gece yazıları

hangi ayna anlatırdı seni?
bir yansıma ki, simgelerin ve anlamların sonsuz labirentinde kaybolmuş bir metin gibi...
kırık mı, bulanık mı, yoksa tam mı? hiçbiri tam anlamıyla yeterli değil; çünkü sen, sadece görünenin ötesinde, katman katman çözülen bir işaretsin..

aynalar seni tek bir biçimde yansıtamaz; çünkü varlığın, metinlerin arasında gizli, sonsuz bir anlatı olarak okunmayı bekler.
ve ancak senin kendi hikâyen, kendi bağlamın ve kendi kodların seni çözebilir.. bir metnin, kendi anlamını yaratması gibi..

yanıma gel, dayan… sende uzat ayaklarını pencereden..
bırak dünya biraz suskun kalsın, biz susmayalım bu gece...

sana diyorum arkadaş kulağına küpe olsun ;
"karnının doymayacağı yerde aç olduğunu belli etme"
herkesi de kendin gibi sanma...

ey deliliği sırtında ve vazgeçilmezini içinde taşıyan esir kuş.

sanki yanarmışçasına yanan ve benim birer umutçuk sandığım mumlarımı görmeni isterdim.

(bkz: gündüz yüzlü kız)