emekli olup köye yerleşmek isteyen insan

bırak emekliyi, şu an yerleşme gibi bir fikrim var. şehir hayatı çok stresli.

köyde doğup büyüyenler için genelde saçma gelen hayal.

ama izinlerini bodrumda beş yıldızlı otellerde geçirmeyi yeğler.

bakın arkadaşlar arada bana da köye yerleşsem doğanın içinde olsam hissi geliyor ama birbirimizi kandırmayalım. köyde yaşamak o kadar kolay değil.

eskiden apartman hayatını seven ben şimdi köy hayatını özlüyorum. yaşlandıkça toprağa yakın olmak istiyor galiba insan.

1 sene özel sektörde çalıştıktan sonra gelen istek.

her köy aynı olmadığı için tercih edilebilecek bir durum. şehirden çok uzak olmayan, bir ihtiyacım olduğunda kolayca karşılayabileceğim, sabah kuş seslerine uyanıp temiz hava alacağım, ufak tefek işlerle uğraşacağım, düzgün insanlar yaşıyorsa eğer onlarla muhatap olacağım bir hayatı neden istemeyeyim.

benim ama hayatı boyunca cihangir ya da nişantaşında yaşayıp, bir kez olsun saldırgan sokak köpeği görmediği halde, köpekler sokaklarındır korkuyorsanız dışarı çıkmayın diyen pembe popolu arkadaşlar gibi yerleşmek istemiyorum. onlar bahçe kazıyıp organik sebze yiyeceğini falan sanıyor. 3 gün sonra köylülerin ne kadar acımasız olduğunu görüp ağlıyorlar.

daha girişte hem köylülere, hem şehirlilere hem de sokak köpeklerine sallamayı başardım. biraz sakinleşelim. şiir yazıyorum. okurken derin bir nefes alıp her şeye tekrar başlıyoruz.

avcumda unutulmuş binlerce gölge
yeraltında öldürülmeyi bekledim
günışığı vururken gözüme
ölmeyecektim

katilim yoktu,
katilim çok

babamların köyü yok. hepsi elinden hiçbir iş gelmeyen, anca para kazanmayı bilen, kavga çıkaran erkek görünce kaçan istanbul çocukları. babam hiç köy görmemiş, kibarliktan çıldırıyor. tokat atılınca ihihi yaaaaa biraz daha sert vur falan diyor. kusura bakmasın ama öyle. bir gün durup dururken biri beni itekledi, döndü o kişiden özür diledi. 19 yaşında arkadaşların köyüne gittim meraktan. karadeniz'i karış karış gezdik. gece vardık, sabah kalktık, gezmeye gidelim dediler, 10 cm topukluyu giydim çıktım köy yoluna. beni görenler orada istanbullular maldır düşüncesini kaptı. akşam geldim, bir domuzu köpeklere parçalattıkları görüntüleri kahkahalar eşliğinde izlediklerini görünce ağlama krizine girdim, oradan ben başka bir düşünceyi kaptım. burada söylemeyeyim.

biz oradan buralara gezerken gördüklerimi bir gün kitap haline getirmeyi düşünüyorum. kafama sıkıp intihar süsü vermesinler diye ölmeden 1 hafta önce yayınlayacağım.

sonra ben köyü istanbul ve yakını şehirler ile sınırlı bıraktım. çanakkale ile birkaç kez münasebetimiz oldu, bayılırım. ıstanbul köylerine yine bayılırım ama yerlilerine çok bulaşmam. bi yakınım yaşıyor istanbul'da köyde, kızcağız bir gün taksiyle eve gelmiş, taksici ile adı cıkmış. çamaşır astım bir gün kapısından geçen ipe, gelen geçen adımı beceriksize çıkardı. milletin canı sıkılıyor. kahvenin önünden 2 kez geçince kendini onlara göstermek için bunu yaptığını düşünüyorlar. köyler böyledir. köylerde yaşayıp böyle olmadığını iddia edenlere ya he diyorum.

haliyle ben zevkime uygun döşenmiş müstakil villa, birkaç italyan yardımcı, bahçemin içinde gezinen at ve midilliler ile sınırlı bir köy yaşamı çok istiyorum. böyle 10 metrelik duvarlar yaptırırım ki korkup gelmesinler. çok önemli bu kısım.
bu yazdıklarım sizlere şımarıklık gibi mi geliyor?

şuraya taş bırakıyorum, dilerseniz fırlatabilirsiniz. ama yüzüme gelmesin, yüzümle para kazanıyorum.

editiminişi: sokaklar köpeklerindir o. belki de köpekler sokaklarındır. disleksi çünkü.

kapitalizmden, insanlardan, başıboş sohbetlerden sıkılmış insan düşüdür.

kalabalık bir ailesi yoksa ya da beş on kişi birleşip bunu yapmayacaksa kısa sürede pişman olacak kişidir. yaşam ucuz sende de para var ama köyde huzurlu yaşayabilmenin ön koşulu kalabalıktan olmaktır. çünkü fukara diyarlarında gücün ölçütü ve insanları sana bulaşmaktan caydıracak olan şey: kaç kişi olduğundur. önce küçük bir ilçeyi denersen anlarsın kalabalıktan olanın nasıl da keyfince yaşadığını ama yalnız olanın neler çektiğini mesela.

köy edebiyatı güzeldir de iş gerçeğe binince o kadar güzel olmayabilir şehir hayatına alışan insan için.

emekli olmadan da küçük bir şehirde yaşayıp ömrünün önemli bir kısmını kapitalizme yedirme olasılığını yok edebilecek insandır. küçük şehirlerde hayat standardı daha yüksek olduğundan ayrıca üreticiliğe de büyük şehirlerden daha müsait olduğundan emekliliğe kadar huzurla yaşayabilmesi mümkündür.

emekli olamadan tahtalı köye yerleşmesi muhtemeldir. 65 yaşta emeklilik olur mu lan?

emekli olmadan küçük bir yere yerleştiğim için maalesef istanbul'a geri dönmek zorunda kaldım.*

az insan çok huzur mantığında olan , mantıklı olan insandır.

yerleşebileceği bir köyü olan insandır. ona bile sahip olmayanlar var.

14 yaşında köyden ayrıldım. o gün bugündür köye yerleşmek istiyorum. lanet olsun beton, lanet olsun dikey mimari.

ben emekli olmadan yaptım. müthiş bir rahatlık. 30 dk ötemde dağ havası 30 dk ötemde deniz havası var. ama bu rahatlık bana batmaya başladı. biraz erken davrandım sanırım. işim sanat olduğu için gayet buradan çalışabiliyorum o konuda sıkıntım da yok ama. ne bileyim ben çok sosyal biriydim hayatım boyunca bu kadar asosyallik bana ağır geldi. etkileşim şart meslektaşlarınla, ya da aynı alana ilgi duyan insanlarla. arada geziyorum tabi izmir, istanbul falan ama orada ikamet etmeye benzemiyor elbette.

eşimin hayali. anlaşamadığımız bir konu bu.
ben istemiyorum.
çünkü benden olmaz.
ben çiçeğe su versem çiçek ölüyor, bahçe ekip biçeceğim?
kuşum nurhan'a zor bakıyorum ben. inek, keçi falan?
yeşil zeytinle siyah zeytini farklı ağaçta yetişiyor sanırdım ben.
o kadar uzak, o kadar alakasızım.
eşimin köyünde hastalansam, bir kaza geçirsem kendi arabamla hastaneye gitme sürem yarım saat. başımız sağolsun, ölürüm ki ben o kadar saatte.
ambulansla gel git 1 saat. ahanda koktu cenazem.
yok gerçekten benden köy insanı olmaz. keşke olsa ama olmaz. aç kalırız.

memurun rüyası:
emekli olup sakin bir sahil kasabasına yerleşmek
işçinin rüyası:
emekli olup köye dönmek
işverenin rüyası:
köyden bi bağ, sahil kasabasından bi yazlık almak, ikisinden de kayınço faydalanır kendi yılda bir kez bile göremez

türkiye'yi gezerim diye düşünüyorum.