çocukla çocuk olmak

herkesin yapamadığı, yapanların da hepsinin beceremediği bir maharet.

kiminle nasıl konuşacağını, nerede nasıl davranması gerektiğini bilen insan büyükle büyük, küçükle de küçük olur. bu insan modeli neredeyse herkes tarafından sevilir.

çocukla çocuk olmak 'anı yaşamak' aslında. oyun, eğlence zamanı ne yapılıyorsa, ağlanması hatta acı çekmesi gerekiyorsa da onu yaşamak. dolu dolu. yetişkin baskılarının olmadığı bir dünyada olabilmek. belki de bu baskılardan sıyrılabilenler çocuklarla mutlu, yapamayanlar ise anlaşamaz olur.*
didişmek, zıtlaşmak, sinir etmek bu kavrama dahil değil.

aman dikkat; çocukla çocuk olayım derken, çocuktan çocuk olmayın!

arnella ukdesi

büyüdüğümüz zaman hepimiz çocuk olduğumuz zamanı hiç yaşamamış gibi davranıyoruz. özellikle ebeveyn olunca çocukları belli kurallar içinde büyütmek dışında bir şey yapmıyoruz.

çocuklara lazım olan şey bu. aman bir şey olmasın diye diye kısıtlamamak ve çocukla eğlenmesini bilmek gerekiyor.

bir anda kendinizi çocuğun en iyi arkadaşı olarak gördüğünü öğrenebilirsiniz.

bundan 5 ay önce bir saatliğine sahip çıktığım ve beni en yakın arkadaşı ilan eden beni sevindiren bir akıllı bıdık. çocuk ya çocukların da derdi olur anlattı dinledim konuştuk çözüm yolları aradık ama nasıl eğlenceli. satranç oynama teklifinde bulunup oynarken bilmemesini öğrenmemle güzelce satranç oynamayı da öğrenmesi sonucu beni sevmiş bulunmakta olan bir bebiş.

gitmiş babasına anlatmış demiş benim abim var ona hediye alabilir miyiz diye. aksilik ya benim de o gün orada ki son günüm. aman aman kankim bana hediyesini almış babasının elinden tutmuş gelmiş ama bulamamış beni. hediyesini 5 ay saklamış. geldiğimi duymuş ama daha göremedim kankimi haftaya artık bi buluşma ayarlayayım.

velhasıl kelam çocukla çocuk olmak için gözlerine bakıp senden ne istediğini anlamanız yeterli.

(bkz: soğana göz yaşartıcı sprey sıkmak)

öyle insanlara hayranım. içlerindeki çocuk masumiyeti hâlâ yaşamaya devam ediyor ve hayat onlarla güzelleşiyor. lakin hayat kendini güzelleştiren bu insanlara acımasızca vurmaya devam ediyor.

olmam mı? çocukla çocuk olmak dünyanın en güzel şeyidir. onu eğlemek, onunla gülüp öğrenmek. ben hiç sıkılmam, çocukla çocuk olurum.



ve artık çocukla çocuk olamıyoruz. korkuyoruz. bizi bu hâle sokanların allah belasını versin.

uzunca yıllar çocuklardan uzak yaşayıp (çevremdeki en küçük bile 30 yaşına gelmişti çünkü) iletişim becerilerini (varsa tabi) sıfırlayıp sonra bir gün kapı komşum olarak 9 yaşında bir kara kız ile "olmaya" çalıştığım durum...

ilk başlarda çok zorlandım. hem enerjisini kaldıracak gücüm, ilgim ve algılayışım yoktu hem de şimdiki çocukların dünyasıyla ilgili en ufak bir bilgim...

zamanla...
zamanla alıştım, öğrendim ve olmaya başladım
çocukla çocuk...
30 küsür yıl sonra sırf o kara kıza göstereceğim diye aştığım bir dombalak var hatta (dombalak aşmak/tombalak açmak gibi gibi isimleri var)...
resmen beynim sulandı o hareketten sonra
ama iyi geldi, valla çok iyi geldi

hatta bugün iş çıkışı, anası izin verirse tabi, kara kızı alıp çarşı pazar dolaşıp renkli renkli şeylere bakasım var. hem belki belli mi olur, yol üstü bir park görürüz, o eğlensin diye tahterevalliye bineriz :)

hele bi de geçen kışki gibi kar yağmış olaydı var yaa üfff yine ne güzel eğlenirdik karda kayıp yuvarlanıp...

her anlamda çocukla çocuk olan benim bile bazen zorlandığım durumlardır. çocuklarla çok iyi anlaşırım çünkü oyun oynadığımız zaman her istediklerini yapıyorum ve çocuklarla oyun oynamayı sevmemde bu etkenlerden biri. bazı durumlar var anlaşamıyoruz. gıcık ediyorlar beni.

geçenlerde kalabalık bir arkadaş ortamındayım. uzun bir aradan sonra herkes toplanmış. 25 yıllık arkadaşlığın verdiği samimiyetle herkes çok mutlu. ortamda olan bebelerle uğraşmakta bana düştü tabi. clark dayıları onlar için bir numara. oje sürsünler, suratını boyasınlar, su tabancasıyla hedef tahtası yapsınlar sıkıntı değil. o gün hepsini yaptılar.

uzun bir kovalamaca sonrası terledim, yoruldum ve oturdum. çayımı içerken masada çubuk kraker dikkatimi çekti. elimi uzattım, paketi açmamla birlikte arkadaşlarımdan birinin çocuğu başladı ağlamaya. yemesin diyor benim için. bir tane yedim, uzaklaştı biraz masadan kendini yere atmaya başladı. öyle ağlıyor ve ben de doğal olarak bıraktım çubuk krakeri. annesi diyor ki tamam yemiyor ağlama gel buraya ama yok yere yatmış salya sümük ağlıyor.

tekrardan aldım paketi elime dedim gel ağlama hepsi senin. kalktı koşa koşa geliyor. nasıl mutlu kerkenez. geldi paketi tam benim elimden alacak, daldırdım elimi aldım çubuk krakerleri aağğğ diye soktum ağızıma hepsini. herkes bir oha, yok artık dedi. daha beter ağlamaya başladı. hepsini yedim valla tekte. 20 dk daha ağladı.

ne var yani 1 tane yeseydim ne olurdu, olaylar hiç bu kadar çirkinleşmemiş olacaktı. en son herkes dağılırken elindeki balonu patlattım.

umarım büyüyünce beni dövmez.

yaşım itibariyle sözlükte yaptığım..

çocukların ihtiyacı ve istediği süreç kadar olanı tadından yenmez, fazlası mide bulandırır. sırnaşıklığın zirvesi diyebiliriz.

kendi çocuğuyla çocuk olamayan da ne bileyim?* şimdi ben biraz çocuksu bir anneyim. biraz önce bakkala gidiyordum. küçük oğluma "bakkaldan bir şey istiyor musun?" dedim. "dondurma isterdim ama bakkalda şuan dondurma yok." demesine karşılık olarak ben de "bakkalda yok ama bizim buzdolabında var." dedim. ufak bir şok geçirdi. "yemin et?" dedi, ben de "valla." dedim.* hemen buzdolabından dondurmayı alıp kendisine uzattım. o an oğlumun gözlerindeki o mutluluk için her şeye değer...

(bkz: okul öncesi öğretmenliği)

insanın içinde ki çocuğun gün yüzüne çıkmak için fırsat bulduğu en güzel ve nadir anlardır. ben buna hayvanla çocuk olmayı ve bitkiyle çocuk olmayı da eklerim hatta. çiçeklerle konuşurken ya da bir köpekle koşuştururkende çocuk oluverir insan.

dünyanın en güzel şeyi. özellikle çocuklarla oyun oynarken doğaçlama hikaye yaratmayı acayip seviyorum. yaratıcılıkları muazzam.

bu keyfi hiç bir şeye değişmem, market arabasının içine konulan çocuğu hızlıca itip ayağını kaldırmaya çalışmaktan ötedir, kaydıraktan kaymak, oyuncak bebeği seslendirmek. yazması bile keyif veriyor.

hadi amaaa, hepimizin içinde bi çocuk yatmıyor mu

yapmayı en sevdiğim şeydir. çevremdeki tüm evlileri çocuk sahibi olmaya davet ediyorum. hepsinin oyun arkadaşı ben olacağım, söz. (bakım konusunda bir garantim yok dikkat ediniz) bana mutluluğu son tattığım zamanları hatırlatıyorlar. bir çocuğun yanında özüme dönebiliyorum. hayat katlanılır oluyor.

çocukların gülmesi kadar samimi hiç bir şey kalmadı bu yeryüzünde. sadece bir çocuk gülümsemesine inaniyorum
ve sadece çocukların gözlerine baktığımda yelkenlerimi indirebiliyorum.