delilik

bi duru delilik

bişi konuşuyorduk, bunu yazdı. "bi duru delilik ".
aaa ne güzel, yazarım ben bunu dedim yaz dedi.
saymıyordum ama o anda aynı şarkıyı 6. kez dinliyor olabilirdik ama onun dediğine göre 8 milyona kadar da yolu varmış.
oh ne güzel diye sayıkladı içimdeki hiç de onunki gibi bi duru olmayan delilik. öküz gibi bağıran cinstendi hep benimki, oldum olası böyleydim, bu iyi diye değil, tam tersi olduğunu bilirdim de, hep bildim de..
aman ne bileyim ya işte?
şimdi aynı şarkı arka arkaya çalmaya hâlâ devam ediyor, ben sakinim, deliliğim hiç bir zaman onunki gibi "duru bir delilik" olmayacak ama ona bakarsam yeteri kadar bakarsam, onu onunla yaşarsam tüm istemediğim benler gider gibi geliyor.

işte bu bak, işte bu yazamadığım şey "bi duru delilik"!

"delilik şüphesiz aptallıktan iyidir. delilik var olmuş bir zekânın yok oluşudur; aptallık, var olmamış bir zekânın var olmamağa devam edişidir. deliliğin hiç olmazsa mazisi şanlı. aptallığın şerefli bir tarihi bile yok."

peyami safa