olmayan ama bizim kafamızda büyük nitelikler yüklediğimiz hayali bir sevgili. insan boşluk hissinden sadece bir şeyleri severek kurtulabilir.

hiçbir şeyden zevk almadığın, yaptığın veya yapacağın şeylere artık umut ve hevesle bakmadığını fark ettiğin o an…

klavyedeki (bkz: space) tusunun turkce meali.

(bkz: boşluk tuşu)

ruhsal olarak içine düştüğümüz hiçlik alemi.
hissizleşme durumunda, isteksizlik durumunda, hiçbir şeyden zevk alamama durumunda kaybolup durduğumuz (aslında olmayan)lanet yer.
ayrıca çok önemli bir kişinin artık bizde olmayışı ile yine içimizde bıraktığı, hiçbir şeyle dolduramadığımız bir manevi, ruhsal bir alan.