erteleme hastalığı

ertelemeyeyim diye jules payot'un irade eğitimi kitabını aldım. kitabı okurken bir yerden sonra o kadar sıkıldım ki başka kitaplara başladım.
kitaplıkta onu gördükçe, "bak ben tembel değilim. sadece seni okumak istemiyorum" dercesine başka başka kitapları okuyorum. aradan üç yıl geçti o hala yarım duruyor.

geçen zamanda yeni kitaplar aldım ve kitaplıktaki başka dolu raflardaki kitapların önüne yeni kitapları dizebilecekken, hasan ali yücel klasikleri'nin önünde dizmeye başladım. çünkü irade eğitimi bu kitaplar arasında, galiba bilinçaltımda bir yerlerde suçluluk duygusu hissettiğimden irade eğitimi'ni artık görmek istemiyorum.
bu arada onun önünde de dizili olan kitaplar da üstün dökmen kitapları. *

şimdi şair burada ne demek istiyor? sözde ertelememek için irade egitimi okuyordum. ertelediğim bir o oldu.

procrastination diye geçiyor. değişik yoğunlukları var. kimilerinde tatlı bir heyecan seviyesindeyken, kimilerinin hayatını zindana çevirebiliyormuş.

sebebini bilmiyorum ama çözümü yapılacak işleri sıraya dizmek, düzenli olmak falan değil. daha önce yaşadım oradan biliyorum. ben zaten düzenli olabilsem böyle bir rahatsızlığım olmayacak. kendinize küfür ettirmek istemiyorsanız, "ya aslında yapılacak işleri yazsan, onları takip etsen çözülür" demeyin bence. bana diyenlere içimden ediyordum ben.

ne zaman ki, kafam rahatladı. mutsuz olduğum ortamdan uzaklaştım. bu sorunum da sıfıra yaklaştı. kafayı temizlemek çözüm olabilir. "yapabilsem böyle bir derdim olur mu lan zaten" diye bana söverseniz, anlarım. haklısınız çünkü.

ben bunu asiri asiri yasiyom ya.