diri diri toprağa gömülmek

en çok korktuğum şeylerden birisidir. hatta ya beni gömdüklerinde mezarda canlanırsam , ölmemişsem diye kendimi yiyip bitiriyorum.

aslında öldüğümüzde de bilincimizin açık olabileceğini düşünüyorum. yani sanki bütün gömülme merasimini izleyeceğiz gibi.

arapların yaptığı insanlık dışı olay. o dönem de gericiydiler, şimdi de gericiler.

ulan gömseler ne keyiflenirdin. az deelsin hee mavi lark.

"... gözlerimi kapatıp hayallerime dönerdim. dizlerimin üstüne çöküp, avuçlarıma kumlar doldurup ellerimi havaya kaldırdığımı sonra da asla üşütmeyen ama sürekli yüzümü okşayan rüzgârın parmaklarımın arasından dökülen çölü havaya savurduğunu hayal ederdim. kuma gömülü olduğumu hayal ederdim. önce büyük bir çukur açar, içine girerdim. sonra üstüme tülbent inceliğinde bütün vücudumu kaplayan bir kumaş örterdim. çevremdeki kumlarla önce ayak ve bacaklarımı sonra gövdemi gömerdim. en sonunda da örtüyü yüzüme çekip dışarıda kalan tek kolumla biraz daha kumla kendimi tamamen gömer ve bu işi yapan kolu da geldiği yere, yani yumuşak kumun içine saplardım. gözlerim kapalı olurdu. sanılanın aksine serin olurdu kumdan kozam. çölün bir parçası olurdum. ne bir insan, ne de bir canlı. sadece çölde bir kum tanesi. kumlar vücudumun şeklini ıslak alçı gibi almış olurdu. neredeyse kumlar ile bedenim arasında havanın bile olmadığını düşünürdüm. balıkadam kıyafeti gibi sarardı kumlar beni. çok küçük nefesler alırdım. nabzım yavaşlar ve aldığım o cılız oksijenin her zerresini fakir bir çocuğun bulduğu ekmek parçasını kırıntılara bölerek saatlerce yemesi gibi kalbim de zevkini çıkararak içine çekerdi. yeryüzündeki en güvenli yerde olduğumu düşünürdüm. hatta dünyanın dışında bir yerde gibiymişim gelirdi bana. bildiğim ne rahatlatıcı duyguydu. bir insanın hissedebileceği en büyük huzur kaplardı içimi. çölde bir kum tanesi. çöle gömülü bir çocuk! hiçbir şey istemeyen. her şeyden korkan, hayattan midesi bulanan bir çocuk. ve beklerdim orada öleceğim günü. birilerinin gelip, “sen öldün. haydi gel!” demesini. çünkü yapacağı hiçbir şeyi olmayan bir çocuktum.
çölde gömülü ölümü beklemek. işte bunu hayal ederdim gözlerim kapalı, bütün insanlar uyurken. onlar kontrol edemedikleri rüyalar, kâbuslar görüyorlardı. ama ben istediğimi yaşıyordum o gecelerde."*

mevcut durumda kendime uyguladığım tarifedir

cahiliye dönemi denen dönem islamiyet öncesi dönem. nasıl bizde siyasal islamcılar "cehape dönemi" diye hönkürüyorsa ve o dönemle ilgili yalan üstüne yalan söylüyorsa müslümanlar da islamiyet öncesi toplum için benzer yalanları söylerler. hatta bizim siyasal islamcılar bu ilk dönem müslümanları örnek almışlar. yalan söyle, gerçekleri çarpıt, iftira at, senin kredin artsın.
islamiyet öncesi orta doğu'da tanrı baal için çocuk kurban etmek vardı. ancak bu daha sonra ibrahim peygamber'e atfedilen bir masalla çocuk değil hayvan kurban etmeye çevrilmiştir.
islamiyet öncesi arap toplumunda kadın, islam'ın getirdiğinden çok ama çok fazla özgürdü, bireydi.
düşünün mesela, peygamberin ilk karısı hatice, mal, mülk, kervan sahibi bir iş kadını. tek başına işini yürütemeyeceğini anlayınca 40 yaşındayken 25 yaşındaki bir gençle evlenmeye karar veriyor.
he canım arap toplumunda kadınlar yok sayılıyor.
peygamberin en sevdiği karısı ayşe, peygambere "senin tanrın senin şeyinin keyfine ayet gönderiyor" diyecek kadar açık sözlü. buna bağlı olarak "ıfk olayını" yaratacak kadar cesur.
he babam kadınlar utanç vesilesi. onun için doğar doğmaz öldürülüyor ve araplar elizabetle çiftleşip ürüyorlar.

düşünmesi bile insanı dehşete düşüren durumdur. duruma örnek vermek için taa cahiliye devrine gitmeye gerek yok. maden kazalarında da insanlar diri diri toprağa gömülüyor. keza savaş sırasında da bu durum yaşanabiliyor. çanakkale türküsünde geçen ''ölmeden mezara koydular beni'' buna bir örnektir. atılan top mermilerinin alt üst ettiği toprak pek çok kişiyi içine almıştır.

türkiyede yaşayan çoğunluğun sahip olduğu hissiyat.

bazen bunu bize sevdikleriniz yapıyor. ne yalan mı? gözümüzden sakındıklarımız...
hayaat yeterince zorlu değilmiş gibi bir de diri diri toprağa gömülüyoruz.
bu, esasında hayattan el etek çekmek demek. yaşamak için hiçbir emare göstermemek, adım atmamak, yorulmak ve ölmeyi beklemek demek.

ancak şarkıda söylendiği gibi ölünmüyor mutsuzluktan... dolayısıyla kalkacak gücü de bulmak gerekiyor bir yerde ama çok zor. çünkü insanın, sevdikleri tarafından ihanete uğraması ne zordur bilirsiniz. öylece yatar, hiçbir şey yapamazsınız. halbuki onun da, insan olduğunu ve yüce ozellikler kadar çirkinlikleri de içinde barındıran bir yaratık olarak var edildiğini bilse insan, ölmeden mezara da gömülmez, diri diri toprağa da sokulmaz, keza cahiliye arap adeti ya da çanakkale türküsü'nün emsali olduğunu bilmezdi....

diri diri gömülüş, bir edgar allan poe hikayesidir.
(bkz: the premature burial)

kısa film olarak da çok eskiden tv'de izlemiştim ama emin değilim, sanki trt gibi geliyor.
buna sonradan bakmam lazım, kısa filmi de çok iyiydi, aklımda öyle yer etmiş.

okuyun, çok iyidir. tıpkı kızıl ölümün maskesi* gibi şahanedir.

zamanında araplara yasaklanmış olan bir cinayet biçimidir.
lakin insan öldürmek için sebep ve yöntemler arayanları mecburen başka yollara sevk etmiş olan bir yasaktır.

araplar da dahil bütün müslümanlar ellerindeki kitaba göre değil, kitaba söylettiklerine ve anlamak istediklerine göre hareket ettikleri için bugün belki diri diri gömmüyorlar lakin kafa kesmeye, ateşte insan yakmaya vb. devam edebiliyorlar.

bugün yapılanlara bakacak olursak belki de cahiliye devrinden de daha geriye doğru gidilmiştir. hatta belkisi fazla bile oldu değil mi?

burada ben islam dinine bir sorumluluk filan yüklemiyorum. veya islam dini bu olaylara sebep oluyor da demiyorum. bu başka bir olay.

afganistan ve iran'daki kadınlar buna örnektir.

akıllara nikki ve paulo'yu getirir.

eski çin'de çok yaygın uygulama. bunu yapan insan olamaz.

en kötü ölüm senaryolarından biridir.

(bkz: medine memi)

dininiz, peygamberiniz bu geleneği bitirdi, he mi?

insanoğlu sınır tanımayan bir yapıya sahip olduğu için, her sapkınlık ve saçmalık her an yapılabilir düzeydedir.

yakın zamanda yaşadığımız depremde birçok insanın başına gelen durum. geç müdahale yüzünden enkaz altında canlıyken, zamana ve şartlara yenik düştü birçok kişi. bu da cahiliye değil de nedir? baştan o evleri yapanlar, izin verenler, görevini doğru yapmayıp denetlemeyenler cahilin dik alası. 2023 türkiye'sinde diri diri gömüldü binlerce insan.