ev hayvanlarının psikolojiyi olumlu etkilemesi

sevme ihtiyacımızı karşılıyor. sevilmek kadar sevmeye de ihtiyacımız var ve bence psikolojik bozuklukların çoğu sevilme değil sevme ihtiyacından dolayı.
çirkin bir dünyada sevecek bir şey bulamamaktan korkuncu yok.
bu esnada masum bir kediyi sevmek, bir çiçeği sulamak yaşatmak çoğu derde devadır.

çoğu zaman yataktan çıkmak istemiyorum. tatil günüyse yatmak daha mantıklı geliyor ama o hayvan yalnız , o hayvan miyavlıyor.

bu şu demek , uyandığının farkındayım. beni içeri almazsan çok sıkıldığım için miyavlamaya başladım ve ne kadar azimli olduğumu biliyorsun.

hemen kapıyı açıyorsun ve hop diye yatağa atlıyor. işte o zaman diyorsun ki bana ihtiyacı var. bunu hissediyorsun. bu kendini kandırmak değil gözlem. hayvan senin yanına gelip gurulduyor. sev beni diyor daha ne yapsın.

keşke bir ev hayvanım olsa dediğim başlık. umarım ilerde bende kendi evimde hayvan sahiplenebilirim

galiba iki hafta oluyor, küçük bir kedi sahiplendim ve o geldiğinden beri çok daha mutluyum, neşeliyim.

sevmek insanı çok değiştiriyor..

insanın enerjisini en yüksek seviyelere çıkardıkları bir gerçektir. onların o tatlı tatlı bakan bakışları, yumuşacık tüylerini okşamanın verdiği mutluluk tarif edilemez. en stresli olduğum zamanlarda bile içimi yumuşacık, sıcacık yapıyorlar. iyi ki varlar bu hayat onlarsız çekilmez.

bir adam ev hayvanı olarak iguana besliyor. bir değil iki tane. bazen görüyorum. boynuna sarmış caddede geziyor.
1) bunun okşanacak tüyü yok ki
2) adamın konuşmaları, hareketleri, vücudundaki dövmelerin yoğunluğu falan adamın psikolojisinin hiç de düzgün olmadığını gösteriyor.
bir de piton ve piranha besleyenler var. onlardan hiç söz etmiyorum bile.
sonuç:
yanlış önermedir.