evdekilere küsüp kızınca yapılanlar

20'li yaşlarımda arabama atlar şarköye gider 1 hafta kafa dinlerdim.

ciddi bir şeyde odama çekilirim. ortamda kaldığım zamanlarda mesafeli, soğuk tavrımla birlikte istemsizce dik dik ya da yandan hıh bakışlarını yolluyorum. bir şey soracakken o kişiyi dahil etmiyorum. o kişi gönül alma yoluna düşmezse tam bir çekilmez veya baş belası gibi davranırım. onları sinirden kudurturken içten içe gülerim. suçlu olduklarını bildiklerini için ağızlarını da açamazlar. (bunları yaparken bazen güleç bazen de sert yaparım artık olay neyse.)
ama kim olursa olsun tavır koymak gerektiğinde koyarım. bunda da bir sakınca görmüyorum çünkü o "beni üzdün bu hatanı düzeltmelisin." veya "beni incittin, eski hâlime dönmem için bir şeyler yapmalısın."
kaç yaşına gelirsem geleyim küsecek kadar kıymet verdiğim biri olursa küsmeye devam edeceğim...

arabaya binip beş km gittikten sonra küsülen kişiye telefon açıp böğüre böğüre ağlamak. sonra dönüp eve, sarılmak. ben evdekilerle küs kalamıyorum.

gülüşümü esirgerim.

kolay sinirlenen biri değilim (bu sevdiklerim için geçerli sadece) ama sinirlenirsem şakacı ve güleç modumdan direkt ciddi, sert ve ters moduma geçerim. (haksızlık, kalıplara sığdırmaya çalışma veya yanlış anlaşılmadan dolayı sinirleniyorum çoğu zaman.) laf edilirse onlara laf sokmadan cevap vermem.
tam kızgınsam odama çekilirim ve sınır koyarım. (küsüyorum bir nevi ki küserim gerektiği yerde. umrumda da olmaz. sadece küçükler küsmez.) telafi için en fazla 3 gün bekler olmadı mı normale dönerim ama kızgınlığım geçene kadar süründürmekten de geri kalmam. sonra ise umursamam. haksızlık mı yapıyor, yanlış mı anlıyor ne halt ediyorsa eder. kendimi açıklama gereği bile duymam. "böyle mi düşünüyorsun/anladın?"
"iyi öyle düşünmeye/anlamaya devam et." diyorum açıkça.
konuşunca değişmeyecek şeyler için kendimi yormayı ailemde de olsa bıraktım. üşengeç, çekilmez ve tahammülsüz biriyim...

bir şey desinler, gönlümü alsınlar da barışalım diye sürekli çevrelerinde kendime iş çıkarırım. hiç insan yormadım hayatımda, dizlerimi bana sor.

artık küsüp kızmayı bıraktım ben sadece susuyorum. hepsinden kendimi soyutluyorum ve kendi kendime takılıyorum.

kapı çarpmak, beddua etmek, ö*lüm dileyip durmak, laf sokmak, yüzüne bakmamak, yemek masasına gelmemek daha bir sürü şey de vardır.

evden gidip 1kac saate yuzsuz gibi geri donmek.

yürüyüş veya duşa girmek en iyisidir.

bir keresinde on dört yaşındayken bizimkilere çok sinirlenip sitenin bahçesinde oturma eylemi (?) yapmıştım. çok etkili olacağına inanmıştım ama bahçede tek başıma piknik yaptığımı düşünmüş olacaklar ki hiç umursamadılar.

ağzını tutarak küfür edip kapının önüne çıkıp bir ciğara işmek,
ciğara nın ciğer kelimesinden gelmesi, yani türkçe

kafami kiremitle yarmistim. bu var.

en fazla odaya kapanırdım. o da kısa sürerdi.

çantayı kaptığım gibi dışarı fırlıyorum, sonra eve çok geç geldiğim için bir daha tartışıyoruz.
kriz yönetiminde benim gibi olun.

17 yıldır tek yaşıyorum. en fazla telefonda tartışınca 4 5 gün konuşmuyoruz. sonra merak edip arıyorlar. *

bir iki saat süren ve bulaşık makinesini boşaltmamak üzerine kurulu bir protesto yöntemim var. bugüne kadar hiç işe yaradığını görmedim. yine de şansımı zorluyorum. belki bir gün anlarlar.

küçükken hemen evi terk eder dedemin evine taşınırdım (evlerimiz aynı bahçe içerisinde)
babam da akşam iş çıkışı gelir dedemden beni alır kendi evimize giderdik. macera dolu günlerdi.

eskiden evi terk ederdim, simdilerde hicbi sey yapasim yok. evet.

terkedecem lan buraları da ,hepinizi de diye caz yaparak balkona çıkıp sigara içtikten sonra kuzu kuzu tekrar yanlarına dönmek.