fenerbahçe

taraftarını üzen spor kulübü.

aziz yıldırım gibi baskıcı ve otokratik bir kişilikten sonra başkanlığa gelen büyük vizyon sahibi, liyakata önem veren, kurumsallık ve şeffaflık ilkeleri ile hareket eden sayın ali koç tarafından itina ile rezil edilen takımdır fenerbahçe.

bu nasıl bir vizyondur ki; yüzümüz gülmedi be mübarek * )

bir kanser türü.

ali koç denen başkan döneminde 352 gün boyunca başında teknik direktör olmadan maçlara çıkıp antrenman yapmıştır. rakipleri karşısında bir dezavantajıda budur. ali koçun başkanlıktan istifa etmesi gerekmektedir.

galatasaray ve beşiktaşla beraber bu yıl voltranı oluşturmuş, üç büyük olduğu söylenen kulüplerden biri.

kendimi bildiğim günden beri fenerbahçeliyim. hem de öyle kupa kazanıyor çok başarılı bilmem ne diye değil. ben 4 sene üst üste gs şampiyonluğu gördüm daha çocuk yaştaydık ama yine de sevdik bu takımı. bugünkü gibi üzerimizde kara bulutlar gezmiyordu çünkü. hep bir ümit vardı. milenyumdan sonra bir sürü başarı da gördük. fenerbahçe yakışıklı takımdı. hep bir yıldızımız, hep savaşan bir oyuncumuz, hep iyi bir kalecimiz vardı. oyuncular nerede oynadıklarının farkındaydı. taraftar sorumluluğunu bilirdi. başkan da aynı şekilde.

her başarısız maçtan sonra 2006'daki denizli faciasını hatırlayıp allah fb gerginliği deniyor. yavrum siz aptal mısınız? 2006 faciasından bir sene sonra şampiyon oldu bu takım. sonra tekrar tekrar oldu. ne gerginliği lan?

bugünkü haline bakıyorum. oyuncuların birçoğu kalitesiz. yıldız diye aldığımız çöplerle avunuyoruz. son 8 senede fenerbahçe'ye gelip yükselişe geçen tek bir oyuncu var mı? kim gelse, geldiği günden bugüne bakın performansı düşmüş. öğütücü gibi bir şey olduk. senelerdir sağlam bir santrfor yok şu takımda. altay, berke falan fenerbahçe kalecisi değiller. sosa bitik, mesut ne yaptığını bilmiyor. irfancan, mert hakan falan sözde takımı sahipleniyor ama 90 iq bile değiller.

ümit yok çocuklar ümit. seneye biz şampiyon olacağız motivasyonu yok. hırs yok kalite hiç yok. nasıl olacak bu iş?

fenerbahçe futbol takımı, fenerbahçe spor kulübü'nün süper lig'de mücadele eden profesyonel futbol takımıdır. kulübün futbol dışında faaliyet gösterdiği diğer spor dalları basketbol, voleybol, atletizm, boks, kürek, yelken, yüzme ve masa tenisi'dir.

trabzonspor'un puan kaybetmesiyle adım adım şampiyonluğa yürüyen takımım. allah yolunu bahtını açık etsin.

hala bu takımdan şampiyonluk bekleyen optimistler kurtaracak bu ülkeyi

şimdi de yuva yıkmaya başlayan kulüp

tık

doğuştan sahip olduğum, seçmeden severek gönülden bağlı hissettiğim, babam vasıtasıyla genlerime kodlanmış olan canım  takımım. sözlükte gireceğim 1907. tanımın da kendi içimde bir anlamı olmasını istediğim için bu tanımı fenerbahçe ile ilgili yazmak istedim.
insan babadan fenerli olunca doğduğu andan; hatta doğmadan önceden bile bir sürü anısı oluyor fenerbahçe ile ilgili. mesela benim fenerbahçe ile ilgili ilk anım annemin karnında başlıyor. şöyle ki; annem bana 6 aylık hamile, babam annemi izmir'e götürüyor evlilik yıl dönümü için. izmir bizimkiler için önemli, severler izmir'i, ne de olsa dağlarında çiçekler açar. * konudan sapmayalım ne diyorduk? evet izmir'e gidiyorlar, biraz gezip tozuyorlar sonra babam stadın önüne getiriyor annemi. meğer bir taşla iki kuş vurmak icin fenerbahçe altay maçına denk getirmiş bu organizasyonu. annem diyor "yok daha neler ben erken doğururum, hayatta olmaz!" babam diyor "yok doğurmazsın daha erken gel anı olur bize." * annem bir iki itiraz daha ediyor ama adam deli mecbur giriyorlar maça. maç başlıyor tabi fenerbahçe taraftarı bu durur mu yerinde, hep destek tam destek! annem geriliyor babama "çıkalım" diyor. babam annemi "ilk yarıya kadar dayan" diye oyalıyor. annem sabrediyor. ilk yarı oluyor babam annemi arabaya götürüyor eline köfte ekmek ve ayran verip "ben maçın ikinci yarısını izleyip geliyorum" diyerek gidiyor. annem; "elimde köfte ekmek ve ayranla kalakaldım adam gitti doğuracak olsam yine giderdi" diye hala anlatır o günü. * sanıyorum stat çevresinde satılan köfte ekmek kokusuna asla dayanamamın, o tadı başka hiçbir yerde bulamamamın sebebi de anne karnında böyle bir anımın olması. * neyse ki o günü doğurmadan atlatıyor annem.
neyse efendim biz doğuyoruz, dedem bana bir beşik yapıyor, babam beşiği sarı lacivert boyuyor. şaşırıyor muyuz, elbette hayır! annem kızıyor "erkek gibi olacak çocuk" diye babam dinlemiyor tabi. ben doğduktan 3 ay sonra  babam askere gidiyor ankara'ya. e ben 3 aylık bebeğim, babam özlüyor bizi. annem beni ankara'ya götürüyor babama göstermeye. daha önce de bahsetmiştim babamın sevgisini gösteremeyen bir adam olduğundan. annem o gün babamın beni kucağına alıp hüngür hüngür ağladığını ve daha önceden yaptığı boncuktan sarı bir kuşu kundağıma yerleştirdiğini anlatır. o kuş, minik sarı kanarya bugün hala benimle birliktedir. *
sonra babam askerden dönüyor, kendisi öğretmen olduğu için annemin çalıştığı, babama tatil olan günlerde biz sürekli birlikte vakit geçiriyoruz. mesela birlikte kahveye gidiyoruz, oralet ısmarlıyor bana ya da maç izlemeye gidiyoruz. ben babamın omzuna oturuyorum genelde. onun üniversitede fotoğrafçılık kulübü geçmişinden kaynaklı fotoğraf çekmeye inanılmaz ilgisi var. ilk çocuk olduğum için hevesini benden çıkarmaya niyetli. aklınıza gelebilecek her yerde fotoğrafım var. mesela sehpanın altına girmişim hem ağlıyor hem muz yiyorum ya da olmazsa olmaz mavi leğen içinde sobanın yanında banyo yapıyorum bu fotoğraflarda. *
gel zaman git zaman kardeşim dünyaya geliyor, onun da takımı belli. 2 kişilik kadro 3 kişilik dev kadroya dönüşüyor, birlikte izliyoruz maçları. sonra bir gün fenerbahçe futbol takımı bizim olduğumuz şehre geliyor. kaçırır mıyız, asla! babam hepimizi alarak futbolcuları görmeye götürüyor bizi, tabi elinde fotoğraf makinesi. çok net hatırlıyorum rüştü ve ogün var içlerinde, babam "çocuklarla fotoğraf çekebilir miyiz?" diyor ve beni rüştü'nün kucağına veriyor, ben gitmek istemiyorum. babam diyor "fotoğraf" ben diyorum "gitmem". babam diyor "hatıra" ben diyorum "kardeşimi verin onlarda kalsın". * gülüyor insanlar. ve sonuç olarak kardeşim rüştü ve ogün ile fotoğraf çektiriyor, benim fotoğrafım yok. * babam trip atıyor sonra bana "neden fotoğraf çektirmedim" diye. ben de ona trip atıyorum "kardeşimi niye onlarla göndermedin?" diye. * ezelden beri süregelen kardeş sevgim yine gözler önüne seriliyor. *
her neyse benim yaşım büyüyor. o zamanlar nerede her evde maç gösterimi; kafelerde ve kahvelerde var sadece. babam beni artık çok götürmek istemiyor bu ortamlara çünkü küfür kıyamet. ben direniyorum "gidicem de gidicem" diye gidiyorum da bir süre.
o maçlarda, hele derbilerde kırılan plastik sandalyeleri, maç sırasında içtiğim fantaları, maç dönüşü kardeşim babamın omzunda ben onun elini tutarken "bir daha ne zaman maç var baba?" dememi, eve gidince annemin hepimizi banyoya sokup "çok feci sigara kokmuş çocuklar, senin de sesin gitmiş" diye babama kızmalarını hem hatırlıyor hem çok özlüyorum.
fenerbahçe ile ilgili o kadar çok anım var ki yazdıkça yazarım ancak artık bir yere bağlamam gerekiyor yavaştan çünkü fazlasıyla uzun bir tanım oldu. diğer anılar da bir başka tanımın konusu olsun hem.
evet.. fenerbahçe. benim doğuştan sahip olduğum, taraftarını kanser etse bile ona sunulan sevginin bir gram eksilmedigi, gönülden bağlı olduğum, canım takımım. çocukluğum, gençliğim, geleceğim, asla hiçbir şeye değişmeyeceğim anılarımın baş rolü.
tuttuğum için ayrıcalıklı hissettiğim, bu hisse sahip olmanın nedenini bilmemenin ayrı bir haz verdiği, bu hazzı ancak aynı renge tutkun olanların hissettiği ve ne olursa olsun yense de yenilse de yanında olacağımızın garantisine sahip güzel takım.
ne diyorduk son olarak; fenerbahçeli olmak ayrıcalıktır, fenerbahceli olunmaz; doğulur!

böyle giderse eğer ileride "en son şampiyon olduğumuzda 20 li yaşlarda gencecik bir delikanlıydım" demeye korktuğum, ama her zaman yanında olmaya devam edeceğim benim güzel (bkz: fenerbahçe)m

an itibariyle üç kuponumun bağlı olduğu takım. galibiyetlerine 2 kupon maçın 2 gol oluruna başka bir kupon girecek. atın ulan kaldırım serçeleri . haftasonu jimnastik kulübü sıçtı batırdı üç kuponumu bari siz yapmayın.

aynı akşam futbol takımı, 45 dakika 10 kişi oynayan kayserispor'a son dakika da yediği golle 1-0 yenilip kupadan elenirken basketbol takımı euroleague'in 1. sırasında bulunan real madrid'i 15 sayı farkla eze eze yendi. yemin ederim futbol şubeyi kapatıp parayı basket şubeye aktarsak bu taraftar hem daha fazla mutlu olur hem de huzur bulur. söyleyeceklerim bu kadar. iyi geceler.

umarım bir 10 sene daha boyunca ne şampiyon olursun ne türkiye kupası şampiyonu. umarım küme düşersin fenerbahçe. bir fenerbahçeli olarak ben daha fazla dayanamıyorum artık.

şaka maka ali koç 38 yıldır şampiyon olamayan trabzonspor'un şampiyonluğunu görecek. yazık.

'' bundan daha kötüsü olmaz '' dediğim ne varsa her seferinde daha da kötüsünü yaşatan ve verdiği sözlerin hiçbirini tutmayan yalı çocuğu bir başkana sahip olan canım takımım.

net 45 yıldır takip ettiğim ve son 5 sezondur yaşanan saçma sapan yönetim zaafları ve yapılan aptallıklardan dolayı çok ciddi biçimde takibi bıraktığım ve sadece skorlarını öğrendiğim sevdam.
haftalardır özetlerini bile izlemedim, ilk maçına istanbul'da abisiyle 1983 senesinde gitmiş biriyim.
[[mersin i.y. maçıydı ve 3-0 kazanmıştık, abimin maç önü sıkça bahsettiği rahmetli selçuk yula 2 gol atmıştı, diğerini hatırlamıyorum bile ama skoru hatırlıyorum]]
hatta dün oynanan kayserispor kupa maçını sadece canlı skor* uygulamadan takip ediyordum, ilk yarı bitti rakip 10 kişi. dedim takip etmeyeyim artık, son 10 dk. tekrar bakarım, baktım 0-0 devam ediyor.
oğluma dedim ki, bizimkiler yine son dakikalarda yerler golü ve yenilirler.
aynen de öyle oldu. çünkü bu takımın ruhu gitmiş ve geri dönmesi zor.