arkadaşını bulan çıksın, bekleme yapmasın. hadi hadi hadiii.

kabuğuyla yiyen adam gördüm askerde o yüzden maymuna diyecek sözüm yok afiyet olsun.

yağmuru kim döküyor?
ünzile kaç koyun ediyor?
(bkz: sezen aksu)

michael schumacher'in hayatını, kariyerini ve dönüm noktalarını anlatan netflix belgeselidir.

belgesel dün yayınlandı uzun süredir bekliyordum hemen izledim. belgeselin yapımcısı b/14 film gmbh, yönetmenliğini ise hanns-bruno kammertons, vanessa nocker ve michael wech üstlendi.
gerçekten güzel bir belgesel olmuş keyifle seyrettim.

belgesel genel olarak efsane f1 pilotu schumacher'in çocukluğundan o vahim kazaya kadar yaşadıklarını anlatıyor. bazı kısımları detaylı bazı kısımları hızlıca geçerek anlatıyor. röportajlar, bilinmeyen görüntüler, ailesiyle olan görüntüleri falan derken hiç görmediğimiz görüntüler karşımıza çıkıyor. başarılı f1 pilotunun özel hayatında ve yarış hayatında nasıl biri olduğunu yakın arkadaşları ve ailesi tarafından dinliyoruz.
ben genel olarak kendisini tanırdım ama belgesel sayesinde daha detaylı tanımış oldum. bu belgeseli izleyecek seyirciler bence ikiye ayrılacaklar. birinci kısım schumacher hakkında bilgi sahibi olup ona hayran olanlar. ikinci kısım ise onu hiç tanımayıp belgesel sayesinde öğrenecekler.
bir seyirci bence bu belgeseli izleyip schumacher hakkında her şeyi öğrenebilir.

tabii bazı kısımlar eksikti yani eksiklikten ziyade az değinilmişti. mesela mika hakkinen ile arasında olan rekabet daha detaylı anlatılabilirdi. bence yani. ayrıca ayrton senna ile aralarında olan rekabet de aynı şekilde daha iyi anlatılabilirdi.

belgeselin sevdiğim tarafı ise sadece kariyer üzerinden gitmemeleri. objektif bir gözle hazırlanmış. michael schumacher çok başarılı ve efsane bir yarışçıydı sadece kariyer istatistikleri üzerinden yürüyebilirlerdi ama böylesi daha lezzetli olmuş. ayrıca izlerken şunu fark ettim dönemin f1 yarışlarıyla bu dönemin yarışları arasında dağlar kadar fark var. eskiden çok keyifli ve riskler barındıran bir spormuş. şu an günümüzde izlediğim yarışlar bana biraz basit geldi. ne varsa eskide var ulan.

belgesel senaryo ve kurgu olarak ilk dakikalardan itibaren heyecan ve gerilim vadediyor. son kısımlara geldiğinizde ise o kazayla beraber ailesinin konuşmaları insanı gerçekten mahvediyor. çocuklarının ve karısının o konuşmaları ağlattı.

belgeselde schumacher ve kariyerine dokunan herkese yer verilmiş. bu kısım bence çok özel bir çalışma. herkes vardı herkes onu anlatıyordu güzel röportajlar ortaya çıkmış. onu çok özlemişiz.
belgeselin yayınlanacağını duyduğumdan itibaren umarım son durumuyla ilgili haber verirler diye bekledim. ilk dakikadan son dakikaya kadar. maalesef o haber gelmedi. eşi bu konuda saçma bir şekilde asla bilgi vermiyor. aramızda biraz farklı ama aramızda diyor. ablacım seni anlıyorum ama hani bu adamın bütün dünyada sevenleri ve hayranları var bilgi versen en azından. neyse. güzel belgeseldi tavsiye ederim.
netflix tebrikler işte böyle içerikler görmek istiyoruz.


not: son 20 dakikası harbiden ağlatıyor.

gerçek bir olaydan esinlenmiş film. gerçek olayın suçluları rahşan affı ile serbest bırakılmış. o zaman bir mafya babası öldür de öldürelim diyerek olay mağduruna teklif götürmüş fakat mağdur kişi reddetmiş.

hükümeti tebrik ediyorum en azından artık orman yakarak havayı kirletmeden direkt karar alıp uyguluyor. ayrıca odunları da bu sayede başka alanda kullanabiliriz.



buradan

michael jackson aslında yaşıyor ama bir yerde saklıyorlar.

atamızın zaman ve mekan kavramını aşan sözü.

tarihin sıfır noktası olarak adlandırılan göbekli tepe, 1995'te harald hauptmann önderliğinde başlatılan çalışmalar ile, insanlığın ilk yerleşik hayata geçtiği dönemde yani mö. 10 binli yıllarda inşa edildiği bulgularla kanıtlandı. çünkü buğdayın ilk izleri burada bulundu ve tarihin ilk ibadethanesi /tapınak olarak kabul ediliyor. tabi insanlığın ilk yerleşik hayata geçtiği yer burası olduğu için adem ve hava'nın buraya gönderildiğini düşünen bir kesimde mevcut.



bazı tarihçiler göre göbeklitepe'nin, ibadet yerinden daha çok bir sığınaktı. uzaklara göç eden insanların , bu bölgede dinlendiğini veya mola verdiğini düşünülüyordu . bu görüş de göbeklitepe’nin gizemini koruyan bir “barınak” olma özelliğini de taşıyor ama taşların üzerindeki çeşitli figürler bu fikirleri çürütüyor.



not : göbekli tepenin ismi 12 tepe olarak değişiyormuş.

kaskatı kesiliyorum,
delirecek gibi oluyorum bazen.

otuziki yaşıma günler sayan ben, çocuklar gibi tepinip hala seni çıldırmış gibi istiyorum. göğsümün topraklarına sensizliğin tohumunu ekeli 7 yıl oldu çiçeğim..

yüksek sesle 'anne' diyemiyorum, içimden çığlık atıyorum duyuyor musun? duy beni nolur. duymana, görmene, saçımı okşamana çok ihtiyacım var.

kokunu bulabileceğim hiç bir şeyim kalmadı. bana biraz kokunu gönderir misin anne?

sınırları zorlayan bir oyuncu. tam bir kilo cambazı bir bakarsın 55 bir bakarsın 90 kilo. yaşlı amca, karizmatik adam, ruh hastası bunların hepsi olabilir. rolü için her şeyi yapabilir. oradan verin bir oscar abimize.

ah o peltek konuşması yok mu?

hdp'sinin de, akp'sinin de, rantçısının da, pkk'lısının da komple gebermesi dileğiyle.

el dokuması ve yaşanmışlığı olan halıların bazı işlemlerden geçirilerek, yeni bir kimliğe büründürülmesi. bu halılar çok pahalı olduğundan, şimdilerde eskitme halılarında replikaları ve makina halısı gibi üretilenleri var.

vaktiyle bizim türkçe öğretmenimiz derdi ki;
şey öyle bir şeydir ki hiçbir şeyle birleşmez.
*

şu sıralar kitaplar iyi ki var en azından o kadar da boş yaşamıyoruz dediğim.

hayatında kafa dağıtacak kadar bile yer bırakmayacak kişi yeryüzündeki bütün sevgiyi verse de dönüp bakma...
başlarım onun ilgisine anlamasına, hayattan soğutur böylesi. sakın yazar arkadaşlarım 'ben ilgi istiyorum, bana sevgi göster, bla bla bla...' konuşan biri olursa oradan uzaklaşın.
sonunda her şeyden korkan, kimseye guvenemeyen, acaba bu da baskıcı mı diye yüreğini korkular saran biri olup çıkarsınız.
hayatınızdaki kimseye hayatınızı kısıtlatmayın, kimsenin de hayatını kısıtlamayın.
bu şekilde sadece kendi yalnızlığınızı hazırlarsınız.

son zamanlarda ne yazmaya ne okumaya dair kendimi motive edemediğimi düşünüyordum. burada yazılarını severek takip ettiğim birkaç yazarı ya okuyamıyor yahut çok geç okuyordum. sonra fark ettim ki şu sıra, erken uyanasım yok, iş yapasım yok, dilekçeler, talepler, iş görüşmeleri, film izlemek, bazı online programlar. hiçbirine karşı aktif bir çaba gösterme gayreti bulamıyordum kendimde. mesele aslında yalnız yazmak veya okumak meselesi değilmiş.

sonrasında birkaç çay ocağının açık olduğuna dair istihbari bilgiler geldi. meğersem uzun zamandır açıklarmış. ofisten akşamüstü nasıl hevesle çıktığımı, çay ocağında saatlerin nasıl ansızın geçtiğini ve bundan nasıl mükemmel bir zevk aldığımı inanın anlatamam. birkaç gündür eve gece dönüyorum. meğer tüm hevessizlik pandeminin beni dört duvarın kucağına atması ve o dört duvarın üstüme üstüme gelmenin boyutunu değiştirerek artık içime nüfuz etmesiymiş. kısacası dört duvar içimdeymiş. ya da ben artık bir dört duvara dönüşmüşüm. bundan sebep hayatımda aldığım en güzel haberlerden biri olarak karşıladım çay ocaklarının açılışını. öyle zannediyorum ki birkaç güne o çok kıymetli yazarların yazılarını yeniden heyecanla okuyacağım.

bu yazıya başlarken ne yazmayı düşündüğümü hiç bilmiyordum. ama bitirirken o birkaç yazarı, yazılarını ve çay ocağı oturmasını çok sevdiğimi anlamış bulundum. her biri var olsunlar. daima.