“zafer inananlarındır”

sıkı can iyi olur çıkmaz desen bozulur. ne yapalım kardeşim canın sıkılıyorsa? sanki bi can sende var anasını satayım. *

yazar bu başlıkta ne demek istemiştir? sevgili mod. tanım yok diyeceksin ama anlamadım ki tanımlayayım.

hakedilen bir birincilikti gerisi teferruat. ben sahne performansına yaptıkları müziğe bakarım varsa böyle bir durum zararı kendilerine.ben bu grubu måneskin'i sevdim yaptıkları müziğin ruhunu taşıyorlar. geçen sene kötü çocuk görünümlü izlanda grubu hatari vardı ev sahibi ülke israil de olmalarına rağmen cesurca filistin bayrağı'nı salladılar. dışardan baksan ne alaka dersin.
birkaç aykırı hareket yaptılar diye hemen karalamak saçma geldi.sonuçlar temiz çıkarsa ne olucak eurovision'a leke sürülmediği mi ispatlanacak.
bunları soruşturacaklarına gitsinler dünya starlarını soruştursunlar hepsi göz önünde. eurovision burası hepimiz uslu çocuğuz iki yüzlülüğüne gerek yok.

afrika'nın batısında bulunan küçük bir ülkedir. başkenti porto novo'dur.

mahallenin çocukları tarafından sinirlendirilip, dalga geçilen delisi onca çocuğun arasında beni gözüne kestirmiş kendisiyle dalga geçmedigim ve onu sinirlendirmediğim halde beni kovalamıştı. tahmini 7 yaşlarında falandım. arkamda mahallenin delisi önde ben bir yandan koşuyorum, bir yandan bağırarak ağlıyorum. tam evin önüne geldim içeri girip dış kapıyı kapatacağım ama apartmanın kapısı kapalı. otomata basıyorum ama deli bana yetişti yetişecek, zile basmaya devam ediyorum ama açan da yok. olduğum yere çöktüm sonrası yok. meğersem korkudan bayılmışım beni kovalayan deli yere yığıldığımı görünce öldüm sanmış korkmuş. gözümü bir açtım tüm mahalle başımda. 24 yaşıma geldim ne zaman zihinsel engelli veya akli dengesi yerinde olmayan insan görsem çok korkarım ve korktuğumu da karşı tarafa çok belli ederim. ama elimde olan bir şey değildir.
tanım: tekrarlayıcı olması, çocuğa genellikle yakınları tarafından yapılması ve uzun süreli etkileri sebebiyle tanımlanması ve tedavi edilmesi en zor travma türüdür.

karma puanım, tanım sayım ve sözlükteki genel sıralamama göre epey sakin olan yerdir. neyse en azından polemiklere şahitlik etmemiştir.

aradan çok uzun seneler geçti hala hatırladıkça gülerim bu gaf'ım için.

ege'ye ilk gidisimdi , söke'de geziyoruz orda yaşayan arkadaşlarla,bak buda zeytin ağacı dediklerinde,hayatında ilk defa zeytin ağacı gören biri olarak siyah zeytin mi yeşil zeytin mi diye sormuştum ve bana çok gülmüşlerdi.

bana o an anlamsız gelmisti gülmeleri,sehir hayatında zor olsada saksıda zeytin ağacı yetiştiren biri olarak zeytincigime her baktığımda şimdi bende gülüyorum.

bipolar olduğumdan mütevellit sık sık tutamıyorum gözyaşlarımı.

bir georges rodenmach kitabıdır.

kitabın kapağını açıp ilk cümleyi okumadan hemen önce aklıma kavafis geldi. ne zaman bir şehirle ilgili bir kitap okumaya başlasam kent şiirini hatırlamadan edemem zaten.

şehir yaşayan bir varlıktır aslında. biz onu olduğu gibi kabul etsek de o olduğundan çok farklıdır, olduğundan çok fazlasıdır. bir şehri seversek, o şehirde yaşayan birini seviyoruzdur. ahmet hamdi tanpınar üstadın dediği gibi “ bir şehri sevmek aşka sebep aramaktır.”

sorun şudur ki şehri sevmenize neden olan kişiyi kaybettiğinizde şehir de hırıltılı bir can çekişme safhasına girer ki bu safhadan sonrası bitkisel hayat gibi saydam bir ruh haline neden olur hem şehir için hem de bu kaybın mağduru için.

eşini kaybeden bir adamın brugge şehrini dolaşıp şehrin ölümüne şahitlik edişini okuyacağız bu kitapta. anıların yoğunluğunun kötü kokan bir sis gibi şehrin üzerini kaplamasına şahit olacağız, hiçbir suni teneffüs kurtaramaz can çekişmekte olan bir şehri.

kavafis ve ahmet hamdi tanpınar’ı da yanıma alarak okudum kitabı. böyle nedensiz çağrışımlar kitabın yoğunluğunu artırır elbette ama hikaye zaten o kadar yoğundu ki sanki kendi hacmini de aştı böylelikle. her şehir doğru yaşandığında bir roman olabilir. bu kitapta derin bir hikaye dönse de aslında baş kahraman brugge. ve maalesef artık aramızda değil.

kitabın çevirisini türkçede yapılmış en iyi iki çeviri sayılan don quijotte ve kayıp zamanın izinde kitaplarının çevirmeni, büyük insan, gözbebeğimiz roza hakmen yapmış. sadece bunun için bile okumaya değerken bir de selim ileri’nin sonsözü eklenince değmeyin gitsin.

şöyle bir tanımlarımı okudum ve kendime aşık oldum*.
(bkz: narsist kişilik bozukluğu).

insanın içini paramparça eden bir kısa film. hayvanlar üzerinde test yapan firmalardan sık karşılaştıklarımızı bırakıyorum.
avon
nars
loreal (maybelline de loreal’in)
estee lauder (bir de bununla övünüyorlar)
mac
sephora collection (güya çevreci)
benefit
clinique
lancome
rimmel
revlon
shiseido
dior
burberry
la mer
max factor
bobbi brown (elveda smokey eye maskara)
chanel
dolce gabbana
armani
tom ford
ysl
guerlain
(keşke vazgeçseler bu politikadan da kullansak gönlümüzce)
(bkz: https://www.crueltyfreekitt...)

kendilerinde başkasının hayatına karışma hakkı görüyor.

cemaatin ulan biz'de kılıyoruz aynı namazı ama adam maaş alıyor diye içinden geçirdiği kişi, özenilen meslektir.

ya arkadaş seviyeye bakar mısın? magmadan aşağısı yoktur ya diyoruz onu da göstertiyorlar efenim!

nasıl bir distopik ülkeye geldik ya
bu ülkede yaşayacağıma isveç’in köyünde elma veren ağaç olaydım

bu başlık ne güzeldi,
villa milla gelir giderdi.
şimdi yok kimse,
atışmalar ne hoşuma giderdi...

gelin geri başlığa,
yapın bir atışma.
takın kollarınıza bağlama
bir ben var benden içerü.