erteleme hastalığı

yemin ediyorum işi gücü bırakın bu hastalığa odaklanın kanser gibi tüm vücudunu ele geçiriyor ve yapacam derken yine erteliyorsun.

hayat mottosu üşeniyorum öyleyse yarın diyenlerin hastalığıdır.

böyle bir şey var ve alışınca vazgeçmek zor oluyor, hayır aksine o kadar çok şey erteliyoruz ki bir yerden sonra bütün işler yarım yamalak sarpa sarmış vaziyette ortaya çıkıyor birer birer ve işte o zaman g**e geldiğimizi anlıyoruz. bundan nasıl kurtulurum dersen naçizane tavsiyem kendi kendini ufak ufak itekleyip işlerini yapmaya bir yerden başlaman, sonrasında yavaş yavaş daha organize olabiliyorsun

gumball'un "erteleyiciler" bölümüne konu olan hastalık. bence çok güzel işlemişler.

aaa bunların bir de atasözü var üşeniyorum, öyleyse yarın. çok da gamsız olur çoğu. rahatlığı rahatsız eden insan. çifte islatilmis havlu ile dövülesi. bak tanım yazarken içimdeki şiddeti dışarı vurdurdu. o derece sinir bozucu.

elinde onlarca tamamlanmamış projesi olan kişinin tutulduğu hastalıktır.

ben bu konuyu artık farklı değerlendirmemiz gerektiğini düşünüyorum. belki bizim yani erteleyenlerin geçerli ve mantıklı sebepleri vardır. bir iş için ayrılması gereken süreyi doğru ayarlayabiliyoruzdur belki? son anda yapabileceğimize inanıyor ve sahiden de bu konuda haklı çıkıyoruzdur. bu sayede öncesindeki zamanımızı dilediğimiz gibi değerlendirebiliyoruzdur. herkes kötü dediği için kötü bir şey olmak zorunda mı?

ertelemek bir hastalık değil, davranış biçimidir. her davranışımız gibi bu davranışın da temelinde bir güdü vardır. bu güdüye ister mükemmelliyetçilik deyin ister başarısızlık korkusu temelde bir şeyden kaçma duygusu ile hareket edilir.
bu davranışınızın sonucunda etkilenen insan sayısı arttıkça olayın dramatikliği de şahsa verdiği acı da artar.
erteleme dürtüsünü hiç hissetmemiş bir insana bu duygu durumu anlatmak neredeyse imkansızdır, genelde sanılan sizin sorumsuz bir birey olduğunuzdur. oysa çok yüksek bir ihtimalle ertelediğiniz işi bitirmeyi ötelediğiniz süre boyunca verdiğiniz sinir harbi bir çok sorumlu insanın harcadığı efordan kat be kat daha fazladır.
en makul çaresi ertelenen konu her neyse onun bütününe değil sadece ilk adıma bakıp, derin bir nefes alıp sadece o ilk adımı bitirmeyi hedef koymaktır. bunu böyle yazmanın yapmaktan çok daha kolay olduğunu bende biliyorum ama gerçekten başka bir çaresi yok.
tek istediğiniz o işin bir an önce bitmiş olmasıyken kalkıp bir adım bile atamamak nedir çok iyi biliyorum.
ama şunu da biliyorum o adım atılabiliyor ve atılınca çok güzel oluyor. bakın mükemmel oluyor ya da herkes bayılıyor demiyorum ama bölüm sonu canavarını geçmişcesine bir ferahlık hissi oluyor.
gönül ferahlığı ile yatağa uzanmak nedir bilir misiniz? sonucun ne olduğundan bağımsız olarak yapman gerekeni yapmış olmanın eşsiz ferahlığı. bahsettiğim tam da bu.

bunu bir hastalık olarak görmüyorum, bir dönem olarak görüyorum.

şu an böyle bir dönem ve tutum içerisindeyim.
bu dönem birkaç aylık bir dönem.

bana pek gelmiyor gönül meseleleri, sonrasında dağılıyorum, bu yüzdendir mümkün mertebe kaçıyorum.

her şeyi erteliyorum, işleri erteliyorum dağ gibi oldu, gideceğim yerleri erteliyorum noktalar birikti, yol üstü bir yere uğrayacak olsam, aman diyorum sonra uğrarım, onu bile aradan çıkarmıyorum.

hallederiz kadir'e döndüm, hallederiz deyip hiçbir şey halletmiyorum. yaptığım şeyler, üç beş zaruri şeyden ibaret, onlara sığınıyorum ve geri kalan ne varsa erteliyorum.

daha önce de yaşamıştım, o ipin ucundan bir tutmak lazım, sonrası geliyor, ipin ucunu tutmak için de ne lazım? bende olmayan...

öyle bir hastalık ki hastalar tedavi olmayı bile ertelerler...*

oblomovluk hastalığı da denilebilir. her insanda az da olsa mevcuttur.

bunun nirvanası olarak :
"şimdi bunu mu düşüncem sonra düşünürüm "
vardir.

düşünceleri de ertelemek.

hayat kısa zaman aleyhimize işlerken çoğunluğun muzdarip olduğu sorun. sonrası çok geç olabilir o yüzden hiçbir şeyi ertelememeli...

bunu yapabilsem başarabilsem dünya beni konuşuyordu. en azından ben konuşuyordum. bu atalet durumu berbat bir şey. oblomov gibi yataktan çıkmıyoruz. bir üşengeçlik boşvermişlik
bir hırslı olmama durumu. mutlaka bir şeyler erteleniyor. başkasının işlerine ise nasıl koşuyoruz yardıma. kendi işimizi öyle yapmıyoruz.
başkasına bir akıl vermeler aman bir fikirler bir yardımlar, kendimize sıfır.
bazen de birilerinin dürtmesi gerekir. ertelemeler yüzünden düşünüyorum da dünyada ne kitaplar yazılmamıştır, ne filmler çekilmemiştir.
ne icatlar yapılmamıştır.

bu hastalık bulaşıcımı eğer öyleyse birileri bana da bulaştırabilir mi rica etsem .
neden bekleyen şeyler beni dürtüyor rahat bırakmıyor yaaaa bende hasta olmak istiyorum bananeee

bunun bir tedavisi varsa olmam gereken hastalık. elimde değil, her şeyi son güne, hatta mümkünse son dakikalara kadar erteliyorum. sonra koştura koştura yapıyorum her ne yapmam gerekiyorsa. yaptığım şeyden de tam verim alamıyorum böylece. ilacı falan olsa keşke.

hastalığın da ertelenmesiyle sonuçlanan bir düşünce defosu.

her seyi son anına koymaktan kriz yonetimi deneyimim nirvanaya ulaşmış olabilir. son anda dahi ertelemek icin firsat kontrolu yapip 3 dakika bile dâhi erteleyebileceksem hemen erteliyorum. erteleyemedigim tek sey erteleme hastaligim lutfen ertelemeyi nasil sonsuza kadar ertelerim artik kendimi ertelemek istiyorum ertelemeyi becermek icin erteledigim seyleri simdi yapabilirim.

sevgilisiz olanların çektiği dert.