varsa böyle bir detay (ki bence yok ), bir erkeği kezban yapan detaylar da diyebiliriz o zaman. bunu diyenlere boka bakar gibi bakmak istiyorum.

bu konu zehirli bir ok sakın cevaplamayın dediğim konudur. ben eskiden hayatım diyenlerden nefret ederdim. şimdi herkese hayatım diyorum. geçen gün markette 'başka bir istediğiniz var mı' diye soran kasiyere ' yok hayatım' dedim. o kadar iğrenç bir hitap ki bu. sanki küçümser gibi. aynaya bakıp 'yapma güzel kızım sen bu değilsin, at o kelimeyi aklından ' diyorum ama nafile. yapıştı bir kere dilime.

1998 yılında nobel edebiyat ödülünü almış olan portekizli yazar. o kadar muhteşem eserleri var ki, her birinin tadı birbirinden güzel. "körlük" adlı kitabını çoğu insan okumuştur mesela. sonrasında ise devamı niteliğinde olan "görmek" adlı kitabını okumanızı tavsiye ederim. ayrıca "körlük", beyaz perdeye de aktarılmıştır. kitabı okuduktan sonra filmi de izlemeniz, ımm, enfes olur. bunun yanında "ölüm bir varmış bir yokmuş" adlı kitabı da harikadır. azrail'in uğramadığı bir ülkedir kitapta bahsi geçen. ayrıca kitabın özelliklerinden biri, aynı cümle ile başlayıp bitmesidir. bunun yanında, "kabil" adlı eseri de insanı düşüncelere sevk eden nadide kitaplardandır. kısacası tüm eserlerini size sevdiren bir yazardır josé saramago..

din

herkes kendi dinini oluşturmuş, haliyle en iyisini yine kendileri biliyor.

içim yangın yeri.. sesini duysam geçecek gibi...bu kadar zor olmamıştı.

susmak gereklidir bazen ve susar insan...

ankara'da biraz rüzgar var, yağmur yeni kesmiş ve her yer gül kokuyor isimli çalışmam.

polnalyubvi*'nin nahif sesiyle seslendirdiği çok güzel bir rusça şarkı. her bir cümlesinin altını çizmek ve duvarıma asmak istiyorum. dinlemenizi ve anlamanızı tavsiye ederim. *

çeviri eşliğinde dinlemek isteyenler için:

sözleri:

çok kısa, bir solukta okunabilecek bir roman.
ölümden, delilikten ve aslında ölüm bilincinin hayatı anlamlandırışından bahseder.



(bkz: veronika decide morrer)
(bkz: veronika decides to die)

bir aforizma dan feyz alarak oluşturduğum başlıktır.
başlıklarda bulunan tanımları okurken
yazarını da detaylı okuduğumu farkettiğim an düşünmeden ve bildirmeden geçmek istemedim.
aslında her ne kadar ınsanlardan yorulduğumuzu anlatmaya çalışsak da
hala iyi ve kaliteli oluşturulmuş donanım haline gelmiş kelimeleri görmeden geçmek istemiyoruz.
zaman kavramı ne olursa olsun
hangi devrin yada dönemin ruhuna sahip olursak olalım,
bir insanı bilmek
anlamak,
empati kurmak..icimizi herkesler haline getiren essiz bir duygu.

ama iyi ama kötü harf harf insanlar okuyoruz,
kitaplar dolusu...

sadece ismim yazılarak atılmış mesaj.

sadece ama sadece anne sevgisi. hiç tatmadım bu duyguyu, yanlış anlaşılmasın annem hâlâ yaşıyor. fakat bir kere bile sarılmadı bana, koklamadı ve öpmedi. ilk çocuğuyum, fazlasıyla güzel ve akıllı bir çocuktum. beni hiç sevmemesine bir türlü anlam veremiyorum. yani insan çocuğunu neden sevmez ki? 28 yıllık hayatımda bir kere bile ona sarılmak nasıl bir duygudur tadamadım. kimse anne yerini tutmuyor. kime sarılırsanız sarılın, bence o sevgiyi kimsede bulamayacaksınız. ömrüm boyunca da hep buna hasret kalacağım. bu yüzden ben kendi çocuğuma öyle bir sarılır öperim ki sevgisizliği benim yüzümden deneyimlemesin. sizden de ricam var lütfen çocuklarınıza çok çok sarılın, kırmayın, üzmeyin, çok iyi davranın onlara. bir çocuğun gözyaşlarının arkasında neler neler geçiyor inanın tahmin edemezsiniz. gözyaşlarının sebepleri, ömrü boyunca hayalet gibi peşinden koşacak.

en az bir tırnağı kırık, kalan tırnakları iki haftalık uzun tırnaklı, 10 parmaklı 2 el.
tırnak uzatan kızlar, nasıl başarıyorsunuz o tırnakları kırmadan uzatmayı.
ben bu işi 46 yıldır başaramadım.
illa bir iki tanesi kırılıyor.
tamam kabul ediyorum hızlı iş yapıyorum, elimi kolumu sağa sola kaldırıyorum ama bir kere olsun bir tanesi kırılmayabilirdi.
hala niye bana adapte olamadı bu eller, merak ediyorum.

t: yazılanları okumaya geldiğim, sevgisini güzelce belli edemeyen babaları görünce üzüldüğüm başlık.

benim babam biraz değişik biridir. işi düşünce "bebeğim, babana x şeyini yapar mısın?" falan der ama suçum olursa (ona göre suçluysam) annemin başına kakıp "kızın, senin kızın" falan der. her türlü iltifatı etmiştir bugüne değin, başım derde girene kadar.

sonra mesela "biri bir şey derse susmayın, dövün, karşıma dayak yemiş halde gelmeyin" vs. gibi sözleri de mevcut. bunlar da biz kavga ettikten sonra bulut olurdu. biz de saf saf inanıp artistlik yapardık. hey gidi hey.

takılırsa uğraştırır,hasta eder.büyük olasılıkla gitmiştir artık.

çağımızın en tehlikeli hastalığı diye sayılan birçok şey aslında her dönemde insanoğlunun muzdarip olduğu şeyler efendim. cehalet denmiş, partizanlık denmiş, kibir denmiş. oysa bunların hepsi insan olduğu sürece var olacak şeylerdir. bana göre en büyük hastalık sosyal medyada linç girişimidir. linç etme de her dönemde olan bir sorunsal elbette ama sosyal medya bunu artırdı iyice.

alfa romeo*

ortalık çok takipçisi olup da zırvalayan insanlarla dolu

günaydın sözlük...

ama öyle sosyopat derecesinde, her gün aynı saatte 'zınk' diye kalkan, bir beyaz yakalı dakikliğinde günaydın değil elbet...

'5 dakika daha' diye diye her sabah alarmını en az 5 kere erteleyen, bu yüzden geç kalmak üzere olduğu işine gitmek için koştur koştur evden çıkan, metronun yürüyen merdivenlerinin yürüme hızına isyan edercesine basamakları çifter çifter atlayan, tembel bir işçi aceleciliğinde bir günaydın...

gümüşlük'de relax bir günaydın değil, istanbul'da telaşlı bir günaydın...
stressli bir günaydın...