depresyon belirtileri

dağınıklığı umursamamak, geceleri uyumamak, gündüzleri yataktan çıkamamak. kişisel hijyeni önemsememek vs çok var.

en fenası yeme sorunudur. yedikçe yersin anlık mutlu eder adamı ama sonra tekrar kapanırsın içine. sonra yine yersin yersin yersin sonra bir bakarsın çirkinleşiyorsun giderek. kilo aldıkça hareket olanağın azalır bu kez asosyal olursun. depresyon tedavi de ediliyor ama tekrarlıyor.

umutsuzluk. artık umudum kesildiğinde neşe yerini üzüntüye burakır. keyif vermez hiçbir şey.

(bkz: uyanamamak)

çökkün duygudurum
anhedoni (eskiden zevk alınan aktivitelerden zevk alamama), ilgisizlik
çaba göstermeden çok kilo verme veya alma
uyuyamama veya aşırı uyuma
psikomotor yavaşlama
bitkinlik, enerji düşüklüğü
değersizlik veya suçluluk duygusu hissetme
konsantrasyonda zorluk yaşama
intihar düşünceleri
belirtiler en az 2 hafta boyunca görülmeli ve günün büyük çoğunluğunda yaşanmalı

(bkz: pilli bebek dinlediğini fark etmek)

eskiden keyif alınan şeylerden zevk alamamak, ilgi ve sevgi azalması, içine kapanmak ve bazen hiçbir şey yapmak istememek, geleceğe dair umutsuzluk, zevklerin ve ilgi alanlarının değişmesi, normalde sorun sayılamayacak veya daha önemsiz olaylardan bile daha çok etkilenmek..

(bkz: anhedoni)

herkeste farklı belirtileri oluyor.
ben yaklasık 10 sene ayakkabı ve canta degiştiremedim. hep aynı ayakkabı. aynı canta.

gecti simdi:)

uyku kalitesinde düşüş.
bende ilk belirti bu.

eskiden büyük bir istekle yapılan aktivitelere artık ilgi ve sevgi duymamak, yapsa bile keyif alamamak, hiçbir şey yapmak istememek..

nefes almanın bile zor geldiği bir yaşam

hayatım boyunca bir kere yaşamıştım bu belirtileri. belki umudunu kaybetmiş arkadaşlar için de aydınlık bir hava verir bu yazacaklarım… yani depresyonun bendeki versiyonu tüm gün uyumak üzerine kuruluydu. depresyon mu, emin değilim. işe zor giderdim, eve geldiğim gibi de saatlerce uyurdum. bu durum birkaç ay sürdü. sonra bir silkeledim kendimi. o aydınlanma da bana nasıl geldi hatırlamıyorum. işe başlamadan önce yaşadığım maddi zorlukları düşündüm, artık işim olduğunu hatırlattım kendime. şımarık bir çocuk olduğumu ve başardığım şeyler için şükretmediğimi fark ettim. insanoğlu bazen çok doyumsuz mu desem… kendime kızdım. baştan başladım, bazen düştüm de. o yüzden hayatta hiçbir şey çözülmez değildir. önce inanmalı, sağlık olsun. hayat hiçbir şey için yıpranmaya değmiyor. hayat kısa aslında, ölüm var. kendinizi sevin, sarılın, mutlu edin. zaten sonrası gelecektir. ama asla bencil olmayın, dua edin, insanları sevin. keza çevrenizi de mutlu edeceksiniz.

burayı okuyan arkadaşlar için de umut vermek istedim. iyi akşamlar efenim.