dibe vurmuş insanlara tavsiyeler

bu da geçer. küllerinden doğuyor, dipten daha bir hızla yüzeye çıkıyorsun.

nolursunuz kendinizle birlikte bizi de dibe çekmeyin. ve lütfen siz de en yakınlarınızın oyununa gelmeyin, bırakın orada gebersinler. herkes kendi kazdığı kuyuya kendisi düşüyor arkadaşlar, günah keçisi aramak boşuna.

edit: sözlükteki arkadaşlara demedim ya topluma dedim ben, sakin olun.*

endişelenmeyin, daha da dibi var, kör kuyu misali.

biraz klasik olacak ama: radikal değişiklikler yapın ama mutlaka spor.

durma en dibe kadar devam et. sonra batacak yer kalmıyor ve yavaş yavaş çıkıyorsun üste.

bol bol uyku

hayatta bazı anlar vardır ki insan nefes aldığını bile fark etmez. sabahlar anlamını yitirir, akşamlar sadece başka bir sessizlik olur. her şey üstüne gelir gibi hissedersin. kimse seni anlamaz, anlayan varsa da yetmez. işte tam bu anlar, “dibe vurmak” dediğimiz anlardır.

ama bil ki dibe vurduysan artık düşecek yerin kalmamıştır. bu, kötü bir şey değil; tam tersine bir fırsattır. çünkü insan, en çok dibe vurduğunda içindeki gerçek sesi duyar. artık kimseyi memnun etmeye çalışmadan, maskesiz bir yüzle kalırsın kendinle baş başa. orası karanlıktır, evet. sessizdir. ama aynı zamanda yeniden başlamak için en uygun yerdir.

öncelikle bilmen gereken şu: şu anda hissettiğin bu ağırlık, geçecek. şu anda yaşadığın bu boşluk, sonsuza dek sürmeyecek. şu anda umutsuz olman, hep böyle kalacağın anlamına gelmiyor. zihin, acıyı büyütmeyi sever ama zaman onu mutlaka küçültür. bugün gözyaşlarınla ıslanan yastık, yarın dinlenmiş bir başın yuvası olabilir.

kendine büyük hedefler koymak zorunda değilsin. hayatını bir anda düzene sokmaya çalışmana gerek yok. bazen sadece yatağını toplamak bile iyi bir başlangıçtır. bazen bir bardak su içmek, bazen sadece dışarı çıkıp bir süre gökyüzüne bakmak. küçük şeyler, büyük karanlıkların içinde ilk ışık olur.

yardım istemekten utanma. kimse bu hayatta her şeyi kendi başına başarmak zorunda değil. bazen bir dost, bazen bir yabancı, bazen bir terapist seni anlayabilir. konuşmak, anlatmak, yazmak bile yaraya merhem olabilir.

ve en önemlisi: kendine yüklenme. olmadı diye, başaramadın diye, insanlar gitti diye ya da hayat seni yordu diye kendini suçlama. sen elinden geleni yaptın. olmadıysa, bu senin değersizliğin değil, sadece hayatın cilvesidir.

her sabah, yeniden doğan bir ihtimaldir. belki bugün değil, belki yarın da değil… ama bir sabah kalkacaksın ve diyeceksin ki: “iyi ki vazgeçmemişim.”

çünkü sen, düşündüğünden daha güçlüsün.

gülümseyin, çekiyorum.

biraz cesursanız, oltanız ve çadırınız varsa, hazır yaz geliyor 2-3 aylığına gidin bir ege sahiline yerleşin.
isterseniz benim gibi sahil sahil de gezebilirsiniz.
yanınızda çok para olmasına da gerek yok. bin lira bile 2 ay götürür. çakmak parası, su parası işte. başka gider yok.
sahilde yaşayın 2-3 ay.
mümkünse telefon olmasın, saat olmasın. nerede akşam orada sabah. yeniden doğmuş gibi olmazsanız gelin beni bıçaklayın.

şöyle bir riskli tarafı oluyor, tüm hayatınızı o şekilde geçirmek isteyebilirsiniz. çünkü gerçek özgürlük var orada.

bir istiridye komşu istiridyeye:

- “içimde büyük bir sancı var. ağır ve yuvarlak ve bana çok ıstırap veriyor.” demiş.

diğer istiridye tepeden bakar bir hoşnutlukla yanıtlamış:

- “göğe ve denizlere şükürler olsun ki benim içimde hiçbir sancı yok. içimde ve dışımda her şey iyi ve tamam.”

o sırada oradan geçmekte olan bir yengeç, iki istiridyenin konuşmasını duymuş.

içinde ve dışında her şey iyi ve tamam olan istiridyeye demiş ki:

- “evet, iyi ve tamamsın ama komşunun taşıdığı sancı gerçekte son derece güzel bir inci.”

bazen yaşadığımız sıkıntıların, çektiğimiz sancıların ardından güzel şeyler olabilir. sadece sabretmek ve beklemek gerekir.

bahsedilen şişenin dibi ise oradan geliyorum.

bu kahve dünyasının çikolatalarından yiyin.

iyi geliyor.

bütün ağırlıklardan kurtulmadan çıkmayın dipten, hepsini bırakın ki rahat uçabilesiniz.
sonra birkaç yıl kafanız rahat olur.

tavsiye vermeyin. herkesin kuyusu kendine derin.

tavsiye değil benimki. kitabı okurken başlık denk geldi, alıntı da güzel geldi:


(bkz: sokrates öncesi ve sonrası)

dibe vurmuş insanlardan ziyade çevresindekilere tavsiyemdir,

elinizi uzatın tutup tutmamak onun bileceği durumdur, zorlamayın ve onunla birlikte dipte kalmayın..

biz kimiz ve neden dibe vurmuş insanlara tavsiye veriyoruz?
tecrübeler, yaşanmışlıklar insanı hayatta belli bir seviyeye getirir ama birine, hem de dibe vurduğunu iddia ettiğimiz birine biz nasıl tavsiye verebiliriz ki?
her insanın acısı, biriciktir bana göre.
başka bir yazıda da yazmıştım, biz o kişinin yürüdüğü yolu yürememiş, o kişinin dağına yağan kar bizim dağımıza yağmamış, bu durumda nasıl tavsiye verme cüretinde bulunabiliriz?
yani olsa olsa destek olabiliriz en fazla.
bu biraz da sana iyi gelen ilacı başkasına önermeye benziyor.
olur ya belki o kişinin önerdiğimiz ilaca alerjisi var, belki ilaç onu iyileştireceğine daha çok hasta edecek?
bilemeyiz.
üniversite için tercih yapan bir gence yol gösterilir, film izlemek isteyen birine tavsiye verilir, iki kıyafet arasında kararsız kalmış birine fikir belirtilebilir ama hayatın dibini görmüş kimseye hiçbir tavsiyede bulanamayız.

motor alın

kendi başınıza çözemeyeceğiniz sorunlarınız varsa doktor arkadaş terapist vs destek almaktan çekinmeyin. hedef odaklı olun. ne şekilde dipten çıkılacaksa o şekilde ilerleyin. bazen tekrar yükselebilmek için en dibi görmek gerekebiliyor. hisleriniz, düşünceleriniz vs hepsi geçici, yani sonsuza kadar sürmeyecek. bir süre sonra kesinlikle daha farklı hissedip daha farklı düşüneceksiniz. hiçbir şey sizden önemli değil. aslansınız yaparsınız hadi bakim koçum benim be yürü.

önce o duruma düşmenize neden olan şey ya da şeyleri bulun, sonra da ondan kurtulmanın yolunu.